Δεν πρέπει να έχω χάσει καμία ταινία του. Ο Κεν Λόουτς σε ορισμένες περιπτώσεις συγκλονιστικός, αλλά πάντα αξιοπρεπής και με σταθερά αριστερή ματιά στα πράγματα, παρουσιάζει φέτος, μετά τον σκληρό Iρλανδέζικο δρόμο μια κωμωδία. Angel’ s Share ο τίτλος της και σεναριογράφος ο σταθερός του συνεργάτης Paul Laverty. Η ταινία -που τιμήθηκε με το βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών- περιγράφει τις περιπέτειες μιας ομάδας καταδικασμένων για ποινικά αδικήματα που καλούνται να εκτελέσουν κάποια κοινωνική υπηρεσία.
Με αφορμή την προβολή της ταινίας είπε σε συνέντευξή του ερωτηθείς για την κρίση στην Ελλάδα:
«…Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή η κομβική μάχη που πρέπει να δοθεί. Αν ο ελληνικός λαός καταφέρει να νικήσει την κρίση, τότε υπάρχει πιθανότητα να το καταφέρουν και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Αν ο ελληνικός λαός δεν τα καταφέρει, τότε ας μας βοηθήσει ο Θεός. Αυτό που κάνουν οι ισχυροί είναι να επιβάλουν ξανά και ξανά ένα σύστημα που έχει ήδη αποτύχει. Σε αναγκάζουν να εγκαταλείψεις όλα όσα σου ανήκουν, να πουλήσεις τα πάντα. Μιλάω σαν εξωτερικός υποστηρικτής χωρίς να ζω το πρόβλημα, αλλά σας παρακαλώ διαφυλάξτε αυτά που σας ανήκουν…».
Τάκης Σπυριδάκης
Αγαπημένος ηθοποιός, σε συνέντευξη στο Βήμα για την επιτυχία της διαφήμισης που έκανε το πανελλήνιο να τον λατρέψει, λέει μεταξύ άλλων:
«Αισθάνομαι ως πολίτης βαθύτατα ηττημένος κι ότι έχουμε και μια εξουσία να μας λοιδορεί κι από πάνω. Αυτό είναι αβάσταχτο και θα το αντιπαλέψω με την τέχνη μου. Εξοργίστηκα αφάνταστα όταν πήγα το καλοκαίρι στις Κυκλάδες και έβλεπα ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία 30 χρόνια, αντί να προαυλίζονται στον Κορυδαλλό ή, άντε από ευγένεια, σε αγροτικές φυλακές, να κάνουν μπάνιο! Αυτό μου χαλάει τις διακοπές μου. Αυτό είναι άδικο…».
Προσυπογράφουμε. Μας ακούει κανένας βουλευτής, άραγε;
Χέρμαν Μπλάουτ
Ο Γερμανός ζωγράφος που λάτρεψε την Ελλάδα, δεν είναι πια εδώ. Κλείνουν πια δυο εβδομάδες που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 73 ετών. Ο Χέρμαν Μπλάουτ πήρε την ελληνική υπηκοότητα το 1999. Δούλεψε στη χώρα μας, παρουσιάζοντας πολλές εκθέσεις και κάνοντας τοιχογραφίες σε κτίρια όπως το Νοσοκομείο Παίδων.
Στην τελευταία ατομική του έκθεση το 2010 στη γκαλερί «Έκφραση» έδωσε τον χαρακτηριστικό τίτλο Το μέλλον που χάσαμε; παρουσιάζοντας εικόνες της φτώχειας και της καταστροφής. Σε συνέντευξη του στην Athens Voice με αφορμή το γνωστό εξώφυλλο του περιοδικού Focus, είπε μεταξύ άλλων:
«…Με το εξώφυλλο του Focus συγχύστηκα. Το άρθρο μού φάνηκε ακόμα χειρότερο. Έστειλα μια επιστολή στο περιοδικό λέγοντας ότι ο Γερμανός έχει ακόμα μέσα του το αίσθημα του ναζιστή και της “κυρίαρχης ράτσας”. Νομίζει ότι μπορεί να καταστρέψει άλλους λαούς. Γιατί, άραγε, η Μέρκελ δεν ενοχλείται που η Ελλάδα με την κακή της οικονομική κατάσταση αγοράζει παρ’ όλα αυτά τα γερμανικά όπλα; Πρόκειται καθαρά για οικονομικά συμφέροντα».
