Οι πλατείες ξαναζεσταίνονται! Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά όντως έτσι είναι. Παρά τη δυσκολία του κρύου, δεκάδες χιλιάδες πολιτών βρέθηκαν για ώρες στις πλατείες της χώρας και την Κυριακή 15/2 αναμένονται ακόμα περισσότεροι. Κόσμος σε κίνηση, άνθρωποι σε αναζήτηση… καλό γεγονός! Πολύ ενδιαφέρον το κλίμα που επικρατούσε, τουλάχιστον στην Αθήνα που έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι, αλλά και στις άλλες πόλεις όπως μαθαίνουμε. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη οργή (αν συγκρίνουμε με παλαιότερες κινητοποιήσεις και ειδικά με τις πλατείες του 2011), υπήρχε ελπίδα, όρεξη και φόβος. Τα δεδομένα είναι πολλά άλλωστε και η πληροφόρηση συγκεχυμένη. «Θα τα καταφέρουμε; Τι συμφωνία θα γίνει; Θα κάνουν κωλοτούμπα οι δικοί μας; Να τα αλλάξουμε όλα! Θέλουμε να ζήσουμε ανεξάρτητοι, δεν είμαστε αποικία! Πώς τα πάτε εσείς; Κρύο, πετρέλαιο έχετε; Τον ΕΝΦΙΑ θα τον πληρώσουμε;».
Αυτό που δέσποζε στο Σύνταγμα ήταν τα αμέτρητα πηγαδάκια, οι συζητήσεις των ανθρώπων. Αυτό ίσως ήταν η μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη δύναμη. Διότι υπάρχει μια δυσεπίλυτη αντίφαση: με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο στόχος ήταν καθαρός: οι αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνώντων. Με την τωρινή κυβέρνηση, με τις δεδηλωμένες φιλολαϊκές πολιτικές, ο στόχος των Ευρωκρατών είναι κάπως μακρινός, δεν μπορούμε άμεσα να τους επηρεάσουμε από μια πλατεία.
Τι κάνουν λοιπόν τόσες χιλιάδες άνθρωποι στις πλατείες ξανά; Ποια είναι τα κίνητρα της συμμετοχής σε μια τέτοια συγκέντρωση και ποιοι οι στόχοι; Καταρχήν, η ανάγκη για συνεύρεση και η δήλωση «είμαστε εδώ!». Δήλωση που έχει παραλήπτες τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Στη συνέχεια η δήλωση/δέσμευση/αναζήτηση «θέλουμε αλλαγή, όχι όπως πριν». Κι εδώ αρχίζει το πιο σημαντικό. Διότι, άσχετα με το τι θα γίνει στο Eurogroup, άσχετα με το τι θα κάνει σε 10 μέρες ή σε δύο μήνες αυτή ή η άλλη κυβέρνηση, το πιο κρίσιμο είναι να συν-αναγνωρίσουμε τι θέλουμε για τον κοινό τόπο μας, για την ελληνική κοινωνία, και πώς θα το υπηρετήσουμε ο καθένας από τη μεριά του στην καθημερινότητα. Να δούμε τι έχει πάει στραβά και πώς δεν θα ξαναπάει. Να αναγνωρίσουμε τι λάθη κάναμε (γιατί δεν μπορεί! όλο και κάτι κάναμε κι εμείς λάθος) και ποιο είναι το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε ώστε να ξεχρεώσουμε, όχι κάποιους δανειστές, αλλά την Ιστορία και τους εαυτούς μας. Έτσι, να χρησιμοποιήσουμε όλοι μαζί την κινητήρια δύναμη της όρεξης χιλιάδων ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό. Μια καλύτερη κοινωνία, μια καλύτερη ζωή. Αυτό δεν θέλουμε;
ΥΓ. Αναφέραμε το φόβο. Ο φόβος, όπως και όλα τα πράγματα, δεν είναι καλός ή κακός. Ανάλογα πώς τον χρησιμοποιείς, στην κάθε συγκυρία, γίνεται άχρηστος ή χρήσιμος. Μπορεί να είναι παραλυτικός ή προστατευτικός. Για παράδειγμα ένα παιδί που «δεν φοβάται» να βάλει το δάχτυλο στην πρίζα μπορεί να σκοτωθεί και αντιστοίχως ένας που φοβάται για τη ζωή του μπορεί να σταθμίσει τα δεδομένα πιο ψύχραιμα ώστε να πάρει τη σωστότερη απόφαση κι ακόμα κι αν πάρει μια απόφαση που εμπεριέχει ρίσκο να είναι με συνείδηση των επιπτώσεων. Δεν είναι κακό να φοβόμαστε λοιπόν. Εάν μάλιστα αναγνωρίζουμε το φόβο, μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο εργαλείο που να μας κρατά γειωμένους στην πραγματικότητα.
