Του Θόδωρου Τσελεπή
Πάντα τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας μου έρχεται στο νου αυτό που έχει γράψει ο Μενέλαος Λουντέμης για το κοινό της εκκλησίας. Έγραφε, λοιπόν, σε κάποιο του βιβλίο πως το κοινό της εκκλησίας χωρίζεται σε δύο μέρη. Σε αυτούς που είναι έξω από την εκκλησία και ζητούν μια ελεημοσύνη για να ζήσουν και στους άλλους εντός της εκκλησίας που ζητούν τη βασιλεία των ουρανών για μια καλύτερη ζωή μετά θάνατον. Αν το σκεφτεί κανείς, οι «έξω» σε σχέση με τους «μέσα», ζητούν το ελάχιστο κατέληγε ο μεγάλος συγγραφέας.
Στα χρόνια της κρίσης, η αλήθεια είναι πως αυξήθηκαν και οι δυο πλευρές. Υπάρχει κόσμος που στράφηκε στους ναούς για να βρει βοήθεια από τον Θεό στα προβλήματα που του παρουσιάστηκαν. Να προσευχηθεί για μια δουλειά, για ένα μεροκάματο, για να μη χάσει το σπίτι του.
Όμως πλέον και οι «ζητιάνοι» που συναντούσαμε μικροί όταν μας περιόδευαν από Επιτάφιο σε Επιτάφιο οι μανάδες μας, αυτές τις μέρες στους δρόμους και στα προαύλια των εκκλησιών είναι καθημερινό φαινόμενο. Κι αν τότε ήμασταν το λιγότερο υποψιασμένοι πως μπορεί και να παίζανε θέατρο ποντάροντας στην ανθρώπινη ευαισθησία, λόγω των ημερών, σήμερα δεν σου αφήνει τέτοια περιθώρια η πραγματικότητα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, ακόμα και για όσους δεν πιστεύουν στον Θεό, έχει τη δική της ομορφιά. Είναι η άνοιξη που έχει μπει, οι μυρωδιές και τα χρώματα που αλλάζουν τη διάθεση. Είναι η χιλιοπαιγμένη σειρά του Τζεφιρέλι για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ που μας έκανε να κλαίμε από συγκίνηση κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Είναι οι ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής και το δράμα της μάνας που χάνει το γιο της. Είναι ο χαλβάς, τα τσουρέκια και το βάψιμο των αβγών. Η ελπίδα πως φέτος θα βρούμε το κατάλληλο αβγό που θα τους συντρίψει όλους. Η μαγειρίτσα, τα βαρελότα και το σούβλισμα του αρνιού. Μα, πάνω από όλα, είναι η ελπίδα για Ανάσταση.
Σήμερα και με όσα ζούμε, οι μόνοι ίσως που νιώθουν δικαιωμένοι και ήσυχοι για τις επιλογές τους είναι οι χριστιανοί και οι οπαδοί του ΚΚΕ. Οι μεν χριστιανοί θεωρούν πως όλα είναι θέλημα Θεού και προσμένουν τη Δευτέρα Παρουσία που όλοι θα κριθούμε. Οι οπαδοί του ΚΚΕ, πάλι, έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στη δικτατορία του κόμματος του προλεταριάτου και με τη στάση τους θεωρούν τα πάντα μάταια σε τούτο τον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε. Ευτυχισμένοι στη νιρβάνα τους οι μεν και οι δε, δεν έχουν κανένα λόγο για ν’ ανησυχούν και ν’ αμφιβάλλουν.
Υπάρχει όμως και μια μερίδα ανθρώπων που διακατέχονται από το άγχος της προβολής της αθεΐας τους. Ξεχνούν πως αυτός που πιστεύει πρέπει να αποδείξει τι πιστεύει, κι όχι αυτός που δεν πιστεύει σε τίποτε. Έτσι φτάνουν σε ακρότητες και σε χλευασμό όσων παραμένουν πιστοί σε κάποια θρησκεία. Εγώ πάλι επέλεξα το δρόμο του «δεν με αφορά». Ακριβώς! Δεν με αφορά και δεν με απασχολεί αν υπάρχει Θεός. Δεν καθορίζω τη ζωή μου ούτε με το φόβο αλλά ούτε και με την ελπίδα της «κρίσεως». Δεν μπερδεύω την πίστη με το βίο των παπάδων, ψάχνοντας για άλλοθι για τη στάση μου. Κι έχω πάντα κατά νου αυτό που έλεγε ο Β. Ραφαηλίδης: «Αν πίστευα, θα ήμουν χριστιανός Ορθόδοξος, γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε τα λιγότερα εγκλήματα σε σχέση με τις άλλες Εκκλησίες». Και με τη συνείδησή μου ήσυχη, περιμένω την «ανάσταση» το βράδυ του Σαββάτου για να φάω τη μαγειρίτσα, αλλά κυρίως την Ανάσταση ολόκληρου του λαού, που θα έρθει με πολύ κόπο κι έπειτα από μια μακριά κι ατέλειωτη Μεγάλη Παρασκευή.
www.facebook.com/TheodorosTselepis
