Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη τις επιλογές στα χέρια του. Του Γιάννη Τσούτσια
Στην εκκίνηση της νέας περιόδου η διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων -και ο απόηχός τους- υπήρξε πολλαπλά αποκαλυπτική. Η κοινωνικοπολιτική ρευστότητα, και ως αίσθηση και ως πραγματικότητα, εντείνεται ακόμη περισσότερο. Εκτός του ότι δεν σταθεροποιείται καμιά πολιτική διαδικασία, άρα ούτε πλαίσια και γραμμές, πρόσθετη απροσδιοριστία παράγουν οι μετατοπίσεις στις διαθέσεις των ψηφοφόρων, οι οποίοι, ακριβώς όπως μετακινήθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες μέσα σε διάστημα 40 ημερών στις εκλογές, έτσι και μετά από αυτές, φαίνεται να παραμένουν ασταθείς στις προτιμήσεις τους. Το γεγονός αυτό εισπράττεται και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, πιεστικά. Πριμοδοτεί τακτικές και αρπακτικότητα. Μετατοπίζει για αργότερα τις προσεγγίσεις που ζητούν τη δημιουργία των δύσκολων προϋποθέσεων. Αυτά φανήκαν στις προγραμματικές. Εύκολα αναγνώσιμα.
Έτσι, μια διπλή, παράλληλη πρόθεση, αναδείχτηκε σε χαρακτηριστικό των ημερών. Ότι ο καθένας θα κυριαρχήσει στη βάση των αδιεξόδων του αντίπαλου. Εκεί επενδύουν. Είναι ορατό, διάφανο, το βλέπει και ο κόσμος. Ο θετικός λόγος έλλειψε, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετική σημασία για τον καθένα. Ο πρωθυπουργός της χώρας φτηνός, ακατάλληλος, ακόμη και ως διαχειριστής, επέλεξε πάλι ως σανίδα σωτηρίας τη συνέχεια της προεκλογικής κινδυνολογίας και τα περί εξόδου από το ευρώ. Και μπορεί το «ναι σε όλα» να έχει μετατραπεί σε γραμμή πλεύσης, αλλά η συγκυρία αποκαλύπτει μαζικά, πόσο αυτό είναι τρωτό και επικίνδυνο, καθώς συνδυάζεται με την ύπαρξη μιας αφετηριακά ετοιμόρροπης κυβέρνησης. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικοινωνιακότητες, αποπνέει τη βεβαιότητα πως θα εισπράξει εύκολα, αυτόματα. Πιστεύει ότι τα αδιέξοδα της κυβέρνησης θα κάνουν από μόνα τους τη δουλειά που του αναλογεί. Ότι σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει. Έτσι απλά, επιφανειακά. Με τις συνακόλουθες αυταπάτες.
Διαφαίνεται, δηλαδή, από παντού η πρόθεση, να εγκαθιδρυθεί η εκατέρωθεν πόλωση προς αμοιβαίο όφελος. Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που περισσότερο μας αφορά, η φουσκονεριά των ποσοστών του εξακολουθεί να συγκαλύπτει το γεγονός ότι δεν αλλάζει πολιτική γραμμή, παρά το ότι η προηγούμενη έχει καταστεί ανεφάρμοστη. Ο στόχος της ενότητας της Αριστεράς και η συνακόλουθη λογική ενός αριστερού πόλου, ικανού να αντιπαρατεθεί νικηφόρα απέναντι στη Δεξιά, δεν έχει αντικατασταθεί. Η ενότητα βέβαια, μπορεί να μην επιτεύχθηκε, αποδείχτηκε ωστόσο χρήσιμη για να κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ τις ανεπάρκειές του και κάποια άλλα αρνητικά, όπως π.χ. ότι έτσι δόθηκαν περιθώρια στη μνημονιακή και συστημική ΔΗΜΑΡ. Σήμερα, ο αριστερός πόλος οργανώνεται σιωπηρά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με πρώτη συνέπεια, οι ενδιάμεσες δυνάμεις που ανέδειξε ο αντιμνημονιακός αγώνας και οι πλατείες, όσοι δηλαδή επέμειναν στην αυτονομία και στο αδιαμεσολάβητο, να πιέζονται βουλιμικά να εγκυστωθούν σ’ αυτόν.
