Τoυ Νίκου Ταυρή
Πληροφορηθήκαμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κατεβάσει ως υποψηφίους στη μεν περιφέρεια τον Άγγελο Χάγιο του ΝΑΡ στο δε Δήμο Αθηναίων τον Πέτρο Κωσταντίνου του ΣΕΚ. Κάτι ανάλογο θα γίνει και στη Θεσσαλονίκη (Δήμο και Περιφέρεια).
Έτσι, οι δύο βασικές οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά από συζητήσεις κατέληξαν στη συμφωνία που αναφέραμε. Βέβαια, η κατάσταση μέσα στις γραμμές του σχήματος συνεργασίας δεν είναι καλή για πολλούς λόγους.
Η πίεση για μετωπική δράση έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα το στόχο δημιουργίας 3ου πόλου στην Αριστερά και ήδη έχουν διαγνωστεί προβλήματα και στο πολιτικό τομέα. Η τοποθέτηση του Γ. Δελαστίκ –από τις στήλες του Έθνους– πως η Αριστερά χάνει μια ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσει ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ στο βαθμό που δεν υποστηρίξει την υποψηφιότητα Μητρόπουλου, δημιούργησε αρκετούς κλυδωνισμούς.
Παράλληλα, σε άλλες οργανώσεις που μετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και υποστηρίζουν το Αριστερό Βήμα διά εκπροσώπων τους (ΑΡΑΝ) φαίνεται ότι το πλαίσιο και οι στόχοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πλέον στενοί για αυτούς. Τέλος, τα επεισόδια που έγιναν στην Πάτρα ανάμεσα σε μέλη της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ έχουν δημιουργήσει μια αποπνικτική και δυσφημιστική ατμόσφαιρα.
Πολιτικά, όμως, τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και κάθε μία ξεχωριστά οργάνωση που μετέχει στο σχήμα αυτό, πρέπει να απαντήσει στο γιατί δεν εκφράζονται, γιατί δεν καλύπτονται, γιατί δεν μετέχουν σε υποψηφιότητες και σχήματα, όπως αυτό της Ελεύθερης Αττικής με επικεφαλής τον Α. Αλαβάνο ή την Ανοικτή Πόλη με επικεφαλής την Ελένη Πορτάλιου. Υπάρχει, δηλαδή, το ερώτημα τι ουσιαστικότερο, τι πιο ιδιαίτερο θα εκπροσωπήσει ένα ανεξάρτητο κατέβασμα από την προσπάθεια να υπάρξει μια σοβαρή, αξιοπρεπής και με κάποια μαζική εμβέλεια καταγραφή που εκφράζουν τα ψηφοδέλτια των Α. Αλαβάνου και Ε. Πορτάλιου.
Αν για τη δεύτερη περίπτωση η συμμετοχή του ΣΥΝ είναι ένα αγκάθι για τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην περίπτωση της Ελεύθερης Αττικής-Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, αυτός ο όρος δεν υπεισέρχεται, μετέχουν δυνάμεις που σαφώς έχουν ένα αντικαπιταλιστικό στίγμα και μπορούν να δώσουν υπόσταση σε ένα εγχείρημα και μετά τις εκλογές. Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθεται το Πριν στην υποψηφιότητα Αλαβάνου, δείχνει πως δεν υπάρχει συναίσθηση των νέων όρων που διαμορφώνονται στην Αριστερά και βεβαίως η «καθαρότητα» δεν είναι πιστοποιητικό σοβαρότητας και ελπίδας για τον κόσμο της Αριστεράς.
Μια από τα ίδια, λοιπόν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δυνάμεις που τη συναποτελούν και ειδικά σε μια στιγμή που απαιτείται τόλμη, πρωτοβουλίες και μετωπική πολιτική.
Έτσι, βασικός στόχος, ίσως και μοναδικός για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «να ζυμώσουν την πολιτική αντίληψη της επαναστατικής Αριστεράς», μέσα από «ευρύτερα αριστερά αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια». Στην πράξη, αυτό οδηγεί σε έναν άκρατο σεχταρισμό που δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει μετωπική πολιτική.
