Του Μάρκου Δεληγιάννη
Κάποιο περασμένο βράδυ, στης θύμησης τα βαθιά νερά, βούλιαξα. Μια βόλτα έκανα στα χρόνια τα μαθητικά. Ξένοιαστος στης Πειραϊκής τα νερά κολύμπησα. Τη Σχολή Δοκίμων -κάστρο απροσπέλαστο στη ματιά μου την εφηβική- καβατζάρισα και στου Ξαβέριου το μόλο βρέθηκα, τα καΐκια, τα μοτορσίπια και τα ψαράδικα να χαζεύω, καθώς αυτά έπαιρναν ένα υπνάκο, πριν στης θάλασσας τις ιδιοτροπίες και πάλι να παραδοθούν. Έναν καφέ κι ένα τσιγάρο ήπια στου Πόρτο Λεόνε την αυλή. Απ’ το ύψος του καφενέ, τον Κεντρικό Λιμένα αγνάντεψα. Αφίξεις, αναχωρήσεις, κίνηση αέναη. Πήρα του Περάματος το τραμ. Στον Άγιο Διονύση κατέβηκα. Χώθηκα στις παράγκες της προσφυγιάς. Τα καταλύματα της σύγχρονης τραγωδίας, γραμμένη το ‘22. Πάνω απ’ τις παράγκες στο ένα άκρο φιγουράρουν τα Βούρλα θλιμμένα να με κοιτάνε. Τα χρόνια τα παλιά, εδώ, γυναίκες μαντρωμένες, πουλούσαν ηδονή. Στα χρόνια τα δικά μου, εδώ, οι κομμουνιστές μαρτυρούσαν φυλακισμένοι. Το κρίμα τους; Πολέμησαν το φασισμό! Πιο πέρα η Δραπετσώνα με τα φουγάρα των Λιπασμάτων δηλητήριο και μεροκάματο στου Πειραιά το προλεταριάτο να προσφέρουν. Πιο κάτω, το Κερατσίνι με τα γραφικά ταβερνάκια. Στον Κερατόπυργο στάθηκα, ένα ούζο να πιω, της θάλασσας την πρόκληση να νιώσω, τα όνειρά μου να πλουτίζει. Αγνάντεψα απέναντι. Φιγουράριζε ο αρχαιολογικός χώρος των Αμπελακίων και της Κυνόσουρας που είχε μετατραπεί σε νεκροταφείο βαποριών. Λαμαρίνες που κουράστηκαν με την αδιαλλαξία της θάλασσας να κονταροχτυπιούνται. Κάπου εκεί και το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή, θλιμμένο περιεργάζεται την πύλη την Ηετιώνεια και τα υπολείμματα του περιώνυμου αρχαίου τείχους του Πειραιά.
Ξάφνου, ένα βουητό ανθρώπινου ποταμιού, καθώς κυλούσε στους δρόμους της Δραπετσώνας θυμωμένο, τ’ όνειρό μου διέκοψε, μ’ έφερε βιαστικά στο σήμερα. Τώρα με ευκρίνεια περίσσια άκουγα τις αγανακτισμένες φωνές να σκίζουν τον αγέρα: Διεκδικούμε τη θάλασσα, κερδίζουμε τη ζωή μας!
Αλήθεια είναι, σύντροφε, πως τα σχέδια του περίφημου ΤΑΙΠΕΔ και των καινούργιων αφεντικών του Λιμανιού του Πειραιά μας είναι να κατασκευάσουν στην ευρύτερη περιοχή της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου ένα έργο φαραωνικό; Ένα έργο που τ’ αποτελέσματά του, εκτός απ’ τις οικονομικές επιπτώσεις που θα επιφέρει, θα καταστρέψει όλα αυτά τα ιστορικά μνημεία; Οι μνήμες οι πολιτιστικές μας απειλούνται άμεσα. Χωρίς θύμησες, αύριο δεν θα χτίσουμε σ’ αυτή τη χώρα.
Καιρός, σύντροφε, κατάματα ο ένας τον άλλον να κοιτάξει και με ειλικρίνεια, σαν που ταιριάζει σε τέτοιες στιγμές, ν’ αναρωτηθούμε: έχουμε το ανάστημα το ικανό, του λαού τα δίκαια να προασπίσουμε;
Σκέψου, φίλε μου, άνθρωποι που δεν είναι σε θέση γύρω τους να παρατηρήσουνε τι διαδραματίζεται και διασχίζουν το σήμερα, ενώ το είναι τους θαμμένο είναι μες στα μυστικά επιστρώματα των περασμένων, πώς το αύριο θα χτίσουνε; Το αύριο δεν θάρθει από μόνο του αν δεν το αδράξουμε απ’ τα μαλλιά! Η Αριστερά κρύβει μέσα της ζωή και νιότη. Τώρα μοιάζει πρώιμα γερασμένη γυναίκα, καρπός που σάπισε πριν προλάβει να ωριμάσει. Ας διαφυλάξουμε τούτα τα χώματα, τούτη τη θάλασσα, τούτο τον αγέρα, είναι της Ιστορίας μας οι σελίδες. Αυτή είναι η περιουσία μας κι η Αριστερά καλείται τώρα με ζωτικότητα, αποτελεσματικότητα, με λαχτάρα, με πάθος, με δίψα για ζωή να βροντοφωνάξει: Όχι, δεν πουλάμε!