Ο διπολισμός στήνεται. Και μέσω αυτού, ανασυστάται το πολιτικό σύστημα που είχε φτάσει στο όριο της κατάρρευσής του. Ας μη διαφεύγει όμως, έτσι τελικά συγκροτείται ένα σκηνικό πολιτικής ανεπάρκειας. Η ανεπάρκεια βοά! Είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της περιόδου και του πολιτικού σκηνικού. Συνδέεται με διαλυτικές προοπτικές για την κοινωνία και τη χώρα ή στην αμέσως καλύτερη εκδοχή (επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση των εξελίξεων), με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όπου τότε, μέσα από μετατοπίσεις σε κρίσιμες θέσεις, αυτός θα βρεθεί από χειρότερη θέση ενώπιον σημαντικότερων αδιεξόδων.
Ο χρόνος πυκνώνει. Επιταχύνεται. Μαζικά γεγονότα μπορεί να μην έχουμε, όμως έχουμε μετατοπίσεις στη συνείδηση. Οι πολίτες καταλαβαίνουν, συμπεραίνουν, σκέπτονται. Η πολιτική είναι στο προσκήνιο. Λύσεις στα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα αναζητούνται διαμέσου της πολιτικής. Αγανάκτηση, οργή, κινητοποιήσεις, θα ξαναϋπάρξουν. Αλλά θα αποκτήσουν άλλο νόημα στο πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη επιλογές, περισσότερες από κάθε άλλον, αυτό άλλωστε απηχεί το θετικό αποτέλεσμα των εκλογών. Εξακολουθεί να παραμένει κοντά στο αντιμνημονιακό δυναμικό, στη λαϊκή φόρτιση. Μπορεί να συνδεθεί και να αλληλεπιδράσει με τα πιο θετικά γνωρίσματα που άφησε η διαδικασία της αντιμνημονιακής πάλης. Είναι ταυτισμένος με την προοπτική μιας νέας κοινωνικοπολιτικής διαμόρφωσης. Μπορεί ν’ αλλάξει τον εαυτό του και να ανταποκριθεί στο αίτημα για μια διαφορετικού τύπου εκπροσώπηση, συμβάλλοντας στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Οι επιλογές είναι ακόμη στα χέρια του.
Έτσι, μια διπλή, παράλληλη πρόθεση, αναδείχτηκε σε χαρακτηριστικό των ημερών. Ότι ο καθένας θα κυριαρχήσει στη βάση των αδιεξόδων του αντίπαλου. Εκεί επενδύουν. Είναι ορατό, διάφανο, το βλέπει και ο κόσμος. Ο θετικός λόγος έλλειψε, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετική σημασία για τον καθένα. Ο πρωθυπουργός της χώρας φτηνός, ακατάλληλος, ακόμη και ως διαχειριστής, επέλεξε πάλι ως σανίδα σωτηρίας τη συνέχεια της προεκλογικής κινδυνολογίας και τα περί εξόδου από το ευρώ. Και μπορεί το «ναι σε όλα» να έχει μετατραπεί σε γραμμή πλεύσης, αλλά η συγκυρία αποκαλύπτει μαζικά, πόσο αυτό είναι τρωτό και επικίνδυνο, καθώς συνδυάζεται με την ύπαρξη μιας αφετηριακά ετοιμόρροπης κυβέρνησης. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικοινωνιακότητες, αποπνέει τη βεβαιότητα πως θα εισπράξει εύκολα, αυτόματα. Πιστεύει ότι τα αδιέξοδα της κυβέρνησης θα κάνουν από μόνα τους τη δουλειά που του αναλογεί. Ότι σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει. Έτσι απλά, επιφανειακά. Με τις συνακόλουθες αυταπάτες.
