Και στην περίπτωση του Καζίνου έχουμε εκμετάλλευση του κλίματος και των μνημονιακών νόμων. Η διοίκηση της εταιρίας προχώρησε, τον Φεβρουάριο, στην καταγγελία της επιχειρησιακής σύμβασης που είχε εκδοθεί από τον ΟΜΕΔ μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο. Τα «αιτήματά» της προς το σωματείο καταργούν τη συλλογική σύμβαση και μειώνουν θέσεις εργασίας και μισθούς.
Συγκεκριμένα η εταιρία ζητά οριζόντιες μειώσεις 5% στους μισθούς (που είναι ήδη μειωμένοι αφού από το 2011) και έχει επιβάλλει εκ περιτροπής εργασία τεσσάρων ημερών. Ζητά ακόμη να καταργηθεί το 7ωρο, που στο χώρο του Καζίνου, λόγω της απομακρυσμένης τοποθεσίας του είναι επιβεβλημένο και θεσμοθετημένο από το 1963. Στην ουσία, μόνο από την τυχόν παράταση του ωραρίου κατά μια ώρα προκύπτουν 180 απολύσεις εργαζομένων, από τους 1.100 που έχουν απομείνει σήμερα. Τέλος, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι εργάζονται σαββατοκύριακα και όλες τις αργίες, ζητά τη μείωση των ρεπό από τα 111 που δικαιούνται οι περισσότεροι εργαζόμενοι σήμερα σε 104 το χρόνο, αφαιρώντας έτσι τις 13 επίσημες αργίες. Από το σύνολο αυτών των απαιτήσεων της εργοδοτικής πλευράς προκύπτει επίσημη μείωση 21-23% των αποδοχών των εργαζομένων.
Η κατά μέτωπο επίθεση στα εισοδήματα των εργαζομένων είναι τέτοια, που η συμμετοχή στην απεργία ξεπερνά το 90%. Κανείς εργαζόμενος δεν είναι διατεθειμένος να υποστεί κι άλλες περικοπές στα ήδη μειωμένα εισοδήματά του. Η πλευρά της διοίκησης αφού από την πρώτη ημέρα της απεργίας προχώρησε σε κλείσιμο του Καζίνου, προχώρησε και σε δημοσιεύματα στον Τύπο παρουσιάζοντας τους εργαζόμενους ως δήθεν ακριβοπληρωμένους, επικεντρώνοντας στο κατακτημένο από δεκαετίες 7ωρο, συνυπολογίζοντας στις αποδοχές τους τα φιλοδωρήματα των πελατών και εμφανίζοντας ως παροχές το δωρεάν φαγητό και την… πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Στην πραγματικότητα ο μεικτός βασικός μισθός του λαντζέρη είναι 1.113,65 ευρώ και του γκρουπιέρη 1.003,30 ευρώ, όπως ανακοίνωσε το σωματείο, απορρίπτοντας την προσπάθεια να εξισωθούν οι μισθοί της πλειονότητας των εργαζομένων με αυτούς των στελεχών.
Το σωματείο, αρνούμενο όπως λέει να ακολουθήσει το Δημόσιο στην ανοχή και τη συναίνεση που δείχνει στην αθέτηση των συμφωνιών από την πλευρά της εταιρίας, θέτει τη συζήτηση στις πραγματικές της διαστάσεις: «Το πραγματικό συμφέρον του Δημοσίου δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η ευημερία των εργαζομένων, η δυνατότητά τους να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους».
Παράδειγμα αποκρατικοποίησης
Ψίχουλα έχει αποδώσει στο κράτος η αποκρατικοποίηση της κερδοφόρας επιχείρησης του Μον Παρνές το 2003. Η εκχώρηση του μάνατζμεντ στην κοινοπραξία Λασκαρίδη (κατέχει και το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια)-Ελλάκτωρ (Όμιλος Μπόμπολα), είναι μια κλασική περίπτωση εκχώρησης κρατικής ιδιοκτησίας, σε μια ιδιωτική επιχείρηση, που όχι μόνο αποκόμισε τεράστια κέρδη στη μια δεκαετία περίπου που το εκμεταλλεύεται, αλλά δεν τήρησε καμιά από τις συμβατικές της υποχρεώσεις: δεν προχώρησε σε καμιά επένδυση, όπως ήταν υποχρεωμένη, ούτε σε αύξηση του εργατικού δυναμικού. Αντίθετα, αφού από το αρχικό 49%, έφτασε να κατέχει το 51% της ιδιοκτησίας, καθιστώντας ανενεργό το ρόλο του κράτους, μειώνει σταδιακά το προσωπικό και τελευταία πρωτοστατεί στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων. Τα χρέη προς το κράτος και προς τράπεζες είναι ένας ακόμα παράγοντας που η διοίκηση της επιχείρησης φαίνεται ότι θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, επιχειρώντας να εκμεταλλευθεί ή να εκβιάσει προεκλογικά (και μετεκλογικά) καταστάσεις.
