Οι εκλογές σταμάτησαν την παρατεταμένη περίοδο αναμονής για την αλλαγή σκυτάλης, η οποία καθόριζε για πολύ καιρό τις εξελίξεις. Τώρα, οι νέοι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό αποτυπώθηκαν και οι τάσεις στο εσωτερικό του ήδη διαμορφώνονται.
Βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων θα είναι η συνεννόηση ανάμεσα στους δυο πόλους για όσα έρχονται, για τους κύριους πυλώνες των εξελίξεων. Ακούγεται παράξενο αλλά είναι η πραγματικότητα, αν τη δούμε χωρίς τον παραμορφωτικό φακό της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης.
Βεβαίως, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζουν καθημερινά τις αψιμαχίες για οτιδήποτε συμβαίνει μέσα κι έξω από τη Βουλή. Ξεκίνησαν ήδη από την επομένη των εκλογών. Για το πόσους υπουργούς έχει η κυβέρνηση, μέχρι για το αν βρήκαν κατσαρίδες στα γραφεία τους οι νέοι υπουργοί.
Ενώ, όμως, για τέτοιας ποιότητας θέματα οι κόντρες θα είναι καθημερινές, στα σημαντικά είναι φανερές οι μεγάλες συμφωνίες.
Το στίγμα έδωσε ήδη λίγο πριν τις κάλπες η Μέρκελ δηλώνοντας: «Και βέβαια δεν παίζει ρόλο σε ποιο κόμμα ανήκει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, αλλά αυτά είναι προγράμματα, για τα οποία έχει γίνει εκτεταμένη διαπραγμάτευση».
Αλλά και λίγο μετά ο Τζ. Πάιατ μιλώντας θερμά για απερχόμενους κι επόμενους, διαπιστώνοντας ότι «η Ελλάδα παίζει μεγάλο ρόλο στην περιοχή και ζούμε την καλύτερη συγκυρία στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις» και ότι η χώρα «μετατράπηκε από πηγή προβλημάτων σε πηγή λύσεων».
Δεν είναι όμως μόνο «πολιτικός πολιτισμός». Είναι τα κοινά σημεία των δύο πόλων ενός άκρως φιλικού προς την παγκοσμιοποίηση συστήματος. Προς το παρόν, ο καθένας έχει τον ρόλο του και δεν αναμένονται μεγάλες αναταράξεις. Αν χρειαστεί, οι μεταξύ τους ζυμώσεις θα γίνουν πιο έντονες και δεν αποκλείεται να δούμε κι άλλες εξελίξεις στην κατεύθυνση της «σύμπνοιας»
Στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, η Ν.Δ. ανακαλύπτει τώρα τα θετικά της στοιχεία και προχωρά στην κατά γράμμα εφαρμογή της. Το είχε πει και προεκλογικά, οι μόνοι που φαίνεται δεν το άκουγαν είναι παράγοντες και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι αναδεικνύοντας την «κωλοτούμπα» της Ν.Δ. αποδεικνύουν κάτι άλλο: Ότι και τα δύο κόμματα έχουν ίδιες θέσεις για τη γεωπολιτική θέση της χώρας και τη στάση της στο διεθνές στερέωμα.
Στα οικονομικά, τα υπερπλεονάσματα και τις αποκρατικοποιήσεις, δεν χρειάζεται φαντασία, τα λέει όλα το τρίτο μνημόνιο, με συγκεκριμένες φάσεις και χρονοδιαγράμματα. Η αντιπολίτευση θα γίνεται στο πώς εφαρμόζονται αυτά και ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι αν συνέχιζε μπορεί να έσκιζε έστω μερικές σελίδες, αλλά λίγοι θα τον πιστεύουν.
Αυτά εξηγούν και τον «πολιτικό πολιτισμό» που επιδεικνύεται μετά τις εκλογές. Ο Μεϊμαράκης δίνει γραμμή και στηρίζει Παπαδημούλη για αντιπρόεδρο στο ευρωκοινοβούλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, ψηφίζει τον νέο πρόεδρο της Βουλής (για «έμπρακτο δείγμα θεσμικής ευθύνης» έκανε λόγο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ). Στις παραλαβές των υπουργείων, τα καλά λόγια ανταλλάσσονται σε κλίμα αβρότητας. Μέχρι και για αγκαλιές Πολάκη, Άδωνη στο καφενείο της Βουλής έγραψαν οι σχολιαστές των παραπολιτικών.
Δεν είναι όμως μόνο «πολιτικός πολιτισμός». Είναι τα κοινά σημεία των δύο πόλων ενός άκρως φιλικού προς την παγκοσμιοποίηση συστήματος. Προς το παρόν, ο καθένας έχει τον ρόλο του και δεν αναμένονται μεγάλες αναταράξεις. Αν χρειαστεί, οι μεταξύ τους ζυμώσεις θα γίνουν πιο έντονες και δεν αποκλείεται να δούμε κι άλλες εξελίξεις στην κατεύθυνση της «σύμπνοιας». Η «κανονικότητα» είναι εδώ και οι φορείς που την έφεραν ψάχνουν τον βηματισμό τους μέσα στο ίδιο πλαίσιο. Μια «κανονική κανονικότητα» για τον λαό και τη χώρα, θα ήταν βέβαια έξω από αυτό, αλλά οι όροι για την αναζήτησή της φαίνονται σήμερα αρκετά δυσμενέστεροι.
Γ. Παπ.
