Τα ελληνικά πλεονεκτήματα και η διεθνής συμπαράσταση
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ίσως το πιο σημαντικό γεγονός της επόμενης μέρας των εκλογών είναι η σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, στην κυβέρνηση. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ουδείς ενοχλήθηκε – πλην ενός ή δυο περιθωριακών, εκτός της Ν.Δ. φυσικά, αλλά αυτή έχει άλλα προβλήματα τώρα. Βαθύτερα ενοχλημένα εμφανίστηκαν ξένα ΜΜΕ (ιδίως τα αγγλικά) επειδή θα δυσκολευτούν να βάλουν στο εδώλιο της Ευρωπαϊκής Κοινής Γνώμης τους «αριστερούς εξτρεμιστές» και να απομονώσουν την κυβέρνηση.
Ο κόσμος αδιαφόρησε για το γεγονός ότι άλλοι ορκίστηκαν στον Θεό και άλλοι στην τιμή και τη συνείδησή τους – αδιανόητο πριν από ελάχιστα χρόνια. Αφού οι προηγούμενοι απόδειξαν ότι δεν είχαν το θεό τους, το σημαντικό με τους τωρινούς είναι να αποδείξουν ότι έχουν συνείδηση – θρήσκοι και άθρησκοι. Δεν είναι η πρώτη φορά που μέρος του συντηρητικού κόσμου διαχωρίζει θέση και ευθύνες από το κυρίαρχο σώμα της παράταξης. Και με τη χούντα και με το δημοψήφισμα για το βασιλιά είχε στείλει το μήνυμα. Τώρα η ανάγκη πείθει όχι μόνο τους θεούς αλλά και τους θνητούς ότι η ενότητά τους στα ουσιώδη είναι το καλύτερο όπλο τους.
Άθλος
Αυτή η εκλογική νίκη ήταν ένας πραγματικός άθλος. Για πρώτη φορά, μετά τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο, παίρνει την κυβέρνηση, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, ένας απόγονος της Αριστεράς της Αντίστασης, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και όχι η κατασκευασμένη στα νεοφιλελεύθερα εργαστήρια, «Αριστερά όπως τη θέλουμε» του ποταμίσιου Θεοδωράκη, Αριστερά αλά Σημίτης, Μπλερ κ.λπ. Ο Τσίπρας τα θύμισε όλα αυτά με προσκύνημα στην Καισαριανή, δείχνοντας ότι λαός και κυβέρνηση τιμούν τα θύματα και δεν ξεχνούν τους θύτες.
Οι διαπραγματεύσεις προμηνύονται δύσκολες, λένε τα μηνύματα εξ Ευρώπης. Λένε, όμως, ότι διάχυτη στους Β.Β. (Βρυξέλλες – Βερολίνο) είναι και μια υπόγεια ανησυχία, δικαιολογημένη. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν μπορεί να ανατρέψει (δεν το έχει και στόχο) ούτε τον καπιταλισμό ούτε την ισχύ της Γερμανίας, ούτε την επιβολή της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ, στήριγμα της Μέρκελ. Μπορεί, όμως, να δώσει το παράδειγμα απειθαρχίας σε πολλούς: Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους και άλλους. Το επιχείρημα των Β.Β. ότι οι χώρες της Ε.Ε. οφείλουν να τηρούν τα συμφωνηθέντα δεν είναι θεσμικά αβάσιμο. Αλλά οι θεσμοί λειτουργούν όταν όλα είναι καλά. Και μπορεί να παραβιαστούν από τις κυρίαρχες δυνάμεις χωρίς αντιδράσεις όταν επικρατεί ευημερία και κανείς δεν πολυνοιάζεται. Όταν, όμως, ο λαός αποδοκιμάζει όσα μια κυβέρνηση υπέγραψε και φέρνει άλλη στη θέση της για να τα ανατρέψει, τότε συγκρούεται η Δημοκρατία με τους θεσμούς. Και την έκβαση κρίνουν οι λαοί σε αναστάτωση.
