του Ηρόστρατου
Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα
Κλείνοντας το 2016 με βρήκε με ένα βιβλίο που ώρες -ώρες η ανάγνωσή του με πνίγει.
«Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα – Πλήρη πρακτικά και ιστορικό των δικών του Μπελογιάνη /Τα σήματα Βαβούδη» ο τίτλος του και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.
Το αφήνω και το ξαναπιάνω. Υπογραμμίζω και σκέφτομαι…
Τι θα έκανες εσύ αν βρισκόσουν στη θέση πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών; Ένας από αυτά τα ξεχασμένα πρόσωπα που βρέθηκαν να δικάζονται μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη. Με τους πολλούς που υπέκυψαν και αποκήρυξαν τις ιδέες τους ή με εκείνους που στάθηκαν «βράχοι ακλόνητοι;»
Κατάθεση την κατάθεση, απολογία την απολογία, νιώθεις να γυρίζεις στην ασφυξία της δεκαετίας του ’50. Στα σκοτεινά κελιά, στα βασανιστήρια, στους δωσίλογους που έγιναν εθνικόφρονες, στους βασανιστές που υπήρξαν «εξέχοντα μέλη της κοινωνίας της εποχής», στους σιχαμερούς στρατοδίκες – ανάμεσα τους και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, στους αγωνιστές που άλλοτε λύγιζαν κι άλλοτε όχι…
Από την πρώτη στιγμή, διαβάζοντας για τη δημιουργία του βιβλίου, όπου ο Γρηγόρης Σακελλαρόπουλος αρχίζει να ερευνά και να αναζητά τα πρακτικά της δίκης Μπελογιάννη, μέχρι την ολοκλήρωση της εργασίας αυτής από τον γιο του Σπύρο Σακελλαρόπουλο που έχει την επιμέλεια της έκδοσης, ένιωσα έναν γκρεμό να ανοίγεται μπροστά μου…
Στέκομαι συχνά στις φράσεις από τις απολογίες των ανθρώπων που αρνούνται τα πιστεύω τους, ένας θεός ξέρει κάτω από ποιες πιέσεις και εκβιασμούς. Θυμάμαι όλα τα παρασκήνια που περιέγραφε η Λίλιαν Μπάτση σε ένα άλλο βιβλίο, το «Βαρύτατο Τίμημα». Θυμώνω, λες και θα μπορούσε αυτός ο θυμός να κάνει κάτι, με τις άθλιες παρεμβάσεις του προέδρου αυτής της στημένης δίκης. Η δικαιοσύνη εκτός αιθούσης. Μάλλον και εκτός Ελλάδος. Μια τραγωδία που βλέπεις να οδηγείται στο μοιραίο τέλος της, σε μια εκτέλεση κάτω από το φως των προβολέων των αυτοκινήτων, πριν το ξημέρωμα. Κρυφά, υπόγεια.
Και πολιτικές ηγεσίες οσφυοκαμπτών. Άλλοτε ένδοξων στρατηγών. Που αποδείχθηκαν τόσο μικροί. Και ο ξένος παράγοντας που βρίσκει νυν και αεί τους πρόθυμους υπηρέτες του.
Αλλά κυρίως οι άνθρωποι. Εκεί που κρίνεται η παλικαριά και τα μεγάλα λόγια δεν αρκούν. Υπάρχουν οι πράξεις. Κι απορείς με το χαμόγελο του Νίκου Μπελογιάννη. Και σκέφτεσαι πόσα χάσαμε με τον χαμό του… Γιατί άλλο να ξεστομίζω αυτά τα λόγια εδώ, από την ασφάλεια του σπιτιού και την οθόνη του υπολογιστή μου κι άλλο να τα λέω εκεί. Γνωρίζοντας πως θα ήταν πολύ εύκολο να κηρυχτείς ξαφνικά αθώος. Να επιστρέψεις στη ζωή που σε περιμένει. Στο παιδί που έρχεται. Στην αγκαλιά της αγαπημένης που στέκεται κι αυτή περήφανα στη δίκη.
Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο, ένα δώρο για όλους μας. Που θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε κάτι από την ιστορία και να ακούσουμε τους ανθρώπους που τη δημιουργούν.
Να ακούσουμε κι αυτούς που υποκύπτουν. Να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές εκείνων που πολέμησαν, αντιστάθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και βρέθηκαν να μιλάνε με τη φωνή των άλλων για το «προδοτικό ΚΚΕ».
Όλα αυτά τα ντοκουμέντα που βγαίνουν στο φως θα έπρεπε να οδηγήσουν τους διάφορους αναθεωρητές της ιστορίας σε μια αιδήμονα σιωπή…
Κι εμείς από εδώ, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας παροτρύνουμε να διαβάσετε αλλά και να μοιραστείτε βιβλία σαν αυτό του Σπύρου Σακελλαρόπουλου…
La La Land
Μέσα στις γιορτές βρέθηκα κι εγώ να παρακολουθώ σε μια κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα το νέο πόνημα της χολιγουντιανής βιομηχανίας θεάματος, το μιούζικαλ, το La La Land που είναι και το μεγάλο φαβορί με επτά υποψηφιότητες για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες, στην 74η απονομή που πραγματοποιείται αυτή την Κυριακή. Πολλοί ήδη προβλέπουν πως και στα Όσκαρ θα σαρώσει.
Δεν ξέρω τι θα συμβεί με τις προβλέψεις, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ενώ στην αρχή της ταινίας στεκόμουν «απέναντι» αντιμετωπίζοντάς την μάλλον απαξιωτικά, σιγά -σιγά το σύγχρονο αυτό παραμύθι με συνεπήρε και μου θύμισε τα παλιά κι αγαπημένα μιούζικαλ. Στερεότυπα, προβλέψιμη εξέλιξη; Ασφαλώς ναι. Όμως η συνταγή μουσικής, άψογης ερμηνείας, σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας, χρήσης του σινεμασκόπ, κατάφερε να με συνεπάρει και στο τέλος να έχω μείνει κι εγώ μαγεμένος να παρακολουθώ το επτάλεπτο βίντεο κλιπ του επιλόγου και να σιγοσφυρίζω το μουσικό θέμα της ταινίας βγαίνοντας από το σινεμά.
Μήπως όλα αυτά θα έπρεπε να τα επεξεργαστώ λίγο παραπάνω;
Μήπως υποτιμήσαμε την ελαφρότητα που χρειάζεται και στη δική μας ζωή;
