Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας μορφής επίκλησης «προστασίας» από τον ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό κόσμο, που απευθύνεται στις ΗΠΑ και στη Δύση γενικότερα. Μια εκδήλωση στον Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου έφτασε για υπάρξουν ουρανομήκεις δηλώσεις για «ασπίδα των ΗΠΑ» προς την Ελλάδα, ή και για «ασπίδα της Chevron για την ελληνική ΑΟΖ»… Στην εκδήλωση αυτή πρωταγωνίστησε ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, που υπηρετεί τις ΗΠΑ (πρώτα υπό Μπάιντεν, τώρα υπό Τραμπ) αλλά και τον Ερντογάν (βλ. εγκαίνια του Τουρκικού Σπιτιού στη Νέα Υόρκη).
Ο Ελπιδοφόρος, απευθυνόμενος στον Τραμπ, το τερμάτισε: «Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε την πρώτη δημοκρατία στον κόσμο, την Ελλάδα, και τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, τις ΗΠΑ… Μου θυμίζετε τον μεγάλο Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος ίδρυσε και έχτισε την υπέροχη πόλη της Κωνσταντινούπολης»! Η δε υποψήφια νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα κα Γκίλφοϊλ μας καθησύχασε εντελώς: «Υπό τον Πρόεδρο Τραμπ πρέπει να κοιμάστε καλά το βράδυ και να ξυπνάτε το πρωί αισιόδοξοι»…
Την ίδια στιγμή η επίσημη Ελλάδα καταδικάζει μετά βδελυγμίας το σύνθημα «Η Κύπρος είναι ελληνική»: αυτό ενοχλεί, όχι η συνέχειά του. Η συνέχεια απλώς θορυβεί, μήπως και δυσανασχετήσει η Τουρκία, μήπως και δεν δείξουμε πως θα σεβαστούμε όλες τις τουρκικές επεκτατικές (υποϊμπεριαλιστικές) απαιτήσεις. Άλλωστε δεν ξέρουμε τι μπορεί να δηλώσει ο κ. Τραμπ γι’ αυτό σε λίγο καιρό. Η ίδια η κα Μπακογιάννη λέει ότι κάθε πρωί φοβάται ακόμα και μια δήλωση του κ. Τραμπ, ιδιαίτερα για Αιγαίο και Κύπρο!
Την ίδια στιγμή (πώς όλα γίνονται την ίδια στιγμή; κι όμως, γίνονται) η Ελλάδα δηλώνει πρόθυμη να είναι παρούσα υπό την «ασπίδα» της Ε.Ε., που στρατιωτικοποιείται γρήγορα και θέλει να εντείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τον Απρίλη αναμένεται να «φιλοξενήσουμε» το γαλλικό αεροπλανοφόρο στον Πειραιά, ενώ θα συνεχιστούν οι συνομιλίες για γαλλικά οπλικά συστήματα. Πάντως οι Ευρωπαίοι «φίλοι» και «σύμμαχοι» φρόντισαν να καταργήσουν το δικαίωμα βέτο για την πώληση όπλων προς μη μέλη της Ε.Ε. (διάβαζε Τουρκία)…
Μα τι συμβαίνει «την ίδια στιγμή» επί της ουσίας;
- Πρώτον, διαταράσσονται οι παγκόσμιες ισορροπίες όπως τις ξέραμε. Μπαίνουμε σε μια νέα φάση, όπου αναδιατάσσονται όλες οι δυνάμεις και υπάρχουν νέοι συσχετισμοί.
- Δεύτερον, υπάρχει μια ενδόρρηξη που περιλαμβάνει ολόκληρο το Δυτικό στρατόπεδο, όχι ξεχωριστά μία-μία χώρα. Η Δυτική συμμαχία επανακαθορίζεται και εντείνονται οι διαμάχες στο εσωτερικό της. Η στρατηγική των ΗΠΑ δεν συμπίπτει με αυτήν των βασικών ευρωπαϊκών δυνάμεων σε κρίσιμα ζητήματα, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία. Το περιέγραψε καλά ο Ολλανδός γ.γ. του ΝΑΤΟ: «Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαπραγματεύσεις όπου, ας το ομολογήσουμε, η επιρροή μας παραμένει περιορισμένη… θα πρέπει ακόμη περισσότερο, ως μέλη του ΝΑΤΟ, να είμαστε έτοιμοι για σενάρια που δεν γράφονται πλήρως από εμάς». Εννοεί τον «διάλογο» ΗΠΑ-Ρωσίας φυσικά.
- Τρίτον, στη χώρα μας (πέραν του φόβου από τα «κενά» που δημιουργούνται εν μέσω γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αλλαγής συσχετισμών μεταξύ «προστατών»), αναζωπυρώνονται οι αυταπάτες ότι όλα εξαρτώνται από το τι «προστάτες» θα έχουμε. Ανακυκλώνονται ίδιες συνταγές με άλλες ποσοστώσεις επιρροής, διατυπώνεται προθυμία για τεμενάδες προς όλους τους ισχυρούς της Δύσης, καλλιεργείται η ιδέα ότι με «ασπίδες» από ΗΠΑ, Ευρώπη, Ισραήλ, Αίγυπτο κ.λπ. θα αντιμετωπίσουμε την Τουρκία – που όμως ΔΕΝ «γ@μ…». Ποντάρουν τα πάντα στην καλή διάθεση των προστατών και στην ψευδαίσθηση ότι θα προτιμήσουν Ελλάδα κι όχι Τουρκία…
Είναι βέβαια από καιρό ενημερωμένοι ΟΛΟΙ πως η ιδέα της «συνεκμετάλλευσης» υπό Δυτική επικυριαρχία είναι η λύση που προωθείται, με βαριές παραχωρήσεις από ελληνικής πλευράς. Αλλά το «κενό» φοβίζει, μήπως η γειτονική χώρα παρουσιάσει μαξιμαλιστικές θέσεις ή προβεί και σε ενέργειες πιο σκληρές σε όλη τη γραμμή: από Θράκη έως Κύπρο, νότια και ανατολικά της Κρήτης, στο Καστελλόριζο και σε όλη τη Ν.Α. Μεσόγειο. Το αστείο είναι πως καταπίνουμε ακόμα το δόγμα ότι ο βασικός εχθρός μας είναι η Ρωσία, ενώ αυτή δεν θα ήθελε μια μοιρασιά της περιοχής με δυτικούς όρους, ούτε διάλυση της κυριαρχίας χωρών (βλ. Συρία, πραξικόπημα στη Ρουμανία, Γάζα, Λίβανο κ.λπ.).
Το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι ένα αρκτικόλεξο που χρησιμοποιούσε ο εκλιπών Μιχάλης Χαραλαμπίδης για να προσδιορίσει ορισμένες ποιότητες του πολιτικού-οικονομικού μας κόσμου: προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων «Κομματικό – Κρατικό – Καθεστωτικό – Αποικιακό – Σύστημα – Ολιγαρχικής – Ρουσφετοκρατίας». Αυτό το σύστημα επιζητά «ασπίδα», «προστασία», «προστάτη» ή «προστάτες», και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας… Η πραγματική προστασία της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας εξαρτάται από το να μπει ένα τέλος στο ΚΚΚΑΣΟΡ! Μην ρωτήσετε «πώς;». Προηγείται η διαπίστωση ότι πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό, και μετά να δούμε πώς. Αλλά όχι να το αποδεχόμαστε επειδή δεν ξέρουμε ακόμα πώς να το τερματίσουμε… Υπεραναγκαίο ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής!