Η οικονομία σε βύθιση, οι λαοί σε αναστάτωση
Στην Ε.Ε. σήμερα το κλίμα έχει στραβώσει, η οικονομία βυθίζεται, οι λαοί βράζουν. Οι Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, αν πάρουν το μάθημα ότι οι Β.Β. αδιαφορούν για τη λαϊκή θέληση μπορεί να εκραγούν – φάνηκε στη Γαλλία. Ο Σαμαράς δοκίμασε τον εκφοβισμό και ηττήθηκε πανηγυρικά. Δεν ισχύει ότι αν ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ηττηθούν στις διαπραγματεύσεις, το Podemos, η Λεπέν, ο Γκρίλο θα βάλουν την ουρά υπό τα σκέλη. Δεν είναι τυχαίο ότι η Λεπέν με αξιοσημείωτη ευελιξία εκφράζει τη χαρά της για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – μια Λεπέν προγραμματικά πολύ πιο κοντά πλέον στους ΑΝΕΛ παρά στον… Άδωνι και τον Βορίδη.
Αν δεν υπήρχαν οργανωμένες και σημαντικές πολιτικές δυνάμεις στην Ε.Ε., αντίθετες στην πολιτική των Β.Β., τότε ασφαλώς η θέση της Ελλάδας θα ήταν δυσχερής. Αλλά υπάρχουν και διεκδικούν την κυβέρνηση. Ειδικά στην Ελλάδα, δεν υπάρχει διαθέσιμη διάδοχη λύση. Αν ο Τσίπρας συναντήσει τοίχο στις Βρυξέλλες, παραιτηθεί, εξηγήσει την αιτία και κάνει εκλογές, είναι βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί πανηγυρικά – και δίχως να παραιτηθεί, μπορεί να κάνει δημοψήφισμα προεξοφλώντας το ίδιο αποτέλεσμα. Χωρίς να πάψει να διακηρύσσει -και να το εννοεί- ότι θέλει να παραμείνει στο ευρώ και στην Ε.Ε., από όπου ουδείς διανοείται να «μας διώξει», έτσι εύθραυστα όπως είναι τα πράγματα, με την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία να βρίσκεται υπό τη διπλή πίεση των ΗΠΑ και του Πούτιν.
Η διεθνής αλληλεγγύη, η συμπαράσταση σε έναν αγώνα μιας χώρας και ενός λαού δεν περιορίζεται πλέον μόνο στα γνωστά, ως τώρα, ταξικά «κλισέ» της Αριστεράς. Χαρακτηριστικά: Στη Γαλλία δεν δημιουργήθηκε ένα ευρύ φασιστικό κίνημα (αλά Μουσολίνι) αλλά, αντίθετα, το Εθνικό Μέτωπο άλλαξε χαρακτήρα και έγινε ένα νεογκολικό κόμμα για να προσεγγίσει τον κόσμο. Προηγήθηκε στην Ιταλία το κόμμα του Φίνι. Οι λαοί δοκίμασαν και το φασισμό και τον κομμουνισμό (όπως εφαρμόστηκαν) και τώρα δεν ακολουθούν, αλλά αναγκάζουν τις ηγεσίες να προσαρμοστούν. Η αλληλεγγύη εκφράζεται με βάση τις πραγματικές ανάγκες, είναι η κοινότητα των στόχων ενώπιον υπέρτερου αντίπαλου και όχι η κοινή ιδεολογία που υπαγορεύει τη συμπαράσταση. Ακόμα είναι «απαράδεκτο» να ενθουσιαστεί το Podemos ή ο ΣΥΡΙΖΑ για τη στήριξη της Λεπέν, αλλά στο εσωτερικό ο ίδιος ο λαός ωθεί σε προσέγγιση και συνεργασία διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις.
Η διαχωριστική γραμμή αντιπαραθέτει, σήμερα, τον (αγγλοσαξωνικής αντίληψης) άπατρι καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης με την επιθυμία των Ιταλών να μείνουν Ιταλοί, των Γάλλων να είναι Γάλλοι και όλοι να ζουν σαν άνθρωποι και όχι ως υποχείρια των Γερμανών, των Αμερικανών και του κάθε «παγκοσμιοποιητή». Χωρίς τη λαϊκή συγκατάθεση θα ήταν αδύνατη η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ακόμα και αν την επέβαλλε η ανάγκη για κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι ηγεσίες το κατάλαβαν και ακολούθησαν.
