Φυγή στη σκλήρυνση για το πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Του Δημήτρη Υφαντή
Η δεύτερη, μέσα σε ένα δεκαήμερο, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών έγινε, για να συνεννοούμαστε, με το πιστόλι στον κρόταφο. Όχι μόνο απέναντι στη ρημαγμένη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που με επαναλαμβανόμενους απειλητικούς σπασμούς, δεν μπορεί πλέον να κρύψει την κατάρρευσή του κάτω από το πέπλο του νέου κατοχικού καθεστώτος και της ιδιότυπης δοτής χούντας του Παπαδήμου.
Για το ευρω-διευθυντήριο και τη διεθνή των χρηματοπιστωτικών αρπακτικών, αναγκαστικά αποδίδονται με επικεφαλίδες οι λυκοσυμμαχίες και οι αντιθέσεις τους. Γι’ αυτούς, λοιπόν, το πείραμα με τον κωδικό «Ελλάδα» βαίνει στο προκαθορισμένο τέλος. Τέλος, με την έννοια της ολοκλήρωσης του σχεδίου και βεβαίως, της… φυσικής ολοκλήρωσης για το λαό και τη ζωή αυτής της χώρας. Η εφιαλτική διελκυστίνδα, γύρω από το περίφημο PSI εδώ και ένα μήνα, δεν αφορά τίποτα άλλο παρά ένα άγριο πεδίο σύγκρουσης, για τη μοιρασιά των κερδών και τον έλεγχο των κολοσσιαίων παρενεργειών της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης με εξιλαστήριο θύμα την Ελλάδα. Αφού για μέρες μάς έβγαλαν στην κυριολεξία την ψυχή, τι είναι προϋπόθεση τίνος η αναδιάρθρωση του χρέους, το νέο Μνημόνιο, τα μέτρα, μας πέταξαν κατάμουτρα τον πολλοστό κατάλογο της εξόντωσης, το δεκάλογο που απαιτεί την υποχρεωτικώς… υποχρεωτική υπογραφή των «τριών».
Όσοι από τα μικρόφωνα και τις σελίδες τους είχαν επιδοθεί στη συστηματική πλύση εγκεφάλου, για τη σωτηρία μέσω του πρώτου Μνημονίου, καμώνονται τώρα πως η τρόικα διέπεται ξαφνικά από καταστροφικές εμμονές. Ο χαμαιλεοντισμός τους δεν έχει όρια, αλλά το έργο «εμβρόντητος Πρετεντέρης κατά Μνημονίου», που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα στις οθόνες, απηχεί κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Ποιος και πώς θα βάλει την υπογραφή του στο συμβόλαιο της χρεοκοπίας;
Δεν χρειάζονταν οι νέες δημοσκοπήσεις για να πιστοποιηθεί η μονιμοποίηση και πολύ περισσότερο το βάθεμα του ρήγματος της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο. Και, βέβαια, το «ζουμί» των στοιχείων δεν βρίσκεται στην εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει τη συγκινητική αγωνία των αστέρων της διαπλοκής. Η αγωνία κατανοητή, γιατί όταν καταρρέει ο βασικότερος ίσως πυλώνας του συστήματος, τότε απειλούνται τα θεμέλια που συγκροτούν το οικοδόμημα της πολιτικής και οικονομικής μαφίας, που λυμαίνεται τον τόπο και το κυριότερο, έχουν ήδη διαρραγεί -ανεπανόρθωτα- οι μηχανισμοί ενσωμάτωσης και παραπλάνησης. Περισσότερο και από την αριστερή στροφή η ουσία θα πρέπει να εντοπιστεί στην κλιμακούμενη απόρριψη της «λύσης» Παπαδήμου και στην αποκρυστάλλωση της συνειδητής πια απόρριψης και του πολιτικού συστήματος και του μονόδρομου του Μνημονίου.
Είναι αναμενόμενο το κυβερνητικό έκτρωμα να παρουσιάζει ραγδαία σημεία αποσύνθεσης. Ο τραγέλαφος των ψηφοφοριών στη Βουλή και οι καταγέλαστες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη και Λοβέρδου δεν μαρτυρούν τίποτα διαφορετικό, ούτε οι εκ των υστέρων διαφοροποιήσεις Σημίτη. Άμεσα θα δούμε πολλές ακόμη μεταμφιέσεις και αποκαλυπτήρια. Ο Καρατζαφέρης, τώρα, εμφανίζεται κάθετος ενάντια σε υπογραφές «νομιμοφροσύνης» προς την τρόικα. Μας καλύπτει, σου λέει, η υπογραφή Παπαδήμου… Τίποτα διαφορετικό δεν θα πει ο Σαμαράς. Το τι θα πράξουν θα το δούμε, το έχουμε άλλωστε ξαναδεί ολόκληρο το έργο. Η Α. Διαμαντοπούλου πλάσαρε το όραμα μιας κυβέρνησης των «αρίστων» με κάποιον σαν τον Παπαδήμο επικεφαλής, επί λέξη, το προτιμότερο χωρίς… εκλογές. Με αυτά βαυκαλίζονται κι αυτά -μάταια;- απεργάζονται.