Κώστας Βαρώτσος
Πάντα μου άρεσε ο «Δρομέας» του, παρά τις περιπέτειες που πέρασε. Αν και συχνά δεν συμφωνώ με όσα αναφέρει στις συνεντεύξεις του, παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζω το θάρρος της γνώμης, τις απόψεις που δεν χαϊδεύουν. Και προσυπογράφω αυτά που είπε για το φόβο, σε συνέντευξή του στο TVXS
«…Η υπόθεση της δημιουργίας είναι ένας αγώνας εναντίον του φόβου. Αυτό που συνεχώς έχεις να αντιμετωπίσεις είναι ο φόβος: ο φόβος του δημοσίου, ο φόβος του κενού, ο φόβος του χαμού. Όμως η κοινωνία μας είναι οργανωμένη έτσι για να σου δημιουργεί το φόβο και να σε απενεργοποιεί…».
Με το φόβο παίζει και η εξουσία στον αγώνα της να δημιουργήσει άβουλους πολίτες-θύματα.
Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας γράφει στον Μάνο Λοΐζο
Καλέ μου φίλε Μάνο
Από καιρό ήθελα να σου γράψω, αλλά βλέπεις οι δουλειές, τα παιδιά, δύσκολα πια μένει χρόνος.
Κάθε φορά όμως που κάτι συμβαίνει στην παρέα, έρχεσαι στο μυαλό μου, και λέω “άραγε τα ξέρει αυτά ο Μάνος;”. Μάθε λοιπόν ότι ο Στράτος απ’ τα Μέγαρα έχει τώρα έναν καφενέ πίσω απ’ το σταθμό.
Στη ταμπέλα ζωγράφισε μια όμορφη γοργόνα και κάθε φορά που μπαίνει η Ευδοκία στο μαγαζί βάζει στο μαγνητόφωνο το ζεϊμπέκικο που σου άρεσε.
Τώρα δεν γίνονται διαδηλώσεις κάθε Πρώτη Μαΐου, αλλά κάθε φορά που μαζεύονται ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ για να διαλέξουν την καινούργια χωματερή, στην οποία θα αδειάσουν τις αποθήκες τους απ’ τα όπλα που τους περισσεύουν.
Τα παιδιά φορούν μπλουζάκια με τη στάμπα του Τσε και τραγουδούν το Τραγούδι του Δρόμου. Οι μπάτσοι που φοβούνται μην ξεσπάσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος στήνουν και πάλι συρματοπλέγματα.
Ο Σεβάχ θέλησε το μερτικό του απ’ τη χαρά αυτού του κόσμου και με πλαστό πασαπόρτι ανέβηκε σ’ ένα γέρικο καράβι κι έφυγε νύχτα, μακριά απ’ τον πόλεμο που άναψε ο Τζο. Τα τελευταία λόγια του ήταν…
“Αχ πατρίδα μου καημένη / άλλο τίποτα δεν μένει”.
Θέλω να σου γράψω ευχάριστα, ρε Μάνο, αλλά όλα γύρω μου χλιαρά και παλλόμενα.
Ο Έλληνας, ίδιος μέρμηγκας, στη δουλειά και στον αγώνα, κι η νοικοκυρά στο σίριαλ.
Μη με ρωτάς που πάμε.
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι εκείνο το όμορφο παιδί που δεν γεννήθηκε ακόμα.
Είναι εκείνη η πιο όμορφη θάλασσα που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το παλιό ρολόι στον τοίχο λέει πως σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή.
Θα πω μια καλημέρα στον ήλιο και για λογαριασμό σου κι ελπίζω να ‘χεις δίκιο, ρε Μάνο, που πάντα λες πως τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ο φίλος σου Θανάσης».
