Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
-«Πώς είναι σήμερα η ζωή του Επαμεινώνδα Κορκονέα στη φυλακή;».
-«Τραγική είναι η ζωή του. Είναι τεράστια ψυχική δοκιμασία η φυλακή για τον οποιονδήποτε. (……..) Ήταν ένας άνθρωπος με τρία παιδιά και ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Ένας άνθρωπος που, όπως αποδείχθηκε στη δίκη, αγαπούσε τους συνανθρώπους του. Έδινε αίμα σχεδόν κάθε μήνα. Ήταν αιμοδότης».
Αλ. Κούγιας, συνήγορος Κορκονέα (6/12/2012)
Αμέτρητα άρθρα έχουν γραφτεί για την 6η εκείνου του Δεκέμβρη. Δεν θα παραθέσω δημοσιογραφικά στοιχεία περί της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, ούτε άλλη μια κοινωνιολογική ανάλυση περί αιματοχυσίας και εγκλήματος. Παραμένω τόσο οργισμένη, όσο εκείνη την πρώτη μέρα.
Το δέντρο του Κακλαμάνη ζέσταινε με τη… «θαλπωρή» του το παιδικό μου πρόσωπο. Κάτι ζέσταινε και ερέθιζε, όμως, και το εντεκάχρονο μυαλό μου. Ίσως γιατί τότε με τρόμαζαν ακόμα οι στολές των ΜΑΤ. Μόνο ένστικτο με παρακινούσε. Λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ, ο πατέρας μου με οδηγεί στο σπίτι.
Με αναμμένη τηλεόραση και ορθάνοιχτα μάτια, παρακολουθούσα τα πλάνα. Προσπαθούσα να νιώσω όσο πιο κοντά στις φωτίτσες της οθόνης και ένιωθα βαθιά προδομένη από τον πατέρα μου, που με καθήλωσε σπίτι. Τώρα νιώθω ευγνωμοσύνη που με άφησε να τις δω τότε για πρώτη φορά. Επίσης, τώρα ξέρω γιατί οι πολιτικοί φαίνονταν τότε πιο ταραγμένοι και από τους απεσταλμένους ρεπόρτερ στα Εξάρχεια.
Εννέα. Η είδηση του φόνου, έκανε πιο εκκωφαντικό ήχο από τις βιτρίνες που έσπαγαν. Μαζί τους, έσπασε και το ηθικό μου, η λογική μου… δεν τα είχα μόνο εγώ χαμένα. Κάποιος «Αλέξης», μάθαμε αργότερα. Ανήλικος…
Χρόνια αργότερα, στην ίδια πόλη… ο Κορκονέας φυλακή και η 6η Δεκέμβρη παρωχημένη σχολική εορτή, με σημαιοστολισμούς. Και η θυματοποίηση του νεκρού συνεχίζεται. Όπως και η αστεία «δικαιολόγηση» του Νίκου Ρωμανού, φίλου του Αλέξη, παρόντα στη δολοφονία του και τώρα πια πολιτικού κρατούμενου, στην ίδια φυλακή με τον Επαμεινώνδα. Κακόγουστο αστείο μάλλον. «Τι τραυματική εμπειρία για τον Νίκο και τι άσχημο τέλος για τον αθώο Αλέξη!». Βέβαια. Και η σφαίρα εξοστρακίστηκε, κύριε δικαστά…
Ο Γρηγορόπουλος θα βρίσκεται πάντα στη λίστα με τους «πρώτους νεκρούς» του αγώνα, ακριβώς γιατί δεν ήταν καθόλου αθώος απέναντι στον εκάστοτε Κορκονέα. Πριν πέσει νεκρός, έκανε ξεκάθαρο στο ένστολο ανθρωποειδές κάτι που και αυτό γνώριζε ήδη. Ήταν πάντα εχθροί. Και θα είναι αντίστοιχα, μέσω της ιστορίας των προκατόχων και των πράξεων των συνεχιστών τους.
Κλείνοντας, λοιπόν, άλλο ένα επετειακό αρθράκι, θυμίζω πως ο συνεργάτης του Κορκονέα, Βασίλης Σαραλιώτης, ολοκληρώνει την ποινή του σε τρία χρόνια από τώρα. Ποιον ακριβώς νόμο, άραγε, θα σεβαστούν η μητέρα του νεκρού και οι οργισμένες ορδές των -τότε έφηβων- όταν τον δουν μπροστά τους;
