Ανταπόκριση από τη Βενετία: Ιφιγένεια Καλαντζή
Τη φετινή Μόστρα, με το άστατο, χωρίς εκπλήξεις κλίμα και τις ετερόκλητες τάσεις του διαγωνιστικού τμήματος, σιγοντάρισε και ο μουντός φθινοπωρινός καιρός.
Στο κοσμοπολίτικο Λίντο, πέρασαν λαμπερές διασημότητες, ανάμεσά τους ο Μπράιαν ντε Πάλμα, αλλά και ο γερόλυκος Ρόμπερτ Ρέντφορντ, με τη νέα του, εκτός συναγωνισμού, ταινία.
Ο Πολ Τομας Άντερσον επαναφέρει στο The Master το μοτίβο της φιλίας και της σύγκρουσης δύο αντρών με ισχυρή προσωπικότητα. Η εντυπωσιακή σκηνοθεσία συνδυάζεται με την ατονική μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ, αναδεικνύοντας τις εξαιρετικές ερμηνείες των Φίλιπ Σέιμουρ Χοφμαν και Γιοακίν Φοίνιξ. Υποδεέστερο, όμως, αποτέλεσμα από το Θα χυθεί αίμα.
Απογοητευτικός αποδείχτηκε και ο Τέρενς Μάλικ, με το To the wonder. Η στροβιλιστή λήψη παρακολουθεί τους ηθοποιούς σε χορογραφημένες τροχιές, ενώ εναλλάσσονται πανέμορφα τοπία, απ’ τη χειμερινή Βρετάνη ώς την ηλιόλουστη αμερικανική ύπαιθρο. Φιλοσοφικό σχόλιο για τις σχέσεις, τον έρωτα, τη θρησκευτική πίστη και το θεσμό της οικογένειας, που αντανακλούν τη θρησκευτικότητα του δημιουργού, μακριά όμως από τη συμπαντική προσέγγιση, στο Δέντρο της ζωής.
Η ασιατική ματιά τάραξε τα νερά, προκαλώντας με τη βία τις αντοχές του κοινού. Ο Ιάπωνας Τακέσι Κιτάνο, με το Outrage Beyond, επανέρχεται στο γκανγκστερικό σινεμά. Διεφθαρμένοι αστυνομικοί που διαπραγματεύονται με τη γιακούζα, βία και μαύρο χιούμορ αναδύουν απολαυστικό σαρκασμό και αυθεντικότητα.
Η 18η ταινία του Κορεάτη Κιμ-Κι Ντουκ, Pieta, καθηλώνει με σκηνές ακραίας βίας. Ένας σαδιστής εκβιαστής που ακρωτηριάζει τα φτωχά θύματά του, μεταστρέφεται, γνωρίζοντας τη μητρική συμπόνια. Μια ιστορία εκδίκησης, με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας και τίτλο που παραπέμπει στην Πιετά του Μικελάντζελο. Αλληγορία για το σημερινό καπιταλισμό, ισχυρίστηκε ο σκηνοθέτης, συσχετισμός που ανάγεται στην πολιτική ερμηνεία του σαδομαζοχισμού, το ’70.
Ο Μάρκο Μπελόκιο, διαγωνίζεται με τη Bella addormentata, βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας κοπέλας, που πέθανε μετά από 17 χρόνια σε κώμα, διχάζοντας την ιταλική κοινωνία, σχετικά με το νομικό πλαίσιο.
Ένας χήρος πολιτικός που τον ερμηνεύει ο Τόνι Σερβίλο, αμφιταλαντεύεται να καταψηφίσει ένα σχετικό νόμο. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται μια μητέρα με κόρη σε κώμα, που καταφεύγει στη θρησκοληψία, ενώ μια τοξικομανής που επιχειρεί να αυτοκτονήσει, σώζεται από έναν γιατρό. Ερωτηματικά για την ελεύθερη βούληση και τη σημασία της, μέσα από ένα νευρώδες μοντάζ, που κορυφώνει την αγωνία.
