Σε πρώτο πρόσωπο: Στο… κόκκινο 850 εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία

Ντίνα Δασκαλοπούλου, μέλος της εργασιακής επιτροπής της «Ε» Έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, παρ’ όλο που κανείς μας δεν θα έπρεπε να σοκαριστεί: ήταν το απόγευμα της 15ης Ιουλίου και η Ελευθεροτυπία, για πρώτη φορά στη σχεδόν 40χρονη πορεία της, ανακοίνωσε ότι δεν θα μας πληρώσει.

Ο τρόπος και ο χρόνος που έγινε η ανακοίνωση (χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση, με ένα ξερό μήνυμα και την υπογραφή «εκ της διοικήσεως») είναι ενδεικτικός για τη συνέχεια. Τουλάχιστον για τους δημοσιογράφους, η «Ε» ήταν ένα όνειρο ζωής. Και για τους περισσότερους εργαζόμενους υπήρξε ένα καλός εργοδότης – παρ’ όλο που η επιχείρηση είναι μεγάλη, η ατμόσφαιρα ήταν οικογενειακή. Όμως πια δεν είχαμε να κάνουμε με το παραδοσιακό μαγαζί του Κίτσου, αλλά με μια εταιρία, την Χ.Κ. Τεγόπουλος, που είχε προσλάβει μια άλλη εταιρία, την Grand Thorton, για να «μας εξορθολογήσει».
Από εκείνο το καλοκαιριάτικο απόγευμα μπήκαμε στην τροχιά του «μπίζνες πλαν» και στη ζώνη του λυκόφωτος. Η «διοίκηση» είχε επεξεργαστεί για «τη σωτηρία της εφημερίδας» σχέδιο που προέβλεπε:
Α. Η εταιρία θα είναι συνεπής προς όλες τις υποχρεώσεις της πλην ημών. Όντως, αυτή τη στιγμή η «Ε» δεν χρωστάει πουθενά αλλού, εκτός από τους 850 εργαζόμενούς της.
Β. Η εφημερίδα αναζητά δάνειο για να «να περάσει στη νέα εποχή»: αυτό πρακτικά σημαίνει να απολύσει… διά της συναινέσεως τουλάχιστον 400 εργαζόμενους, άμα τη λήψει του δανείου.
Έκτοτε ο χώρος των ΜΜΕ έχει μετατραπεί σε βομβαρδισμένο τοπίο: μειώσεις 20% στον ΔΟΛ, 10% στους τεχνικούς του Ελ. Τύπου, στο Alter απλήρωτοι εργαζόμενοι εδώ και 10 μήνες, στον Πήγασο μείωση μισθών που φθάνει στο 20% και συνολικά 350 απολυμένους μέσα στο ’11, απολύσεις στον 902 και πάγωμα πληρωμών εδώ και δυο μήνες στον Ριζοσπάστη, απλήρωτοι τεχνικοί Στο Κόκκινο, στην Καθημερινή και μειώσεις και απολύσεις… Στην Ελευθεροτυπία μέσα σε αυτούς τους 4 μήνες κάναμε μια 24ωρη, μια 48ωρη και τώρα μια 3ήμερη απεργία, διεκδικώντας το αυτονόητο: τα δεδουλευμένα μας. Μας ρωτούν πολλοί γιατί μια απεργία σε ένα μαγαζί που «δεν βγαίνει, δεν έχει να μας δώσει» κι είναι «θύμα το ίδιο του τραπεζιτικού και πολιτικού κατεστημένου». Κάποιοι μας παροτρύνουν να κάνουμε πορείες έξω από τις τράπεζες και τα υπουργεία. Η ερώτηση αυτή αγνοεί ότι η «Ε» υπήρξε για πολλά χρόνια ένα μαγαζί εξαιρετικά κερδοφόρο. Το γεγονός ότι έχει βρεθεί στο έλεος των τραπεζών από λάθη και παραλείψεις της διοίκησής της είναι απολύτως δική της ευθύνη. Εμείς είμαστε εργαζόμενοι, προσφέρουμε με συνέπεια τη δουλειά μας και αρνούμαστε να λειτουργήσουμε ως εταιρικός στρατός ή μοχλός πίεσης της εργοδότριάς μας.
Πολλοί αναγνώστες μας γράφουν και τηλεφωνούν καθημερινά στην εφημερίδα αγωνιώντας για την επιβίωσή της μιας και τη θεωρούν μια σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή. Ούτε κι εκείνοι μερικές φορές μπορούν να καταλάβουν το νόημα της απεργίας μας. Δεν καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρουν ότι η αντιμνημονιακή εφημερίδα τους ετοιμάζεται να εφαρμόσει το αγριότερο μνημόνιο στο χώρο του Τύπου.
Είμαστε, λοιπόν, σε αυτόν τον αγώνα γιατί με συνέπεια έχουμε στηρίξει όλους τους αγώνες όλων των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς. Αγωνιζόμαστε γιατί με τα κείμενά μας δίνουμε μάχη ενάντια στο Μνημόνιο και γιατί θέλουμε οι πράξεις μας να είναι συνεπείς προς τις λέξεις μας. Γιατί δεν μπορείς να γράφεις για κανένα αγώνα, αν δεν δίνεις το δικό σου.

Σχόλια