Αυτό το κενό που χάσκει στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος, πυροδοτεί σήμερα όλες τις φυγόκεντρες ροπές. Διεργασίες και σχεδιασμοί αναζητούν αναγνωριστικό πεδίο πρώιμα στη μιντιακή αρένα, αναπροσαρμόζονται, επιδιώκουν να υπονομεύσουν ή να απαξιώσουν παράλληλες ή «αντίρροπες» κινήσεις, «καίγονται» ή αποσπούν διαβατήριο δοκιμασίας.
Πολλές πολιτικές ταυτότητες
Οι πλατφόρμες έχουν εκφραστεί σε αδρές γραμμές. Πολύ νωρίς ο Α. Λοβέρδος αποστασιοποιήθηκε από τις επιλογές Βενιζέλου, βάζοντας υποθήκη για ένα εγχείρημα καθαρόαιμου νεοφιλελευθερισμού, που θα κρατάει μόνο ως «διεύθυνση» το γεωγραφικό προσδιορισμό της κεντροαριστεράς. Όχι άστοχα, η πρωτοβουλία του λοιδορήθηκε από τον Μ. Χρυσοχοΐδη ως νέο ΚΟΔΗΣΟ (αναφορά στο μικρής εμβέλειας σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της μεταπολίτευσης), μόνο που θα έπρεπε για λόγους ακριβείας να προσδιοριστεί το πολιτικό στίγμα Λοβέρδου, που δεν είναι άλλο από το πρόγραμμα του Μνημονίου. Περί τέτοιου «ΚΟΔΗΣΟ» πρόκειται.
Αλλά μήπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης πρεσβεύει διαφορετική πολιτική ταυτότητα; Η δική του πρόταση κινείται στη φορά της συσπείρωσης του καθεστωτικού πολιτικού μπλοκ, στον άξονα του Α. Σαμαρά. Εκπονείται ένα σενάριο καθολικής συστράτευσης του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στον «κίνδυνο» της επικράτησης της Αριστεράς, με αναλογίες στον «Εθνικό Συναγερμό» του Παπάγου στη δεκαετία του ’50. Όλο και πιο πίσω οι ευρωπαϊστές και εκσυγχρονιστές…
Σε αυτό τον κυκεώνα της αναζήτησης υποστηλωμάτων για το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα συνωθούνται και οι απόπειρες διάσωσης της καταρρακωμένης τιμής της κεντροαριστεράς. Όμως, οι προβαλλόμενοι πρωταγωνιστές φθείρονται ραγδαία και ανεπανόρθωτα, ο καθένας κάτω από το βάρος των επιλογών του. Αν η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αλά ελληνικά και η Αριστερά της «ευθύνης» είναι αντιστοίχως κάτι από Βενιζέλο της λίστας Λαγκάρντ και «παρόντα» Κουβέλη, κι αν ένας Ανδρουλάκης μπορεί να πλασάρεται ως καταλύτης της σωτήριας ανασύνθεσης του ευρύτερου χώρου, τότε είναι αναμενόμενο το ναυάγιο πριν καν την εκκίνηση του εγχειρήματος.
Σε αντιπαραβολή, εσχάτως, αναζητείται και κάποια χαμένη αριστερή ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ, από τον Γ. Παναγιωτακόπουλο (πάντα παρών αυτός, στήριξε ολόθερμα τη μοιραία ηγεσία του Γ. Παπανδρέου) κι από τον Κ. Σκανδαλίδη (απών αυτός από την κρίσιμη ψηφοφορία για το τρίτο Μνημόνιο). Όπως και προηγούμενα, οι πηγές των πρωτοβουλιών προεξοφλούν την εξέλιξή τους…
Το βαθύ κόμμα του μνημονίου
Σε κάθε περίπτωση, το μόνο σημείο αναφοράς σε αυτό το χαοτικό περιβάλλον ΠΑΣΟΚ είναι ο τίτλος «υπό διάλυση». Κι οι επιπτώσεις αυτής της αναπότρεπτης εξέλιξης είναι ήδη πολλαπλές. Στο κοινωνικό πεδίο απελευθερώνονται δυνάμεις σε ποικίλα επίπεδα, στη λαϊκή βάση, σε συνδικαλιστικούς φορείς, με ανοιχτό το πρόσημο του αναπροσανατολισμού, της ριζοσπαστικοποίησης, της χειραφέτησης. Το βαθύ κόμμα του Μνημονίου βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα συστημικό κενό που το εκθέτει σε ευθεία αναμέτρηση με την προοπτική της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου. Γι’ αυτό οι κινήσεις αυτοσυντήρησης είναι ενστικτώδεις. Η προβολή της ανασύνθεσης του καθεστωτικού πόλου γύρω από τον Σαμαρά, οι πιθανές βραχυπρόθεσμες επιλογές διάσωσης του Βενιζέλου στη θέση του κυβερνητικού αντιπροέδρου, οι εξελίξεις στο περιβάλλον του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ, τα πάντα θα αποτιμηθούν σε αυτή την κλίμακα και όχι με βάση τα μικροπολιτικά ήθη και έθιμα των ξεπεσμένων εκλεκτών της διαπλοκής.