Στη ταινία Après Mai, ο Ολιβιέ Ασαγιάς ενσωματώνει βιωματικά στοιχεία, από το γαλλικό Μάη. Στα περίχωρα του Παρισιού, το ’71, ο απόηχος της θρυλικής εξέγερσης στοιχειώνει μια παρέα μαθητών. Ο Ζιγ τρέχει απ’ τις πορείες στις μαθητικές συνελεύσεις, σίγουρος ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Βραδινές αφισοκολλήσεις, προκηρύξεις και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και μια αστείρευτη ανάγκη δημιουργικότητας. Βαθυστόχαστες αναλύσεις βιβλίων, και φυσικά έρωτας, ποίηση, ροκ, υποκουλτούρα, θάνατος και πανταχού παρούσα η πολιτική. Η παρέα σκορπίζει, άλλοι βρίσκουν καταφύγιο στην τέχνη, άλλοι στις χώρες της Ανατολής, άλλοι επιλέγουν κομματική ταυτότητα, ενώ άλλοι πειραματίζονται με ουσίες. Με επιρροές από Μπερτολούτσι και Γκουπίλ, σε μια σκληρή ρεαλιστική προσέγγιση της εποχής, πορτρέτο μιας ολόκληρης γενιάς. Η νοσταλγία ενός οράματος, σε μια από τις πιο όμορφες ταινίες φέτος, άγγιξε το κοινό, διαχέοντας μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Σε εντονότερους κοινωνικούς προβληματισμούς οι ταινίες στο τμήμα Ορίζοντες, με την πρώτη μυθοπλασία, ανάμεσά τους, για τα γεγονότα της Πλατείας Ταχρίρ, με το δράμα The winter of discontent, του Ιμπραχίμ Ελ Μπατούτ. Η υποκρισία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης βρίσκεται στο επίκεντρο. Η οθόνη «σαλεύει» από το πλήθος που συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Ταχρίρ, ενώ έχουμε και κατάθεση για την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων και σκληρών βασανιστηρίων από το καθεστώς Μουμπάρακ. Το κοινό χειροκροτούσε όρθιο για ώρα, ενώ ο σκηνοθέτης, επιμένοντας να μιλάει για επανάσταση, δήλωσε συγκρατημένα αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας του.
Στο ίδιο τμήμα παρουσιάστηκε και η ταινία Αράφ, της Τουρκάλας Γιεσίμ Ουστάογλου, για τα αδιέξοδα της γυναίκας, στην τουρκική επαρχία. Κοντινά πλάνα σε μικρές χειρονομίες, βλέμματα και σιωπές, μεταφέρουν ένα έντονο συναίσθημα.
Στους Ορίζοντες, παρουσιάστηκε χθες και η μοναδική ελληνική συμμετοχή, με τη νέα μικρού μήκους του Γιώργου Ζώη Τίτλοι τέλους, που «θέτουν» τη χώρα μας «εκτός κάδρου», με αφορμή τα κενά, βάσει νόμου, διαφημιστικά γιγαντοπανό, κατά μήκος των οδών ταχείας κυκλοφορίας.
Θα επηρεάσει άραγε την αποψινή αυλαία, με τον Χρυσό Λέοντα και τις διακρίσεις που απονέμονται, με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον Μάικλ Μαν, ο ήλιος που ξεπρόβαλε πάνω από την παρακμασμένη πόλη;
Θα επικρατήσει η βία ή το αλλοτινό όραμα θα χαράξει νέες προοπτικές;
Στο κοσμοπολίτικο Λίντο, πέρασαν λαμπερές διασημότητες, ανάμεσά τους ο Μπράιαν ντε Πάλμα, αλλά και ο γερόλυκος Ρόμπερτ Ρέντφορντ, με τη νέα του, εκτός συναγωνισμού, ταινία.
Ο Πολ Τομας Άντερσον επαναφέρει στο The Master το μοτίβο της φιλίας και της σύγκρουσης δύο αντρών με ισχυρή προσωπικότητα. Η εντυπωσιακή σκηνοθεσία συνδυάζεται με την ατονική μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ, αναδεικνύοντας τις εξαιρετικές ερμηνείες των Φίλιπ Σέιμουρ Χοφμαν και Γιοακίν Φοίνιξ. Υποδεέστερο, όμως, αποτέλεσμα από το Θα χυθεί αίμα.
Απογοητευτικός αποδείχτηκε και ο Τέρενς Μάλικ, με το To the wonder. Η στροβιλιστή λήψη παρακολουθεί τους ηθοποιούς σε χορογραφημένες τροχιές, ενώ εναλλάσσονται πανέμορφα τοπία, απ’ τη χειμερινή Βρετάνη ώς την ηλιόλουστη αμερικανική ύπαιθρο. Φιλοσοφικό σχόλιο για τις σχέσεις, τον έρωτα, τη θρησκευτική πίστη και το θεσμό της οικογένειας, που αντανακλούν τη θρησκευτικότητα του δημιουργού, μακριά όμως από τη συμπαντική προσέγγιση, στο Δέντρο της ζωής.
Η ασιατική ματιά τάραξε τα νερά, προκαλώντας με τη βία τις αντοχές του κοινού. Ο Ιάπωνας Τακέσι Κιτάνο, με το Outrage Beyond, επανέρχεται στο γκανγκστερικό σινεμά. Διεφθαρμένοι αστυνομικοί που διαπραγματεύονται με τη γιακούζα, βία και μαύρο χιούμορ αναδύουν απολαυστικό σαρκασμό και αυθεντικότητα.
