Όλο το σάπιο της κοινωνίας αναδύθηκε και αποτυπώθηκε χυδαία και προκλητικά σε μια φράση/ερώτηση “Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;”
Όταν δικάζεται ο φονιάς σου και αντί για μεταμέλεια, συγγνώμη ή έστω σιωπή απ’ τους συνεργούς του, μαχαιρώνεσαι ξανά μέσα στο ιερό χώρο της δικαιοσύνης(?) με μια ακόμη χυδαία ατιμώρητη πρόκληση, οι ελπίδες για διάσωση απ’ τη μπόχα είναι ελάχιστες…
Και δεν είναι η μόνη απόδειξη σήψης μέρους της κοινωνίας, ίσως κορυφαία, αλλά όχι η μόνη… Ζούμε στην “υπέροχη” εποχή που δίνεται γενικότερα βήμα και στήριξη στο σάπιο απ’ τους ίδιους που υποσχέθηκαν να το καθαρίσουν και αντί γι αυτό οι ίδιοι με επίσημα φετφά το αφήνουν να συνεχίζει, να αποσυντίθεται, μολύνοντας και παρασύροντας στον αργό θάνατο και υγιή ακόμη, ίσως, κύτταρα της κοινωνίας.
Ζούμε μια Αποκάλυψη. Έχει σπάσει ο βόθρος, έχουν πλημμυρίσει τα λύματα και ψάχνουμε τόπο να κρυφτούμε απ’ τη μπόχα οι υπόλοιποι. Φυσικά η “πρώτη φορά αριστερά” με την “ακραία δημοκρατία” (αν μπορεί να σταθεί ο όρος) που εφαρμόζει και με τον “ερασιτεχνισμό” της, θα παραμείνει μια θλιβερή πολιτική παρένθεση χαμένης ελπίδας του κόσμου, αφού οι ερωτικές της σχέσεις με το σύστημα έχουν ξεπεράσει τη φάση του δεσμού και οδεύουν σε γάμο.
Κι ήρθε στο νου μου, καθόλου τυχαία, μια αρχαιοελληνική παροιμία:
“Χρυσός Δανάην έπεισεν εθέλουσαν”.
Ο χρυσός έπεισε τη Δανάη να θέλει…
Μαρία Φασουλάκη
