Γεννήθηκα την δεκαετία του ‘80 και μεγάλωσα την δεκαετία του ‘90. Τα μουσικά μου ακούσματα περιελάμβαναν διάφορους ήχους. Από Χατζιδάκι ως Θεοδωράκη, από Scorpions ως Iron Maiden αλλά και από Σάκη Μπουλά ως Πωλίνα. Το ραδιόφωνο ήταν στα «πάνω» του και η ιδιωτική τηλεόραση παρουσίαζε τις πρώτες της μουσικές εκπομπές. Ωστόσο, πάντα είχα μία αισθητική απέχθεια ως προς την δεκαετία του ‘80. Λίγες οι εξαιρέσεις.
Όλα αυτά τα ζούσα, χωρίς βεβαίως να το καταλαβαίνω, μέσα στο κλίμα μίας συγκεκριμένης εποχής. Με μουσικά και πολιτικά σύμβολα για τον καθένα. Άλλος είχε τον Στράτο Διονυσίου και την Ρίτα Σακελαρίου, άλλος την Αλέκα Κανελίδου και τον Γιάννη Σπανό, άλλος τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα Ξύλινα Σπαθιά. Όσο για την πολιτική ο καθένας είχε να διαλέξει από τουλάχιστον ένα.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είδα με θετικό αυτί τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Ανάμεσα στους Έλληνες τραγουδιστές που δεν συμπάθησα και τόσο πολύ, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κάτι η κιθάρα που κρέμεται από τον λαιμό χωρίς λόγο, κάτι οι εξεζητημένες κινήσεις του με τα χέρια, αυτός ο τραγουδιστής δεν μου άρεσε και τόσο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Μέσα στην καταιγίδα-ακόμα- της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, της κρίσης του ίδιου του τρόπου ζωής. Και παρατηρούμε ότι μας λείπουν κάποια ουσιαστικά συστατικά για το μέλλον: το όραμα και τα σύμβολα.
Πρόσφατα, μέσα σε ένα «σερφάρισμα» στο ίντερνετ, ψάχνοντας για τραγούδια των μαθητικών μου χρόνων, βρήκα ένα βιντεάκι από συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε φεστιβάλ πολιτικής νεολαίας. Ξεκίνησα να το ακούω παρατηρώντας τις κινήσεις του τραγουδιστή, που θα μου έφερναν χαιρέκακο χαμόγελο. Τελικά όσο περισσότερο παρατηρούσα την μουσική, τις κινήσεις όλου του συγκροτήματος και το κλίμα μου δημιουργούσε η όλη σκηνική παρουσία μία σκέψη πέρασε αστραπιαία το μυαλό μου: τώρα καταλαβαίνω γιατί ουρλιάζαν κάποιοι στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Δεν πρόκειται για κάτι καλύτερο από αυτό που έβλεπα και άκουγα μικρός. Δεν πρόκειται για αλλαγή αισθητικής. Πρόκειται για ψυχικό ξεσηκωμό. Τον ίδιο που ένιωθαν όλοι όσοι εκείνες τις κοντινές εποχές άκουγαν το σύμβολό τους. Που περίμεναν κάτι περισσότερο από μουσική ψυχαγωγία. Μία απάντηση το μέλλον που ονειρευόντουσαν.
Χ.Γ. Λ.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είδα με θετικό αυτί τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Ανάμεσα στους Έλληνες τραγουδιστές που δεν συμπάθησα και τόσο πολύ, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κάτι η κιθάρα που κρέμεται από τον λαιμό χωρίς λόγο, κάτι οι εξεζητημένες κινήσεις του με τα χέρια, αυτός ο τραγουδιστής δεν μου άρεσε και τόσο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Μέσα στην καταιγίδα-ακόμα- της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, της κρίσης του ίδιου του τρόπου ζωής. Και παρατηρούμε ότι μας λείπουν κάποια ουσιαστικά συστατικά για το μέλλον: το όραμα και τα σύμβολα.
Πρόσφατα, μέσα σε ένα «σερφάρισμα» στο ίντερνετ, ψάχνοντας για τραγούδια των μαθητικών μου χρόνων, βρήκα ένα βιντεάκι από συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε φεστιβάλ πολιτικής νεολαίας. Ξεκίνησα να το ακούω παρατηρώντας τις κινήσεις του τραγουδιστή, που θα μου έφερναν χαιρέκακο χαμόγελο. Τελικά όσο περισσότερο παρατηρούσα την μουσική, τις κινήσεις όλου του συγκροτήματος και το κλίμα μου δημιουργούσε η όλη σκηνική παρουσία μία σκέψη πέρασε αστραπιαία το μυαλό μου: τώρα καταλαβαίνω γιατί ουρλιάζαν κάποιοι στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Δεν πρόκειται για κάτι καλύτερο από αυτό που έβλεπα και άκουγα μικρός. Δεν πρόκειται για αλλαγή αισθητικής. Πρόκειται για ψυχικό ξεσηκωμό. Τον ίδιο που ένιωθαν όλοι όσοι εκείνες τις κοντινές εποχές άκουγαν το σύμβολό τους. Που περίμεναν κάτι περισσότερο από μουσική ψυχαγωγία. Μία απάντηση το μέλλον που ονειρευόντουσαν.
Χ.Γ. Λ.
Σχόλια
