Στη δίνη του Μνημονίου η κυβέρνηση αναζητεί τη διάσωσή της, ενώ η χώρα καταρρέει. Του Δημήτρη Υφαντή
Μόλις λίγους μήνες μετά τους πανηγυρισμούς της λήψης της πρώτης δόσης του νέου Μνημονίου, όλα τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα οδηγούν ξανά, με γοργούς ρυθμούς, σε σημείο επικίνδυνης εξάντλησης του όποιου πολιτικού κεφαλαίου είχε καταφέρει να συγκεντρώσει και να αξιοποιήσει η συγκυβέρνηση. Μετά το ψέμα και την απάτη ο Α. Σαμαράς καταλήγει στον παραληρηματικό λόγο του διαγγέλματος της περασμένης Δευτέρας. Δεν ζει… αλλού ο πρωθυπουργός. Το προπέτασμα καπνού κρύβει όσα πραγματικά απεργάζεται, τα σενάρια διάσωσης μιας ψευδεπίγραφης κυβερνητικής πλειοψηφίας, ως βιτρίνα του κλυδωνιζόμενου πολιτικού συστήματος.
Οι διθυραμβικοί τόνοι του Α. Σαμαρά, οι ιαχές νίκης του Ευ. Βενιζέλου και το συγκαταβατικό «παρών» (τι άλλο;) του Φ. Κουβέλη, απέδωσαν το κωμικοτραγικό στοιχείο της «επιτυχούς διαπραγμάτευσης». Ποια διαπραγμάτευση; Η τρόικα κάποια στιγμή έκλεισε την αυλαία της παράστασης και τους υπαγόρευσε τα τετελεσμένα. Παρωδία…Κι είναι τραγικό το πώς κλιμακώνεται ο κυνισμός απέναντι σε μία καθημαγμένη κοινωνία. Οι 15.000 απολύσεις συνιστούν πρωτοφανή αγριότητα. Οι συνέπειες θα είναι καταλυτικές και για τους εργαζόμενους και για το δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση δικαίως πανηγυρίζει για την κατάρριψη του ταμπού του Δημοσίου… Οι ρυθμίσεις για τα δάνεια συναγωνίζονται σε κοροϊδία τη μετονομασία του χαρατσιού. Αφορούν ελάχιστους, όσους ήδη εξυπηρετούν τα δάνεια και με βάση πολύ στενά εισοδηματικά κριτήρια. Προκύπτει αβίαστα η σκοπιμότητα, η συντριβή των πολιτών και η αρπαγή της όποιας ιδιοκτησίας και περιουσίας τους. Τέλος, υπό τις ιαχές του πρωθυπουργού, ότι οι τράπεζες διασώθηκαν σε αντιπαραβολή με την καταδίκη της Κύπρου, χωρίς να ανοίξει μύτη στην κυριολεξία, η τρόικα ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, έχοντας στην ουσία υποθηκεύσει τις λαϊκές αποταμιεύσεις και τα αποθεματικά των ταμείων. Συμπέρασμα; Το δήλωσε με κάθε σαφήνεια ο Τόμσεν: «Είναι σαφής η βούληση της ελληνικής κυβέρνησης να κάνει ό,τι χρειαστεί, όπως το ζητήσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι».
Τι απομένει; Το ξεπούλημα όσο-όσο του ΟΠΑΠ και της ΔΕΠΑ και η παράδοση των πιθανών κοιτασμάτων στους δανειστές, όπως εκλιπαρεί ο πρωθυπουργός με κάθε ευκαιρία. Η τρύπα στα έσοδα δεν μπορεί να καλύπτεται από ένα «πλεόνασμα», που καταπίνει τη σύνθλιψη μέχρι εξαφάνισης των δημοσίων δαπανών για επενδύσεις και οφειλόμενα του κράτους στους… πάντες (από δεδουλευμένες υπερωρίες μέχρι ΕΟΠΥΥ, ασφαλιστικά ταμεία και πάσης φύσης προμηθευτές).
Η παγερή υπενθύμιση του Σόιμπλε στη γερμανική Βουλή, πως μια κατάρρευση της Κύπρου θα παρασύρει και την Ελλάδα και πιθανώς κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, αποκατέστησε την τάξη απέναντι σε φαντασιώσεις και παραληρήματα. Η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη και στο τούνελ δεν υπάρχει φως. Ίσως δεν υπάρχει ούτε καν κι άλλο τούνελ, αλλά επίκειται τοίχος ή… γκρεμός.
Στην έκθεσή της η τρόικα υπονοεί την ανταπόκριση στην πιστή τήρηση του προγράμματος μέσω μίας νέας αναδιάρθρωσης του χρέους. Στις γερμανικές εκλογές, το φθινόπωρο, χωρίς από πουθενά να έχει τεθεί αυτό επισήμως, ποντάρει το «σύστημα» εδώ, το κυβερνητικό και το συναφές δημοσιογραφικό. Πάνω σε αυτό τον καμβά προβάλλεται ένα σχέδιο… αναβολής εκτέλεσης. Τίποτα, όμως, δεν διασφαλίζει την αποφυγή μιας μείζονος εμπλοκής στο σύντομο μεσοδιάστημα. Η ύφεση βαθαίνει και τα μέτρα σκληραίνουν. Αιφνιδιαστικά ο Σαμαράς θέσπισε νέες θέσεις αναπληρωτών υπουργών και ενός υφυπουργού. Δεν ερμηνεύτηκε αυτό ως ανταπόκριση στο αίτημα Βενιζέλου για ανασχηματισμό, αλλά ως προανάκρουσμα ενδεχόμενου εκλογικού αιφνιδιασμού. Είναι κατανοητό μέσα σε ποιο κλίμα είναι σε θέση τα πανίσχυρα ΜΜΕ να στήσουν μια νέα εκλογική παγίδα, είτε υποκλοπής της κυβερνητικής εξουσίας, είτε έκθεσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σύντομη καταδικαστική παρένθεση, όπου θα χρεωθεί τη διαχείριση της καταστροφής.
Σενάρια και μόνο; Ίσως, αλλά σενάρια τα οποία είναι πιθανότατα υπαρκτά κι άρα όχι χωρίς συνέπειες στην ενεργή πολιτική, που κανοναρχεί το καθ’ ημέρα μιας κοινωνίας, που πασχίζει να επιβιώσει χωρίς ορίζοντα και προοπτική. Η Αριστερά από τις εκλογές του Ιούνη και μετά, διαρκώς εγκλωβίζεται στον αντίποδα, καθηλωμένη στην αναμονή ενός προεξοφλημένου και διαρκώς μετατιθέμενου κυβερνητικού μπλακ άουτ.
Το «εδώ και τώρα» της λαϊκής ενεργοποίησης και της κοινωνικής αφύπνισης απουσιάζει εκκωφαντικά. Γιατί αποτελεί τον αποφασιστικό παράγοντα που μπορεί να εκτρέψει τις εξελίξεις σε διαφορετική τροπή από τις ορίζουσες της ανατροφοδοτούμενης καταστροφικής οικονομικής τροχιάς και των σεναρίων διάσωσης του πρωθυπουργικού κέντρου.
