Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο
Την άκουσα για πρώτη φορά σε μια μοναδική συναυλία με μελοποιημένα ποιήματα του Καβάφη. Η φωνή της εκείνο το βράδυ είχε μαγέψει ένα ολόκληρο θέατρο.
Στη συνέχεια, γνωρίζοντάς την καλύτερα διάβασα διάφορα κείμενά της. Δίκαια χαρακτηρίζεται ως μια «ασυνήθιστη σοπράνο», αφού η Σόνια θεοδωρίδου δεν διστάζει να μιλήσει έξω από τα δόντια, ακόμη και για τη χώρα όπου κατοικεί: Τη Γερμανία. Αλλά και να πάρει θέση για τα όσα βάρβαρα συμβαίνουν στη χώρα μας.
Η διεθνούς φήμης Ελληνίδα σοπράνο, αποδείχθηκε πως δεν έχει μόνο ένα μοναδικό ταλέντο, αλλά και άποψη και -έμπρακτη- διάθεση για προσφορά.
Έτσι, στηρίζοντας την προσπάθεια της νεοσυσταθείσας Επιστημονικής Μαστολογικής Εταιρεία Ίασης-Στήριξης (ΕΜΕΙΣ) που στόχο έχει την πλήρη στήριξη (ιατρική & οικονομική) άπορων γυναικών με καρκίνο του μαστού, θα ανηφορίσει την ερχόμενη Παρασκευή, 7 Ιουνίου, στο Λυκαβηττό και θα μας ταξιδέψει μουσικά με τραγούδια του παγκοσμίου και ελληνικού ρεπερτορίου, από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη έως τον Puccini και τον Lucio Dalla.
Με αφορμή τη συναυλία είχαμε μαζί της μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε να πραγματοποιήσετε μια συναυλία με αυτό το σκοπό;
Το αυτονόητο. Η φυσική μου παρόρμηση όπως και κάθε άλλου ανθρώπου νομίζω να βοηθήσω συνανθρώπους μου που έχουν πραγματική ανάγκη. Η εταιρεία ΕΜΕΙΣ κάνει σπουδαίο έργο και οφείλουμε όλοι μας να αγκαλιάζουμε τέτοιες προσπάθειες και πρωτοβουλίες.
Η υγεία γενικώς πάσχει στην Ελλάδα και όπως δείχνουν διάφορες έρευνες οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες… Θα ονειρευόσασταν να υπάρχει μια πολιτική για την υγεία που να καθιστά περιττές τέτοιες φιλανθρωπικές δράσεις;
Θα το απαιτούσα, παρά θα το ονειρευόμουν. Οι παροχές στην Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και η σωστή πολιτεία οφείλει να το προσφέρει στους πολίτες της. Οι γυναίκες είναι ο βράχος που αντέχει τα κύματα, αλλά και το κλαράκι που μπορεί πολύ εύκολα να σπάσει. Τις γυναίκες πρέπει να τις προσέχουν, να τις σέβονται και να τις τιμούν όλοι. Και φυσικά τέτοια κονσέρτα σαν το δικό μας δεν θα ήταν αναγκαία, εάν η πολιτεία έκανε τα αυτονόητα.
Σας απολαύσαμε στη συναυλία με τα ποιήματα του Καβάφη. Τώρα σας συναντάμε… Έχω την εντύπωση πως ανακαλύπτετε εκ νέου την Ελλάδα κι αυτή σας ανακαλύπτει ξανά. Συνδέεται αυτό με την κρίση που περνά η χώρα;
Προέρχεται από τη βαθιά μου επιθυμία, τώρα στα δύσκολα, να είμαι κοντά στον τόπο μου. Ίσως και η γενικότερή μου επιθυμία να είμαι εδώ. Να προσφέρω και να χαίρομαι με το παιδί μου, τους φίλους, την οικογένειά μου…
Έχετε πει ότι οι Έλληνες στο Βερολίνο -όπου ζείτε- είναι δακτυλοδεικτούμενοι. Εσείς πώς αντιδράτε;
Με υπερηφάνεια! Έχω γλώσσα κοφτερή εκεί που πρέπει και ξέρω να υπερασπιστώ τη χώρα μου. Έχω καταφέρει να είμαι δακτυλοδεικτούμενη μόνο θετικά, μέσα από την στάση αλλά και από την τέχνη μου γενικότερα.
Διάβασα ένα πολύ όμορφο κείμενό σας για την κ. Ερμιόνη, μια ηλικιωμένη γυναίκα που έζησε τη στιγμή που η μάνα θρηνούσε το νεκρό της γιο -τη σκηνή που ενέπνευσε τον Επιτάφιο- στη μεγάλη απεργία των καπνεργατών το 1936. Μια γυναίκα 86 ετών που απήγγειλε Βάρναλη από μνήμης… τι υπάρχει στην Ελλάδα του 2013 για τέτοιους ανθρώπους;
Όμορφες αναμνήσεις, μα και ένας βουβός πόνος για μία αλλοτινή Ελλάδα που γνωρίζουν πώς έφυγε ίσως και για πάντα. Ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι εμπεριείχαν μία ευγένεια και μία καλλιέργεια που δεν ήταν καθόλου επίκτητα, αλλά εμπεριέχονταν στην στάση και στην καθημερινότητα τους. Και αυτοί οι άνθρωποι, στην Ελλάδα του 2013, βιώνουν μοναξιά και απομόνωση.
