Τώρα που έπεσαν αναδουλειές και πρέπει κάπως ο χρόνος να κυλήσει, ας το ρίξουμε στον απολογισμό. Να δείξουμε κιόλας ότι είμαστε το μόνο κόμμα που τολμά. Που μπορεί να αναστοχάζεται για την πορεία και την προσφορά του. Έτσι, μια δυνατή στη θεωρία, αλλά και μπαρουτοκαπνισμένη στην ταξική πάλη, τριανδρία, ανέλαβε να βγάλει ένα πόνημα απολογισμού για την περίοδο 2012-2019.
Καταρχάς, έχει σημασία η σύνθεση της τριανδρίας. Πρώτος μεταξύ ίσων, ο Γ. Δραγασάκης, ο μόνος που μπορεί να αναλογιστεί και να συγκρίνει το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ με το εγχείρημα του Λένιν και την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και να παρουσιάσει μια έκθεση πεπραγμένων, κάτι σαν απολογισμό. Δεύτερος τη τάξει, ο μεγάλος θεωρητικός Αρ. Μπαλτάς, που διέπρεψε σε ρόλο Μπαν Κιν Μουν (κατά δήλωσή του) σαν γεφυροποιός και τελικός συντάκτης διαφόρων κειμένων. Έγραψε και δυο βιβλία με βαρύγδουπους τίτλους από το 2018 και μετά για να… ξεχαρμανιάσει, αλλά και να ξεχάσει την υπουργική του πείρα και τις περιπέτειές που έζησε, όπως αυτή με τον Βέλγο Γιαν Φαμπρ. Τρίτος, ο πάντα στεναχωρημένος, αναποφάσιστος, διχασμένος, προ παραιτήσεως, αλλά και πάντα παραμένων, ο κ. Δρίτσας, που ίσως να έβαλε κάποια πινελιά 53 καρατίων…
Ο απολογισμός, 84 σελίδων παρακαλώ, περιγράφει ένα έργο απίστευτο, μια πρωτόγνωρη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. Τιτάνιο έργο προετοιμασίας, διαπραγμάτευσης, διακυβέρνησης, αλλά και ανάδειξης μιας στρατιάς στελεχών σε όλους τους τομείς που έκαναν αγνώριστη την Ελλάδα, όσο πρόλαβαν βέβαια…
Πρόχειρα, μόνο δυο λόγια. Κείμενο επιφανειακό, ασύμμετρο, χωρίς εστίαση στα πιο σημαντικά ζητήματα. Εκθειάζεται μια δουλειά προετοιμασίας για την ανάληψη του κυβερνητικού έργου, η οποία υπήρξε μόνο στην φαντασία του Γ. Δραγασάκη και στα συρτάρια όπου έβαζε διάφορες εργασίες. Ελάχιστη συζήτηση για τις κατευθύνσεις που αποφάσισαν ορισμένοι, μεταξύ των οποίων και ο Δραγασάκης. Ύμνοι για την ομάδα η οποία αναδείχθηκε μετά τον Σεπτέμβριο του 2015, δηλαδή για τα «παιδιά του Δραγασάκη» που πλαισίωσαν το οικονομικό επιτελείο (π.χ. Χουλιαράκης). Για το δημοψήφισμα, μόνο μισή σελίδα (!) και μια πλάγια εκτίμηση, ότι βοήθησε τη διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης. Φοβερό αναλυτικό βάθος! Τι ωραίο μπαλαμούτι που κάνουν οικονομολόγοι, φιλόσοφοι και φαρμακοποιοί για να βγάλουν τέτοιο «πόρισμα».
Ο απολογισμός, 84 σελίδων παρακαλώ, περιγράφει ένα έργο απίστευτο, μια πρωτόγνωρη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. Τιτάνιο έργο προετοιμασίας, διαπραγμάτευσης, διακυβέρνησης, αλλά και ανάδειξης μιας στρατιάς στελεχών σε όλους τους τομείς που έκαναν αγνώριστη την Ελλάδα, όσο πρόλαβαν βέβαια…
Η πλάκα μεγαλώνει όταν αναφέρονται στην περίφημη «ταξική μεροληψία», την οποία κανείς από τους τρεις δεν αμφισβητεί σαν καθοδηγητική αρχή (μην χέ…). Διαπιστώνουν όμως πως αντί να την εφαρμόζουν, την τίναζαν στον αέρα όταν χτυπούσαν με όσα είχαν ψηφίσει τους μικρομεσαίους και τα φτωχά στρώματα! Σαφής σπόντα βέβαια για τον «αριστερό» Τσακαλώτο είναι αυτή, σερβιρισμένο όμορφα.