Η 18η ταινία του Κορεάτη Κιμ-Κι Ντουκ, Pieta, καθηλώνει με σκηνές ακραίας βίας. Ένας σαδιστής εκβιαστής που ακρωτηριάζει τα φτωχά θύματά του, μεταστρέφεται, γνωρίζοντας τη μητρική συμπόνια. Μια ιστορία εκδίκησης, με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας και τίτλο που παραπέμπει στην Πιετά του Μικελάντζελο. Αλληγορία για το σημερινό καπιταλισμό, ισχυρίστηκε ο σκηνοθέτης, συσχετισμός που ανάγεται στην πολιτική ερμηνεία του σαδομαζοχισμού, το ’70.
Ο Μάρκο Μπελόκιο, διαγωνίζεται με τη Bella addormentata, βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας κοπέλας, που πέθανε μετά από 17 χρόνια σε κώμα, διχάζοντας την ιταλική κοινωνία, σχετικά με το νομικό πλαίσιο.
Ένας χήρος πολιτικός που τον ερμηνεύει ο Τόνι Σερβίλο, αμφιταλαντεύεται να καταψηφίσει ένα σχετικό νόμο. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται μια μητέρα με κόρη σε κώμα, που καταφεύγει στη θρησκοληψία, ενώ μια τοξικομανής που επιχειρεί να αυτοκτονήσει, σώζεται από έναν γιατρό. Ερωτηματικά για την ελεύθερη βούληση και τη σημασία της, μέσα από ένα νευρώδες μοντάζ, που κορυφώνει την αγωνία.
Στη ταινία Après Mai, ο Ολιβιέ Ασαγιάς ενσωματώνει βιωματικά στοιχεία, από το γαλλικό Μάη. Στα περίχωρα του Παρισιού, το ’71, ο απόηχος της θρυλικής εξέγερσης στοιχειώνει μια παρέα μαθητών. Ο Ζιγ τρέχει απ’ τις πορείες στις μαθητικές συνελεύσεις, σίγουρος ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Βραδινές αφισοκολλήσεις, προκηρύξεις και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και μια αστείρευτη ανάγκη δημιουργικότητας. Βαθυστόχαστες αναλύσεις βιβλίων, και φυσικά έρωτας, ποίηση, ροκ, υποκουλτούρα, θάνατος και πανταχού παρούσα η πολιτική. Η παρέα σκορπίζει, άλλοι βρίσκουν καταφύγιο στην τέχνη, άλλοι στις χώρες της Ανατολής, άλλοι επιλέγουν κομματική ταυτότητα, ενώ άλλοι πειραματίζονται με ουσίες. Με επιρροές από Μπερτολούτσι και Γκουπίλ, σε μια σκληρή ρεαλιστική προσέγγιση της εποχής, πορτρέτο μιας ολόκληρης γενιάς. Η νοσταλγία ενός οράματος, σε μια από τις πιο όμορφες ταινίες φέτος, άγγιξε το κοινό, διαχέοντας μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Σε εντονότερους κοινωνικούς προβληματισμούς οι ταινίες στο τμήμα Ορίζοντες, με την πρώτη μυθοπλασία, ανάμεσά τους, για τα γεγονότα της Πλατείας Ταχρίρ, με το δράμα The winter of discontent, του Ιμπραχίμ Ελ Μπατούτ. Η υποκρισία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης βρίσκεται στο επίκεντρο. Η οθόνη «σαλεύει» από το πλήθος που συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Ταχρίρ, ενώ έχουμε και κατάθεση για την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων και σκληρών βασανιστηρίων από το καθεστώς Μουμπάρακ. Το κοινό χειροκροτούσε όρθιο για ώρα, ενώ ο σκηνοθέτης, επιμένοντας να μιλάει για επανάσταση, δήλωσε συγκρατημένα αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας του.
Στο ίδιο τμήμα παρουσιάστηκε και η ταινία Αράφ, της Τουρκάλας Γιεσίμ Ουστάογλου, για τα αδιέξοδα της γυναίκας, στην τουρκική επαρχία. Κοντινά πλάνα σε μικρές χειρονομίες, βλέμματα και σιωπές, μεταφέρουν ένα έντονο συναίσθημα.
Στους Ορίζοντες, παρουσιάστηκε χθες και η μοναδική ελληνική συμμετοχή, με τη νέα μικρού μήκους του Γιώργου Ζώη Τίτλοι τέλους, που «θέτουν» τη χώρα μας «εκτός κάδρου», με αφορμή τα κενά, βάσει νόμου, διαφημιστικά γιγαντοπανό, κατά μήκος των οδών ταχείας κυκλοφορίας.
Θα επηρεάσει άραγε την αποψινή αυλαία, με τον Χρυσό Λέοντα και τις διακρίσεις που απονέμονται, με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον Μάικλ Μαν, ο ήλιος που ξεπρόβαλε πάνω από την παρακμασμένη πόλη;
Θα επικρατήσει η βία ή το αλλοτινό όραμα θα χαράξει νέες προοπτικές;
Σχόλια
