Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Στη χρονιά που διανύουμε, υπάρχει μια επέτειος που θα πρέπει να μας προβληματίζει: Συμπληρώνονται 90 χρόνια από την άνοδο των ναζί στη Γερμανία. 1933-2023. Εάν επρόκειτο για μια ιστορική αναδρομή απλά, το θέμα δεν θα προκαλούσε ανησυχία. Όμως η Ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι με την προηγούμενη μορφή που γνώρισε τότε ο κόσμος. Οι αγκυλωτοί σταυροί, οι παρελάσεις και οι στολές εκείνες που βλέπουμε τώρα στα ντοκιμαντέρ και στις φωτογραφίες, έχουν φύγει από το προσκήνιο. Η όλη «πρόσοψη» εκείνου του φρικιαστικού καθεστώτος άλλαξε. Έμεινε όμως η ουσία της γερμανικής πολιτικής μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Μαθημένοι να λειτουργούν σαν μηχανές οι Γερμανοί ως φυλή ήξεραν να περιμένουν υπομονετικά, έως ότου έλθει ο χρόνος για τη «ρεβάνς», μετά την κατάρρευσή τους το 1945. Ο φόβος του κομμουνισμού έκανε τη Δύση να λησμονήσει απαράδεκτα γρήγορα τη φρίκη της ναζιστικής θηριωδίας, και αγκάλιασε τη Γερμανία που με σταθερά βήματα προχωρούσε στην ανασυγκρότηση, αλλά και στην επιβολή της μέσα στον δυτικό κόσμο.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που θα μας απασχολήσει είναι: Υπάρχει σήμερα πολιτική διακήρυξη για Δ΄ Ράιχ; Προτού απαντήσουμε στο ερώτημα να θυμίσουμε ότι οι ναζιστές από παλιά είχαν ένα πολιτικό «όραμα» για την Ευρώπη. Ήθελαν μια ήπειρο κυρίων και δούλων, η οποία θα τελούσε υπό ναζιστική ηγεμονία. Το ίδιο «όραμα» υπήρχε από την εποχή του Μπίσμαρκ. Και κάτι άλλο σημαντικό: Η διαφορά της χιτλερικής αυτοκρατορίας με τις παλαιότερες αντίστοιχες της αποικιοκρατίας, ήταν η εξής: Οι κτήσεις, π.χ. της βρετανικής αυτοκρατορίας, βρίσκονταν εκτός Ευρώπης. Η αυτοκρατορία του Χίτλερ έπρεπε να βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη! Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε το φαινόμενο αυτό να υλοποιείται με τη γερμανοευρωπαϊκή Ένωση.
Το καλοκαίρι του 1930 η ναζιστική προπαγάνδα αναπτυσσόταν με βάση τις θεωρίες του Χίτλερ ότι «ο γερμανικός λαός είναι ο πιο μεγάλος λαός του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του…» Κι ο ίδιος ο Γερμανός δικτάτορας τόνιζε: «Οι σημερινοί καπιταλιστές έφτασαν εκεί που έφτασαν χάρη στις ικανότητές τους και γι’ αυτό έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν…»
Το ίδιο ακριβώς «δόγμα» επικαλούνται και σήμερα οι Γερμανοί! Επανερχόμεθα, όμως, στο αρχικό ερώτημα: Υπάρχει στην εποχή μας πολιτική διακήρυξη ενός Δ΄ Ράιχ;
Προ καιρού, το περιοδικό «Ντέρ Σπίγκελ» δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο υπό τον τίτλο: «Όλη η εξουσία στο κέντρο». Εννοούσε ως «κέντρο» το Βερολίνο και εξουσία θεωρούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπήρξε στο δημοσίευμα και ένας χαρακτηριστικός υπότιτλος: «Γιατί ένας εκδημοκρατισμός δεν μπορεί να σώσει την Ευρώπη». Συγγραφέας του άρθρου ήταν ο Χέρμαν Μίνκλερ, καθηγητής Πολιτικών Επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου. Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να παραδεχθούμε ότι επρόκειτο για την πιο ολοκληρωμένη και άριστα δομημένη πολιτική διακήρυξη, υπέρ της προώθησης του Δ΄ Ράιχ της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη! Ο καθηγητής Μίνκλερ απέρριπτε αναφανδόν κάθε ιδέα όχι μόνο περαιτέρω προώθησης της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και εκδημοκρατισμού των θεσμών της! Σαφέστατα ο καθηγητής τόνιζε: «Όποιος προωθεί τώρα τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, παρακινεί σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι, το οποίο μπορεί να καταλήξει σύντομα στην κατάρρευση της Ευρώπης…»! Και με άκρατο κυνισμό, ο Μίνκλερ συνέχιζε: «Μια δημοκρατία χρειάζεται προϋποθέσεις, οι οποίες τώρα δεν υπάρχουν στην Ευρώπη… Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός ούτε ήταν, ούτε είναι ευρωπαϊκός λαός… Η ανυπαρξία κοινωνικοοικονομικών και πολιτικο-πολιτιστικών προϋποθέσεων φαίνεται πολύ καθαρά με τη διευρυνόμενη αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ των Ευρωπαίων, που προκάλεσε η κρίση του ευρώ. Όποιος βασίζεται τώρα στον εκδημοκρατισμό, ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρώπη…»
Ο καθηγητής επέκρινε τις ευρωπαϊκές ελίτ για τα λάθη τους και υποστήριξε ότι: «Η κακή εικόνα που δίνει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη οφείλεται ουσιωδώς στην ανικανότητα των ελίτ της. Παρ’ όλα τα λάθη όμως και τις αδεξιότητές τους, οι ελίτ είναι αυτές που κρατούν την Ευρώπη ενωμένη. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να σκέφτεται κανείς τώρα, όχι για εκδημοκρατισμό, αλλά για μια βελτιωμένη ικανότητα χειρισμών των ελίτ;» Ο ίδιος έδινε την απάντηση: «Η παρούσα κρίση πρέπει να θεωρηθεί ως κάλεσμα για να αναδομήσουμε την Ευρώπη, έτσι ώστε να παράγει καλύτερες ελίτ και να προσφέρει σε αυτές τις ελίτ καλύτερες δυνατότητες…»!
