Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο ιοβόλος
Λόγω… Ζωής, οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναποφάσισαν να μποϊκοτάρουν την εκδήλωση της Προεδρίας της Βουλής για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Έτσι, έχασαν την ευκαιρία να μάθουν και κάτι περισσότερο από όσα τους υπαγορεύουν οι δανειστές-εταίροι. Αντιγράφω, για παράδειγμα, από το μπλογκ Πύλη των Φίλων, ένα απόσπασμα από την εξαιρετική ομιλία που έδωσε στη διάρκεια της εκδήλωσης, η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, Πέπη Ρηγοπούλου:
«Αν θα έπρεπε να αναζητήσουμε το μυστικό των καλών στιγμών της αθηναϊκής δημοκρατίας -διότι υπήρξαν και κακές- θα το βρούμε στη σύνθεση τριών στοιχείων: Της άμεσης δημοκρατίας που σε δεδομένες στιγμές μπορούσε να αποφασίσει απολύτως ελεύθερα για τα έργα των ανθρώπων ή και για τους χρησμούς των θεών, όπως έγινε στα Περσικά με τον χρησμό για τα ξύλινα τείχη του οποίου η ερμηνεία ετέθη σε ψηφοφορία. Του σχεδιασμού των εκλεγμένων ηγετών δεύτερον, που για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Θουκυδίδη διάβαζαν τη συγκυρία όταν ακόμα ήταν για τους περισσότερους στο σκοτάδι -έτι εν τω αφανεί- και, χωρίς να γελαστούν από τα επιφαινόμενα, πρότειναν τα αναγκαία. Και τέλος του προσώπου. Όχι μόνον του ηγέτη, του Περικλή, που δεν πρέπει να λησμονούμε ότι πάντα ήταν αιρετός και ανακλητός. Αλλά και του οποιουδήποτε πολίτη, που όπως ο Διόδοτος στον Πελοποννησιακό, τόλμησε να αντιπαρατεθεί στον παντοδύναμο δημαγωγό Κλέωνα και να σώσει τους Μυτιληναίους.
Ας πω δυο ακόμη λόγια για τον Διόδοτο. Ο Διόδοτος που δεν ξανακούμε ποτέ το όνομά του, ήταν ένας απλός πολίτης, ή καλύτερα, κατά τη ρήση του Κορνήλιου Καστοριάδη, ο mister nobody. Ο κύριος ούτις, ο τίποτας. Ωστόσο θα κερδίσουμε πολλά αν σκεφτούμε πώς, αυτός, ο «μη αναγνωρίσιμος», όπως θα χαρακτηριζόταν κομψά σήμερα στην κοινωνία του θεάματος που ζούμε, είχε παραχθεί: Είχε ενδεχομένως πολεμήσει στη Σαλαμίνα ή και σε άλλες μάχες. Είχε μάθει γράμματα απαγγέλλοντας Όμηρο. Ήταν θεατής του Αισχύλου και του Αριστοφάνη. Είχε περπατήσει στην Ακρόπολη και στην Αγορά, κάτω από τα αγάλματα των τυραννοκτόνων, και είχε ψηφίσει στην Εκκλησία και στην Ηλιαία. Με άλλα λόγια ο “άνθρωπος αυτός της βάσης”, όπως θα τον λέγαμε σήμερα, αυτός που κατά κυριολεξία έβαλε “το κεφάλι του στον ντορβά” για χάρη της δικαιοσύνης, γιατί αν ζητούσες αναθεώρηση της απόφασης της προηγούμενης ημέρας στην Εκκλησία του Δήμου έβαζες το κεφάλι σου σε ένα σακί και αν έχανες, σε θανάτωναν, ήταν προϊόν παιδείας, δηλαδή πολιτισμού. Αυτός ο κεντρικός ρόλος του πολιτισμού στην δημοκρατία και όχι κάποια αδιέξοδη νοσταλγία είναι ο λόγος που σας κούρασα με την αναφορά μου αυτή».