Όσο αφορά βέβαια στη διαπραγματευτική τακτική, όλα φυσικά φορτώνονται στον Βαρουφάκη, αλλά ως σοβαρό κόμμα πρέπει να πάρουν και πιο συλλογικά την ευθύνη. Δεν είχαμε εκτιμήσει πως οι δανειστές είχαν προετοιμαστεί καλά στο δίχρονο 2012-2014 και μάλλον το πήγαμε άγαρμπα… Σε λίγο, θα κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για αριστερισμό και τυχοδιωκτισμό.
Η τριανδρία που το έγραψε, θα δει βέβαια στην πράξη (όχι πως δεν το φαντάζονται) ότι θα παραμεριστεί κάθε ουσιαστική συζήτηση (και το θέμα είναι πλέον ταξικό, κι όχι ιδεολογικό ή ζήτημα απόψεων και εκτιμήσεων). Όλη η νομενκλατούρα που σχηματίστηκε και γιγαντώθηκε ακριβώς στα χρόνια για τα οποία κάνουν απολογισμό, θα ασχοληθεί με λίστες, συσχετισμούς, φράξιες, και με τις 1.000 κάρτες προς τους «συμπαρατασσόμενους» για το συνέδριο, που θα δούμε πότε και πώς ακριβώς θα γίνει.
Μια άλλη πλάκα είναι η απόλυτα θετική εκτίμηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ειδικά όταν συνδυάζεται με την πλήρη αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ από το σύστημα (εγχώριο και διεθνές) για τη στάση του αυτή. Και ίσως η διαφορά με τους ΑΝΕΛ για το θέμα αυτό, να είναι το μόνο σημείο που εμφανίζεται ως αρνητικό στη συνεργασία που έκαναν τα δύο κόμματα.
Άλλα ερωτήματα, όπως «μα γιατί φτάσαμε τελικά να ψηφίζουμε τόσο συχνά με τη Ν.Δ. και το ΚΙΝΑΛ», δεν απασχολούν. Είναι δύσκολα για τέτοιες «κεφαλές» που παρουσίασαν ένα τόσο «βαρύ» κείμενο, για εσωτερική κατανάλωση.
Τι άχαρος ρόλος… Ανίκανοι και για μια ουσιαστική συζήτηση. Τα «ονόματα του κομμουνισμού» (ο ένας από τους δύο τίτλους βιβλίων του Μπαλτά), ο Λένιν και η ταξική μεροληψία μας μάραναν για να δικαιολογηθεί μια αναρριχητική κυβερνώσα Αριστερά που τα κάνει όλα, φτάνει για να είναι στα πράγματα και να την αποδέχεται το σύστημα. Ευτυχώς έσωσαν τον τόπο τόσο πολύ μέχρι που ήρθε η δεξιά παλινόρθωση. Και τότε, ο Γιάννης Δραγασάκης ξύπνησε μέσα σε ιδρώτα. Ευτυχώς ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Τηλεφώνησε στον Αριστείδη. «Το είδες το κείμενο;». «Ναι, το χτένισα λίγο, θα στο στείλω». «Άντε να τελειώνουμε και με αυτό». Κάποτε μελετούσα και μετρούσα τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, τώρα ισιώνω απολογισμούς… Κάτι είναι κι αυτό. Φτάνει να είμαι αποδεκτός. Η ματαιοδοξία στην εξουσία. Με κουρασμένη «φαντασία» και πολλά ονόματα…
Γ.Π.
Όλα στο φως!
Ο Γιάνης Βαρουφάκης κατέθεσε χτες, Παρασκευή 14/2, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στικάκι που περιλαμβάνει όλες τις συνομιλίες στο Γιούρογκρουπ. Ο πρόεδρος της Βουλής δήλωσε αναρμόδιος να αποδεχθεί προϊόν παράνομης «υποκλοπής». Ο Γ. Βαρουφάκης ζήτησε να δοθεί στα κόμματα της Βουλής.
Μια άλλη πρόταση θα ήταν πιο λειτουργική: Όλα στο φως! Να δημοσιετούν όλα στο διαδίκτυο. Επίσης να ζητηθεί πλήρης διαφάνεια ώστε ότι συζητούν στους ευρωκρατικούς θεσμούς να δημοσιεύονται εντός 24 ωρών και μάλιστα μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες της Ε.Ε.