Οι ομοβροντίες από το Νταβός, Τζ. Σόρος: «Τα πολιτικά κόμματα και η επιδίωξη των εκλογών είναι το πρόβλημα για την Ελλάδα». Από τις Βρυξέλλλες, Ο. Ρεν: «Εδώ και τώρα δέσμευση όλων για τα νέα μέτρα και μετά τις εκλογές». Και το Βερολίνο: «Να διοριστεί Ευρωπαίος επίτροπος στην Ελλάδα», προδικάζουν τη μόνη οδό διαφυγής για το καθεστώς. Η ολοκληρωτική σκλήρυνση δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο από την κλιμάκωση της σύγκρουσης για την ανατροπή του, ώστε να ανοίξει επιτέλους η προοπτική της ελπίδας. Οι πρωτοφανείς σε αντοχή και αλληλεγγύη κινητοποιήσεις στον ιδιωτικό τομέα μαρτυρούν πολλά για τις διεργασίας που όλο και πλατύτερα, όλο και πιο ριζικά αλλάζουν την κλίμακα και την ποιότητα των εξελίξεων. Η Αριστερά, έστω και την ύστατη ώρα, θα πρέπει να αντιληφθεί, πως σε αυτές τις ακραίες συνθήκες δεν υπάρχει καμία περίπτωση για οποιαδήποτε «ομαλή» εκλογική πορεία, όπου η ίδια θα προβάλλει ως λύση.
Η εκλογική διαδικασία, ενδεχομένως, αποτελέσει αναπόφευκτη ή επιδιωκόμενη επιλογή χειρισμού για το σύστημα, σε συνθήκες ωμού βιασμού και τρομοκράτησης της ελεύθερης έκφρασης του κόσμου. Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα θα σφραγίσει και μπορεί να καθορίσει την πορεία των πραγμάτων. Και η Αριστερά οφείλει να είναι εκεί. Και εκεί θα κριθεί.
Για το ευρω-διευθυντήριο και τη διεθνή των χρηματοπιστωτικών αρπακτικών, αναγκαστικά αποδίδονται με επικεφαλίδες οι λυκοσυμμαχίες και οι αντιθέσεις τους. Γι’ αυτούς, λοιπόν, το πείραμα με τον κωδικό «Ελλάδα» βαίνει στο προκαθορισμένο τέλος. Τέλος, με την έννοια της ολοκλήρωσης του σχεδίου και βεβαίως, της… φυσικής ολοκλήρωσης για το λαό και τη ζωή αυτής της χώρας. Η εφιαλτική διελκυστίνδα, γύρω από το περίφημο PSI εδώ και ένα μήνα, δεν αφορά τίποτα άλλο παρά ένα άγριο πεδίο σύγκρουσης, για τη μοιρασιά των κερδών και τον έλεγχο των κολοσσιαίων παρενεργειών της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης με εξιλαστήριο θύμα την Ελλάδα. Αφού για μέρες μάς έβγαλαν στην κυριολεξία την ψυχή, τι είναι προϋπόθεση τίνος η αναδιάρθρωση του χρέους, το νέο Μνημόνιο, τα μέτρα, μας πέταξαν κατάμουτρα τον πολλοστό κατάλογο της εξόντωσης, το δεκάλογο που απαιτεί την υποχρεωτικώς… υποχρεωτική υπογραφή των «τριών».