Διαφαίνεται, δηλαδή, από παντού η πρόθεση, να εγκαθιδρυθεί η εκατέρωθεν πόλωση προς αμοιβαίο όφελος. Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που περισσότερο μας αφορά, η φουσκονεριά των ποσοστών του εξακολουθεί να συγκαλύπτει το γεγονός ότι δεν αλλάζει πολιτική γραμμή, παρά το ότι η προηγούμενη έχει καταστεί ανεφάρμοστη. Ο στόχος της ενότητας της Αριστεράς και η συνακόλουθη λογική ενός αριστερού πόλου, ικανού να αντιπαρατεθεί νικηφόρα απέναντι στη Δεξιά, δεν έχει αντικατασταθεί. Η ενότητα βέβαια, μπορεί να μην επιτεύχθηκε, αποδείχτηκε ωστόσο χρήσιμη για να κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ τις ανεπάρκειές του και κάποια άλλα αρνητικά, όπως π.χ. ότι έτσι δόθηκαν περιθώρια στη μνημονιακή και συστημική ΔΗΜΑΡ. Σήμερα, ο αριστερός πόλος οργανώνεται σιωπηρά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με πρώτη συνέπεια, οι ενδιάμεσες δυνάμεις που ανέδειξε ο αντιμνημονιακός αγώνας και οι πλατείες, όσοι δηλαδή επέμειναν στην αυτονομία και στο αδιαμεσολάβητο, να πιέζονται βουλιμικά να εγκυστωθούν σ’ αυτόν.
Ο διπολισμός στήνεται. Και μέσω αυτού, ανασυστάται το πολιτικό σύστημα που είχε φτάσει στο όριο της κατάρρευσής του. Ας μη διαφεύγει όμως, έτσι τελικά συγκροτείται ένα σκηνικό πολιτικής ανεπάρκειας. Η ανεπάρκεια βοά! Είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της περιόδου και του πολιτικού σκηνικού. Συνδέεται με διαλυτικές προοπτικές για την κοινωνία και τη χώρα ή στην αμέσως καλύτερη εκδοχή (επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση των εξελίξεων), με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όπου τότε, μέσα από μετατοπίσεις σε κρίσιμες θέσεις, αυτός θα βρεθεί από χειρότερη θέση ενώπιον σημαντικότερων αδιεξόδων.
Ο χρόνος πυκνώνει. Επιταχύνεται. Μαζικά γεγονότα μπορεί να μην έχουμε, όμως έχουμε μετατοπίσεις στη συνείδηση. Οι πολίτες καταλαβαίνουν, συμπεραίνουν, σκέπτονται. Η πολιτική είναι στο προσκήνιο. Λύσεις στα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα αναζητούνται διαμέσου της πολιτικής. Αγανάκτηση, οργή, κινητοποιήσεις, θα ξαναϋπάρξουν. Αλλά θα αποκτήσουν άλλο νόημα στο πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη επιλογές, περισσότερες από κάθε άλλον, αυτό άλλωστε απηχεί το θετικό αποτέλεσμα των εκλογών. Εξακολουθεί να παραμένει κοντά στο αντιμνημονιακό δυναμικό, στη λαϊκή φόρτιση. Μπορεί να συνδεθεί και να αλληλεπιδράσει με τα πιο θετικά γνωρίσματα που άφησε η διαδικασία της αντιμνημονιακής πάλης. Είναι ταυτισμένος με την προοπτική μιας νέας κοινωνικοπολιτικής διαμόρφωσης. Μπορεί ν’ αλλάξει τον εαυτό του και να ανταποκριθεί στο αίτημα για μια διαφορετικού τύπου εκπροσώπηση, συμβάλλοντας στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Οι επιλογές είναι ακόμη στα χέρια του.
Σχόλια
