Του Αχιλλέα Σταύρου
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
Κόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «Σώπα».
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε «εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»
[…]
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
[…]
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Μίλα!..
Αποσπάσματα από το ποίημα του Αζίζ Νεσίν Σώπα, μη μιλάς..
Αναφερόμαστε στην πολιτική ως το μέσο διακυβέρνησης μιας κοινωνίας. Ως το μέσο με το οποίο η ίδια η κοινωνία αυτο-κυβερνάται ώστε τα μέλη της να ευημερούν και να διάγουν έναν αξιοπρεπή βίο.
Πώς κατάντησε κάτι, εκ των πραγμάτων, απαραίτητο να είναι απεχθές;
Μήπως φταίνε τα άτομα που αποφάσισαν να «γίνουν πολιτικοί»; Μήπως η κοινωνία που δέχτηκε ότι το να είσαι πολιτικός είναι επάγγελμα με καριέρα, προσωπικό γραφείο, μεταγραφές και τελικά προσωπικό όφελος; Φταίνε οι πολιτικοί που έχουν κάνει τέχνη το «άλλα να λένε και άλλα να πράττουν»; Το να μιλούν επί ώρες χωρίς να λένε τίποτα; Φταίνε οι ψηφοφόροι-οπαδοί που εφευρίσκουν τρομακτικά ασυνάρτητα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τις κωλοτούμπες (κυβιστήσεις) των αγαπημένων τους πολιτικών προσώπων και αυτό διότι εάν παραδεχθούν τις εν λόγω κωλοτούμπες, θα πρέπει να παραδεχθούν και στον εαυτό τους ότι δεν υπάρχουν σωτήρες (και αντιστοίχως ούτε βάρβαροι); Φταίνε οι ίδιοι οι πολιτικοί που έχουν ξεφτιλίσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας και μετρούν κάθε κίνηση με το λεγόμενο «πολιτικό κόστος»; Το οποίο «κόστος» μεταφράζεται στο «να μη χάσουμε τη θέση μας» κι έτσι ακόμα και οι καλής θελήσεως μεταθέτουν την όποια καλή πρακτική σε ένα αόριστο μέλλον εισχωρώντας (ίσως ακούσια, όμως στην πράξη σίγουρα) στη real politic της τέχνης του εφικτού του Bismarck; Φταίει που παίζονται μεγάλα συμφέροντα και οι τίμιοι δεν το αντέχουν; Μήπως ότι οι πολιτικοί λένε (έστω και ασυνείδητα) αυτό που θέλει να ακούσει το κοινό τους; Μήπως φταίει το κοινό που θέλει να παραμυθιαστεί; Φταίει που η πολιτική αντικατοπτρίζει την προσωπική και συλλογική μας ανωριμότητα;
Τι, άραγε, φταίει; Κατά βάθος όλοι ξέρουμε. Σκεφτείτε, μιλήστε και κυρίως πράξτε!
ΥΓ. Προκόπη είδαμε, προκοπή θα δούμε;