Ο Μίνκλερ –νέος Χίτλερ– δεν ανησυχεί καθόλου για το εάν οι ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. θα εμποδίσουν την υλοποίηση των σχεδίων για ένα Δ΄ Ράιχ. Τους θεωρεί «δεδομένους». Δεν θέλει όμως, απολύτως καμία ανάμειξη των λαών της Ευρώπης
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ που διαπνέει, λοιπόν, σ’ αυτές τις θέσεις είναι διάχυτο: «Όχι» στον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών, «Ναι» στη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των ελίτ! Οι Γερμανοί, όμως, δεν συνηθίζουν να αφήνουν ιδέες να αιωρούνται.
Προτιμούν να τις προσδιορίζουν με σαφήνεια, ο Γερμανός αρθρογράφος τονίζει: «Είναι αποφασιστικής σημασίας το γεγονός ότι τα σφάλματα των ελίτ μπορούν να διορθωθούν μόνο από τις ίδιες τις ελίτ. Προσπάθεια να διορθωθούν τα σφάλματα αυτά μέσω καταναγκαστικού εκδημοκρατισμού θα κατέληγαν σε άτακτη κατάρρευση της συντεταγμένης Ευρώπης…»! Χάριν, λοιπόν, της «συντεταγμένης Ευρώπης», δεν υπάρχουν πλέον ελληνικές τράπεζες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ουσιαστικά κυβέρνα τη χώρα μας και ελέγχει πλήρως την οικονομία μας. Καταντήσαμε αποικία των Βρυξελλών. Ο Γερμανός Μίνκλερ είναι κυνικά αποκαλυπτικός για τις προθέσεις της χώρας του: «Η κατευθυντήρια ιδέα για την αναδόμηση της Ευρώπης συνίσταται στο ότι οι φυγόκεντρες δυνάμεις, οι οποίες μεγαλώνουν από τις απαιτήσεις εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών που συνεχίζουν να υπάρχουν και από τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές διαφορές των επί μέρους περιοχών, πρέπει όχι μόνο να τιθασευτούν, αλλά και να μεταβληθούν σε κεντρομόλες δυνάμεις…» Και αμέσως στη συνέχεια, ο καθηγητής μπαίνει στην ουσία: «Με άλλα λόγια, η Ευρώπη χρειάζεται ένα δυνατό μέσο, ένα κέντρο πλήρες εξουσιών, διαφορετικά θα αποτύχει…»! Τι σημαίνει αυτό; «Όλη η εξουσία στο ισχυρό πολιτικό κέντρο της ηπείρου, δηλαδή όλη η εξουσία στη Γερμανία…»! Έντεχνα η άσκηση της γερμανικής ηγεμονίας προβάλλεται ως δήθεν… «απαίτηση» των Ευρωπαίων, με παράλληλη αντιμετώπιση των αντιστάσεων που εμφανίζονται στην πανευρωπαϊκή γερμανική επικυριαρχία. Ο καθηγητής Χέρφριντ Μίνκλερ, γνήσιος απόγονος του χιτλερισμού, διατύπωσε σχέδια και για την πατρίδα μας: «Μία περισσότερο ή λιγότερο συντεταγμένη κρατική χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν μόνο ένα βηματάκι για τη σωτηρία του ευρώ. Το αποφασιστικό βήμα είναι ένα Πολιτικό Σύνταγμα της Ευρώπης…»!
Μ’ ΕΝΑ τέτοιο Σύνταγμα το Δ΄ Ράιχ, θα πάρει τη ρεβάνς για την ήττα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μίνκλερ –νέος Χίτλερ– δεν ανησυχεί καθόλου για το εάν οι ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. θα εμποδίσουν την υλοποίηση αυτών των σχεδίων. Τους θεωρεί «δεδομένους». Δεν θέλει όμως, απολύτως καμία ανάμειξη των λαών της Ευρώπης. Πάση θυσία δεν θα πρέπει να τεθεί το σχέδιο υπό την έγκρισή τους… Λέει: «Πάνω απ’ όλα, το όργανο του δημοψηφίσματος έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ως σκληρό ρόπαλο το οποίο οι λαϊκιστές παράγοντες έχουν χώσει στις ακτίνες του τροχού της Ευρώπης»…
Ο Μίνκλερ φοβάται τις αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης στην επιβολή της κυριαρχίας του Δ΄ Ράιχ στη Γηραιά Ήπειρο. Και ομολογεί ότι: «Στη σημερινή κατάσταση, ο εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα δυνάμωνε τη δυνατότητα χειρισμών των αντιευρωπαϊκών παραγόντων και θα μεγάλωνε τον αριθμό αυτών που παίζουν με το βέτο στις Βρυξέλλες…» Το «Μάιν Καμπφ» λοιπόν («Ο Αγών μου») επανέρχεται από τις Βρυξέλλες, με «ευρωπαϊκό ένδυμα» και τα «τάγματα εφόδου» τώρα λέγονται «funds»…