Όσοι από τα μικρόφωνα και τις σελίδες τους είχαν επιδοθεί στη συστηματική πλύση εγκεφάλου, για τη σωτηρία μέσω του πρώτου Μνημονίου, καμώνονται τώρα πως η τρόικα διέπεται ξαφνικά από καταστροφικές εμμονές. Ο χαμαιλεοντισμός τους δεν έχει όρια, αλλά το έργο «εμβρόντητος Πρετεντέρης κατά Μνημονίου», που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα στις οθόνες, απηχεί κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Ποιος και πώς θα βάλει την υπογραφή του στο συμβόλαιο της χρεοκοπίας;
Δεν χρειάζονταν οι νέες δημοσκοπήσεις για να πιστοποιηθεί η μονιμοποίηση και πολύ περισσότερο το βάθεμα του ρήγματος της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο. Και, βέβαια, το «ζουμί» των στοιχείων δεν βρίσκεται στην εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει τη συγκινητική αγωνία των αστέρων της διαπλοκής. Η αγωνία κατανοητή, γιατί όταν καταρρέει ο βασικότερος ίσως πυλώνας του συστήματος, τότε απειλούνται τα θεμέλια που συγκροτούν το οικοδόμημα της πολιτικής και οικονομικής μαφίας, που λυμαίνεται τον τόπο και το κυριότερο, έχουν ήδη διαρραγεί -ανεπανόρθωτα- οι μηχανισμοί ενσωμάτωσης και παραπλάνησης. Περισσότερο και από την αριστερή στροφή η ουσία θα πρέπει να εντοπιστεί στην κλιμακούμενη απόρριψη της «λύσης» Παπαδήμου και στην αποκρυστάλλωση της συνειδητής πια απόρριψης και του πολιτικού συστήματος και του μονόδρομου του Μνημονίου.
Είναι αναμενόμενο το κυβερνητικό έκτρωμα να παρουσιάζει ραγδαία σημεία αποσύνθεσης. Ο τραγέλαφος των ψηφοφοριών στη Βουλή και οι καταγέλαστες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη και Λοβέρδου δεν μαρτυρούν τίποτα διαφορετικό, ούτε οι εκ των υστέρων διαφοροποιήσεις Σημίτη. Άμεσα θα δούμε πολλές ακόμη μεταμφιέσεις και αποκαλυπτήρια. Ο Καρατζαφέρης, τώρα, εμφανίζεται κάθετος ενάντια σε υπογραφές «νομιμοφροσύνης» προς την τρόικα. Μας καλύπτει, σου λέει, η υπογραφή Παπαδήμου… Τίποτα διαφορετικό δεν θα πει ο Σαμαράς. Το τι θα πράξουν θα το δούμε, το έχουμε άλλωστε ξαναδεί ολόκληρο το έργο. Η Α. Διαμαντοπούλου πλάσαρε το όραμα μιας κυβέρνησης των «αρίστων» με κάποιον σαν τον Παπαδήμο επικεφαλής, επί λέξη, το προτιμότερο χωρίς… εκλογές. Με αυτά βαυκαλίζονται κι αυτά -μάταια;- απεργάζονται.
Οι ομοβροντίες από το Νταβός, Τζ. Σόρος: «Τα πολιτικά κόμματα και η επιδίωξη των εκλογών είναι το πρόβλημα για την Ελλάδα». Από τις Βρυξέλλλες, Ο. Ρεν: «Εδώ και τώρα δέσμευση όλων για τα νέα μέτρα και μετά τις εκλογές». Και το Βερολίνο: «Να διοριστεί Ευρωπαίος επίτροπος στην Ελλάδα», προδικάζουν τη μόνη οδό διαφυγής για το καθεστώς. Η ολοκληρωτική σκλήρυνση δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο από την κλιμάκωση της σύγκρουσης για την ανατροπή του, ώστε να ανοίξει επιτέλους η προοπτική της ελπίδας. Οι πρωτοφανείς σε αντοχή και αλληλεγγύη κινητοποιήσεις στον ιδιωτικό τομέα μαρτυρούν πολλά για τις διεργασίας που όλο και πλατύτερα, όλο και πιο ριζικά αλλάζουν την κλίμακα και την ποιότητα των εξελίξεων. Η Αριστερά, έστω και την ύστατη ώρα, θα πρέπει να αντιληφθεί, πως σε αυτές τις ακραίες συνθήκες δεν υπάρχει καμία περίπτωση για οποιαδήποτε «ομαλή» εκλογική πορεία, όπου η ίδια θα προβάλλει ως λύση.
Η εκλογική διαδικασία, ενδεχομένως, αποτελέσει αναπόφευκτη ή επιδιωκόμενη επιλογή χειρισμού για το σύστημα, σε συνθήκες ωμού βιασμού και τρομοκράτησης της ελεύθερης έκφρασης του κόσμου. Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα θα σφραγίσει και μπορεί να καθορίσει την πορεία των πραγμάτων. Και η Αριστερά οφείλει να είναι εκεί. Και εκεί θα κριθεί.
Σχόλια
