Το περιεχόμενο της συνάντησης είχε προαναγγελθεί από τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ.Μ. Μπαρόζο μια εβδομάδα πριν, όταν υποστήριζε στο Ευρωκοινοβούλιο ότι η Ε.Ε. πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια πολιτική ένωση με συνεκτική εξωτερική πολιτική και πολιτική για την άμυνα. «Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις: πρέπει να βαδίσουμε προς ομοσπονδία των εθνικών κρατών… Θα παρουσιάσουμε σαφείς προτάσεις για τις αναγκαίες αλλαγές στις συνθήκες πριν από τις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές του 2014. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις εκλογές του 2014 για να κινητοποιήσουμε όλες τις φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις και να μην επιτρέψουμε στους λαϊκιστές και τους εθνικιστές να προωθήσουν μια αρνητική ατζέντα».
Η τοποθέτηση Μπαρόζο με τη σειρά της απηχεί τις απόψεις της Γερμανίας και της Άνγκ. Μέρκελ για μια περισσότερο συγκεντροποιημένη και πολιτικά ελεγχόμενη από το κέντρο Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της οικονομικής κρίσης και της διατήρησης της νομισματικής ένωσης (ή κάποιας μορφής νομισματικής ένωσης).
Καμπανάκι στη Βρετανία
Η απαίτηση της Γερμανίας για ενιαία εξωτερική πολιτική και κατάργηση του βέτο ακόμη και σε ζητήματα άμυνας όπως εκφράζεται σε αυτή την πορεία ομοσπονδιοποίησης και στη συνάντηση των 11, χτύπησε αμέσως καμπανάκια στη Βρετανία, που σε αυτή την περίπτωση θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στην Ε.Ε. και στον κατά κύριο λόγο ατλαντικό προσανατολισμό της. Μέσα από την επίφαση μιας μεγαλύτερης δημοκρατικής νομιμοποίησης όπως η απευθείας εκλογή Προέδρου της Ε.Ε. και η αύξηση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου, δοκιμάζεται μια πορεία πλέριας απολυταρχίας των ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κέντρων της Ε.Ε., ιδιαίτερα της Γερμανίας και του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, απέναντι στους λαούς και ειδικά απέναντι στην περιφέρεια της Ε.Ε.
Πορεία λοιπόν προς μια νεοφιλελεύθερη και γερμανική απολυταρχία με δυο έννοιες.
Πρώτον, γιατί στην Ευρώπη που οραματίζεται η Μέρκελ θα χαθεί ολότελα οποιοσδήποτε λαϊκός, δημοκρατικός έλεγχος απομένει σήμερα μέσω των κοινοβουλίων, ακόμη και για τους λαούς των μεγάλων, ισχυρών κρατών όπως η Γερμανία. Οραματίζονται ουσιαστικά τη διαμόρφωση ενός πολιτικού, ομοσπονδιακού συστήματος πιο αντιδημοκρατικού, συγκεντρωτικού και με περισσότερους αποκλεισμούς ακόμη και από το αμερικανικό, απόλυτα δικομματικό, προεδρικό πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός αυτοαποκλείεται από τα κοινά. Για τις μικρές χώρες της περιφέρειας, ο αποκλεισμός από την πολιτική εξουσία και τα κέντρα αποφάσεων θα είναι εντονότερος.
Δεύτερον, γιατί η ομοσπονδιοποίηση που προωθούν, όπως το αποδεικνύει και η όλη μέχρι τώρα πορεία οικονομικής, νομισματικής, τραπεζικής ίσως αύριο, ενοποίησης, καθόλου δεν σημαίνει πορεία άρσης ή μείωσης των ανισοτήτων και ανισομερειών κέντρου-περιφέρειας, βορρά-νότου, Γερμανίας-υπολοίπων χωρών, αλλά ίσα-ίσα τη θεσμική παγίωση και νομιμοποίηση των ανισοτήτων αυτών.
Επιτάχυνση των εξελίξεων
Ο συνδυασμός της απολυταρχίας στο πεδίο της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος με τη συγκεντροποίηση και των πολιτικών άμυνας και εξωτερικών υποθέσεων, στα χέρια του γαλλογερμανικού άξονα, ολοκληρώνει ένα όραμα, έναν εφιάλτη στον αντίποδα κάθε είδους ιδεών και πόθων για μια Ευρώπη της δημοκρατίας, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, της ισότητας, της συμμετοχής.
Οι πολιτικές εξελίξεις στο έδαφος της διεθνούς οικονομικής κρίσης επιταχύνονται και ίσως αποκτήσουν μεσοπρόθεσμα το χαρακτήρα μεγάλων ανατροπών στον ευρωπαϊκό χώρο. Η απαίτηση για «μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη» γίνεται, με βάση πλέον όχι μόνο τις εσωτερικές εξελίξεις αλλά και τις εξελίξεις στην Ε.Ε., επιτακτική και μοναδική κατεύθυνση διεξόδου για το λαό και τη χώρα. Όσο κι αν μοιάζει με ουτοπικό όραμα μέσα στο σύγχρονο πολιτικό συσχετισμό δύναμης στην Ευρώπη, είναι η μόνη ρεαλιστική κατεύθυνση που μπορεί να οικοδομήσει, να δώσει προοπτική και να ανοίξει δρόμους σε Ελλάδα και Ευρώπη.
