του Βασίλη Κεχαγιά
Με δεδομένο τον απολογισμό που συνοδεύει τον θάνατο μιας εμβληματικής μορφής, όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης, θα είχαμε αμέσως ένα καλό παράδειγμα της αδηφάγου δυνατότητας της πολιτικής. Εάν στη μια στήλη καταγράφαμε τα έσοδα από μια θαυμαστή πορεία στα γήπεδα, ως αθλητής, προπονητής, κάποτε και άτυπος παράγων, στην απέναντι, της πολιτικής, θα διαπιστώναμε μια σπατάλη δυνάμεων, ακόμη και αυτών που συνδέονται με το γνώριμο «τσαμπουκά». Ίσως ο αγαπημένος «ξανθός» των Θεσσαλονικέων –κυρίως των οπαδών του Άρη– να αποτελεί την πλέον έμπρακτη απόδειξη του τρόπου με τον οποίον το πολιτικό σύστημα ακυρώνει τη μαχητικότητα, στο όνομα της ορθότητας.
Σε ένα πρώτο κεφάλαιο της ζωής του ο Γιάννης Ιωαννίδης κυκλοφορούσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, πνευματικό παιδί του Ανέστη Πεταλίδη, του ανθρώπου γύρω από τον οποίον περιστρεφόταν το μπάσκετ του Άρη. Ιδιαιτέρως ευφυής, ο Πεταλίδης διέκρινε στο νεαρό τις ηγετικές του δυνατότητες. Με τον αριθμό πέντε στη φανέλα έγινε κουμανταδόρος των κιτρινόμαυρων, φτάνοντας κάποιες φορές στη βρύση του τίτλου, δίχως να δροσιστεί από αυτή. Θαμώνας του Elyse, μπιλιάρδα και αθλητικά, σουτζουκάκια στο «Άριστον», μπασκετικά στέκια, πάντα πρωταγωνιστής και ισχυρογνώμων στις συζητήσεις. Το μπάσκετ σε κατάσταση γκέτο, ο ξανθός σε ρόλο επαναστάτη. Και, πράγματι, ήρθε η στιγμή που έκανε τον Άρη αυτοκράτορα, έφερε την καλαθόσφαιρα στην κεντρική αθλητική εξουσία. Μπορεί ο Γκάλης να υπήρξε μοναδικός σολίστας στο πιάνο, ο Γιαννάκης έξοχο πρώτο βιολί, αλλά χωρίς μαέστρο ούτε η Φιλαρμονική του Βερολίνου δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα. Λίγο αργότερα ακολουθεί το δρόμο του χρήματος, φθάνει στον Πειραιά, άλλη μια επιτυχημένη επανάσταση για τον εξαφανισμένο Ολυμπιακό. Πάλι στην κορυφή…
Από το σημείο τούτο, το ψηλότερο μιας διαρκούς ανόδου, κοιτάζεις κάτω τον κάμπο, και νιώθεις ότι τον εξουσιάζεις. Οι όποιοι πολιτικοί και κομματικοί σχηματισμοί ορέγονται τη δύναμή σου και τη λαϊκή επιρροή σου. Σε προσεγγίζουν με εκείνο το δελεαστικό γνέψιμο, που υπόσχεται δόξα και δύναμη − στην περίπτωση Ιωαννίδη τα λεφτά, πλέον, δεν ασκούσαν μαγνητική επίδραση. Εκεί είναι που όταν αρθρώσεις το «ναι», πέρα κατά την τιμή και την πεποίθησή σου πηγαίνεις, κατά την καβαφική αντίληψη. Συνήθως ακολουθεί μια κλιμάκωση συμβιβασμών, οι οποίοι μεταθέτουν τη σύγκρουση με τους κομματικούς εντολοδότες για… λίγο αργότερα. Οι συγκυρίες πιέζουν και απαιτούν, ως τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι σέρνεις τη μολυβένια μπάλα τους διαρκώς πίσω σου. Έχεις καταφέρει να αδικήσεις ακόμη και την αγαπημένη σου ομάδα, όταν το λαϊκό αίσθημα των οπαδών της άλλα απαιτεί κι εσύ –ως υπουργός– άλλα προστάζεις.
Τουλάχιστον, ο ξανθός μετάνιωσε δημοσίως για όλα αυτά, στη μεγάλη γιορτή του Άρη. Μετάνιωσε και για την ενασχόλησή του με την πολιτική, σιχτιρίζοντας τα εμπόδια που προβάλλει σε κάθε δημιουργικό σχέδιο. Έτσι, ο Γιάννης Ιωαννίδης πρόλαβε και ξαναγύρισε στη θέση του ανθρώπου, που έστω για ένα χρονικό διάστημα, έστω σε ένα άθλημα, έφερε τη μαραζωμένη Θεσσαλονίκη στη θέση της πρωταγωνίστριας. Δεν το κατάφεραν και πολλοί αυτό…
