«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ο ανώτατος ηγέτης του Ελληνικού κράτους. Εκπροσωπεί το Ελληνικό κράτος, απέναντι σε άλλα κράτη, εκφράζοντας την ενότητα του έθνους. Είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος, και “φύλακας” του συντάγματος». Τα παραπάνω είναι μια συρραφή των ιδιοτήτων και αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) που μπορεί ο καθένας να βρει με ένα γρήγορο ψάξιμο στο διαδίκτυο. Βέβαια τις τελευταίες μέρες, αν κανείς αναζητήσει τις λέξεις «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» θα δει τα πρόσωπα των Γ. Στουρνάρα, Ευ. Βενιζέλου, Λ. Παπαδήμου να φιγουράρουν (σύμφωνα με τα ΜΜΕ πάντα) μεταξύ των επικρατέστερων για τη θέση του ΠτΔ, σε περίπτωση που, όπως όλα δείχνουν, αποφασίσει να μην προτείνει για τη θέση αυτή τη νυν πρόεδρο Αικ. Σακελλαροπούλου. Οι εν λόγω εκπρόσωποι του καθεστώτος μνημονιακής υποτέλειας της χώρας, αυτοί που κουρέλιασαν το σύνταγμα κυβερνώντας με προεδρικά διατάγματα κόντρα στη θέληση της κοινωνίας, αυτοί που κατά δήλωση τους ήταν έτοιμοι να προετοιμάσουν πραξικόπημα αν απειλούνταν η θέση της χώρας στην ευρωζώνη, οι εκλεκτοί των τραπεζών, προβάλλονται ως οι εκλεκτοί του συστήματος για το ανώτατο, έστω και σε συμβολικό επίπεδο, αξίωμα της χώρας, και μάλιστα επιβαλλόμενοι ως συναινετικές και υπερκομματικές υποψηφιότητες.
Ο Κ. Μητσοτάκης αναμένεται να λύσει τη σιωπή του σχετικά με το θέμα αυτό εντός της ερχόμενης εβδομάδας, μετά το ραντεβού που αναμένεται να έχει με την ΠτΔ Αικ. Σακελλαροπούλου. Έχει ήδη δώσει το στίγμα της επιλογής του κάνοντας λόγο για «συναίνεση» και «σύμπνοια», ενώ διάφορα κέντρα έχουν ενεργοποιηθεί για να βολιδοσκοπήσουν τις διαθέσεις των άλλων κομμάτων, κυρίως της κεντροαριστεράς, μπροστά σε κάθε ενδεχόμενη υποψηφιότητα. Με λυμένα, κατά τα φαινόμενα, τα χέρια του στο εσωκομματικό πεδίο και έχοντας συμβιβάσει τις φωνές που ήθελαν ο υποψήφιος πρόεδρος να προέρχεται από τη δεξιά παράταξη (η περίπτωση Κ. Τασούλα δεν έχει κλείσει βέβαια), το Μαξίμου φαίνεται έτοιμο να ρίξει γέφυρες, προς ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό είτε να τους «εξαναγκάσει» να στηρίξουν την όποια επιλογή του είτε να δημιουργήσει αντιθέσεις εντός των κοινοβουλευτικών τους ομάδων σε περίπτωση που δεν το πράξουν.
Τα κόμματα της κεντροαριστεράς, και βασικά το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν να διατηρήσουν έναν ανεξάρτητο ρόλο, πιεζόμενα από τους αρνητικούς συσχετισμούς και την αδυναμία συντονισμού των κατακερματισμένων τους δυνάμεων. Θα ήθελαν πολύ (το μαρτυρούν διαρροές του Ν. Ανδρουλάκη και προηγούμενες δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα) να οχυρωθούν πίσω από πιθανή επανεκλογή της Αικ. Σακελλαροπούλου (ανοίγοντας αντιπαράθεση με τους εκ δεξιών επικριτές της για τη στάση της στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών), όμως τα αγκάθια των υποκλοπών και των Τεμπών φαίνεται να μπλοκάρουν μια τέτοια δυνατότητα. Στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να καλοβλέπουν την προοπτική εκλογής προσώπου προερχόμενου από την παράταξη τους (κυρίως του Ευ. Βενιζέλου), σαν δείγμα της επαναφοράς του κόμματος σε (συν)κυβερνητική τροχιά. Στον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιμένουν στη λογική μιας «προοδευτικής» υποψηφιότητας, επιμένοντας στα σενάρια κεντροαριστερής ανασύνθεσης, επιζητώντας και τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς.
Στα δεξιά της Ν.Δ. από την άλλη, δεν φαίνεται να νοιάζονται και τόσο πολύ για το πρόσωπο αυτό καθ’ αυτό, αλλά για τη φθορά που η όποια επιλογή μπορεί να προκαλέσει στη Ν.Δ. Κόμματα σαν την Ελληνική Λύση ή τη Φωνή Λογικής βλέπουν πως η διπλή ευνοϊκή γι’ αυτούς συνθήκη, του αέρα που φέρνει η εκλογή Τραμπ στην Αμερική και της φθοράς της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη, τους ευνοεί σημαντικά, ενώ η όποια επιλογή ΠτΔ, κεντροαριστερής ή «συναινετικής» φυσιογνωμίας, είναι βέβαιο πως θα αυξήσει τη δυσαρέσκεια στην εκλογική βάση της Ν.Δ. προς όφελός τους.
Σε κάθε περίπτωση, η θητεία του επόμενου ΠτΔ μόνο ανέμελη δεν αναμένεται να είναι. Η απαξίωση των θεσμών και η τεράστια απόσταση του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία, μαζί με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τις ανοιχτές εθνικές απειλές, θα απαιτήσουν από τον όποιο ή όποια ΠτΔ να αφήσει τον κατά παράδοση διακοσμητικό χαρακτήρα και να πάρει θέση σε κρίσιμα ζητήματα. Και κάπου εδώ εμφανίζεται ο ελέφαντας στο δωμάτιο που δεν είναι άλλος από τα ελληνοτουρκικά και τα γεωπολιτικά μνημόνια που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας. Είναι βέβαιο πως στο άμεσο επόμενο διάστημα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα οξυνθούν οι πιέσεις για υποχωρήσεις μπροστά στον τουρκικό επεκτατισμό. Οι ως τώρα προτεινόμενοι υποψήφιοι πρόεδροι είναι όλοι πιστοί στη γραμμή της Χάγης και των Πρεσπών του Αιγαίου, πιστοί στη λογική του δεδομένου συμμάχου των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, αν απαιτηθεί από τα πράγματα, να κληθούν να παίξουν πιο ενεργητικό ρόλο από τους προκατόχους τους, στην ευθυγράμμιση του πολιτικού συστήματος στις παραπάνω ράγες.
