Λέγεται σε όλους τους τόνους πως μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί θα πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Οι πιέσεις για μια συμφωνία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία, με χαρακτηριστικά Πρεσπών, πληθαίνουν. Αντίστοιχα, πληθαίνουν και οι συζητήσεις για νέα δημοσιονομικά μέτρα, για την απόσυρση των όποιων μέτρων στήριξης στην ενέργεια αλλά και η ένταση του πολέμου στην Ουκρανία και των άλλων γεωπολιτικών αναταράξεων αυξάνεται επικίνδυνα. Αυτά θα έπρεπε να είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θα βρίσκονταν στην κορυφή της ατζέντας κάθε φιλολαϊκού σχηματισμού που κατεβαίνει στις εκλογές, πόσο δε μάλλον της Αριστεράς.
Αντ’ αυτού, αν κανείς δει τις προεκλογικές συνεντεύξεις του ΚΚΕ –και όχι μόνο– θα νομίζει πως δεν συντρέχει τίποτα από τα παραπάνω, πως πάμε σε περίπου φυσιολογικές εκλογές, σε μια κανονικότητα. Ακόμη και όσα λέγονται για τους μισθούς, τις συντάξεις και την εργασία δεν λαμβάνουν υπόψη τη σημερινή συγκυρία, αλλά πατάνε σε κλασικά σχήματα που προβάλλονται εδώ και χρόνια, με το μόνο που αλλάζει να είναι το ύψος της διεκδίκησης π.χ. για τον κατώτατο μισθό.
Ενώ σε κάθε περίπτωση, λύσεις για το λαό και τη χώρα θα υπάρξουν στο σοσιαλισμό, εξ ου και δίνεται τόση βάση στην περιγραφή του, όπως πρόσφατα φρόντισε να κάνει ο Δ. Κουτσούμπας μιλώντας για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Κατά τα άλλα, το μόνο «ζητούμενο για το λαό είναι το πόσο δυνατό θα είναι το ΚΚΕ», το οποίο φαίνεται πως εκτιμά ότι υπάρχουν πολλοί ορφανοί αριστεροί ψηφοφόροι και έχει αναλάβει το ρόλο του μοναδικού εκφραστή των λαϊκών αγώνων, ταυτίζοντας διαρκώς τον εαυτό του με ό,τι γενικά έχει κερδηθεί ή και με τη μόνη ελπίδα για να κερδηθεί οτιδήποτε.
Αντίστοιχης νοοτροπίας με το ΚΚΕ, απλά σε μικρότερη κλίμακα, είναι και η εκλογική στάση πολλών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και εδώ κάθε «βασίλειο» και ένα ψηφοδέλτιο-σχέδιο, για την ανάδειξη της «πραγματικά αγωνιστικής» αριστεράς, με το διακύβευμα να είναι βέβαια προσαρμοσμένο στους συσχετισμούς και τις ισορροπίες του «χώρου». Όσο για τα μεγάλα προβλήματα, εδώ σε αντίθεση με το ΚΚΕ που τα παραπέμπει στον σοσιαλισμό, είτε δεν εντοπίζονται καν, είτε θεωρούνται ακροδεξιά παρέκκλιση ή στην καλύτερη περίπτωση λύνονται με ένα-δυο συνθήματα.
Ι.Κ.
