Πολιτικά αδιέξοδα και το Κίνημα της Ντροπής

Αναρωτιέμαι καταπόσον ανάμεσα στο σύνθημα «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» και στα φοβικά άρθρα της κατεστημένης δημοσιογραφίας, που σπεύδουν να καταγγείλουν οποιαδήποτε κίνηση πολιτών έρχεται σε σύγκρουση με το νόμο, υπάρχει χώρος για κάποια οργανωμένη αντίδραση με προοπτική στο άθλιο χάλι στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα από την ξoφλημένη πολιτική τάξη που την κυβερνά, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Του Γιάννη Πατίλη.

Για έναν άνθρωπο που δεν σκέφτεται ότι υπάρχει μόνο μία απάντηση στον καπιταλισμό, η βίαιη δηλαδή ανατροπή του από τη μειοψηφία των επαναστατών που δρουν εν ονόματι και για λογαριασμό της ανθρωπότητας, ούτε φαντάζεται ότι ζει σε ένα πραγματικά ολοκληρωτικό καθεστώς. Όπου, ελλείψει άλλου διεξόδου, δεν μένει τίποτα άλλο από τη «γιορτή» της καταστροφής, η ελπίδα για λυτρωτική συλλογική πολιτική σκέψη και πράξη δοκιμάζεται σοβαρά.
Γιατί αυτή η ελπίδα είναι διπλά υπονομευμένη. Είναι υπονομευμένη, πρωτίστως, από το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας, του οποίου η επί μία γενεά εκλογική νομιμοποίηση στην εξουσία καθιστά σε μεγάλο βαθμό -και ευλόγως- συνυπεύθυνο το εκλογικό σώμα που το ανέδειξε.
Αλλά, δυστυχώς, είναι υπονομευμένη και από έναν πολιτικό χώρο που ιστορικά γέννησε την πιο ελπιδοφόρα κριτική σκέψη και ανάλυση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ποια είναι τα μείζονα κομμάτια αυτού του χώρου στη σημερινή Ελλάδα; Ποιος είναι τόσο πολιτικά υποκριτής που να μην παραδεχτεί ότι το ΚΚΕ είναι το ηγεμονικό κομμάτι αυτού του χώρου, ηγεμονικό όχι μόνο λόγω των εκλογικών του ποσοστών και της υψηλής, ιεχωβάδικων προδιαγραφών, εσωτερικής κοινωνικής ευταξίας και αυτοπειθαρχίας, αλλά και λόγω του παραλυτικού μιμητικού φθόνου που προκαλεί σε ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς;
Και πόσο ελπιδοφόρο και φερέγγυο μπορεί να είναι για τον ελληνικό λαό (ή μήπως είναι πολιτικά αρχαϊκή μια τέτοια φράση) το υπόλοιπο αλληλοσπαρασσόμενο κομμάτι του που εκλαμβάνει την ισόβια τιμωρία του στο κελί του 3%, ως το κρυφό εργαστήρι της κοινωνικής επανάστασης, άλλοθι στην πραγματικότητα του τραγικά πολιτικού του αυτισμού;
Η χρόνια αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς να βρεί έναν θετικό και αξιόπιστο για τα λαϊκά συμφέροντα ρόλο μέσα στα όρια του καπιταλισμού και σε αντίθεση προς αυτόν την οδήγησε όχι μόνο να χάσει σε μεγάλο βάθος χρόνου το αντικείμενο του πόθου της, τις μάζες, αλλά και να την απαξιώσει στις συνειδήσεις μεγάλου αριθμού κριτικά σκεπτομένων πολιτών.
Αναζητώντας αγωνιωδώς ένα ρόλο τουλάχιστον εμφανή και ηχηρό, ένα μεγάλο κομμάτι της διολισθαίνει συνεχώς στο συγκριτικό πλεονέκτημα εκείνων που λεηλάτησαν τα λαϊκά της κεφάλαια: το λαϊκισμό, ενώ ο γενικός σχεδόν αντιευρωπαϊσμός της είναι συγκρίσιμος με τις ψευδαισθήσεις των αριστερών της ψυχροπολεμικής περιόδου για τα θαύματα της πατρίδας του σοσιαλισμού, χωρίς καν αυτό το αποκούμπι του υπαρκτού.
Όταν ακούω για «αντίσταση» και «ανυπακοή» από την συντρόφισσα Αλέκα (και τους άλλους ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ) καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούν και μελαγχολώ. Προτιμώ και εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο την πολιτική ανυπακοή του Θορό, κι ας έρχεται από την κολασμένη πατρίδα του καπιταλισμού. Όσο και να θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο οι δημοσιογράφοι των συγκροτημάτων, ένα φιλειρηνικό κίνημα πολιτικής ανυπακοής, ένα βαθύ πολιτικό Κίνημα της Ντροπής, που σηκώνοντας της μπάρες της δημοκρατίας του καναπέ, θα έβλεπε όλους τους πρωτεργάτες της εθνικής μας συμφοράς (πρωθυπουργούς και υπουργούς της τελευταίας τριακονταετίας) να μην άντεχουν να βγούν από τα σπίτια τους ή να ξεκουμπιστούν απ’ εδώ, δεν αντιφάσκει καθόλου στην ουσία της δημοκρατίας. Δείχνει, αντίθετα, μεγάλη πολιτική ωριμότητα και ευθύνη.
Αλλά η Πλατεία Συντάγματος δεν χρειάζεται να γίνει ούτε Πλατεία Ταχρίρ ούτε Τιεν αν μεν! Καλό είναι να παραμείνει αυτό που επαγγέλεται το όνομά της.

Σχόλια