Το 1980 το ποσοστό της πρωτογενούς παραγωγής στο ΑΕΠ ήταν 25% και της μεταποίησης 15%. Το 1983 τα ποσοστά έγιναν 19% και 14% αντίστοιχα. Το 1987, 11% και 15% αντίστοιχα. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 2000. Μετά, σιγά-σιγά άλλαξαν και σήμερα είναι πρωτογενής 3% και μεταποίηση 6%.
Το 1980 υπήρχαν νομοί που το ΑΕΠ τους από τη γη ήταν 67% ( Σέρρες, Κιλκίς, Λάρισα και άλλοι).
Όμως φροντίσαμε τα προηγούμενα χρόνια να διατηρούμε πλαστά το ΑΕΠ ψηλά με παρασιτική οικονομία, με δανεισμό, μεταφέροντας πλούτο σε τομείς που δεν πρόσφεραν τίποτα ουσιαστικό στην παραγωγή.
Μας ενδιαφέρει που δεν υπάρχουν τοπικά μανάβικα; Όχι θα πουν οι περισσότεροι. Γιατί τα βρίσκουμε όλα φθηνότερα στο μάρκετ.
Είναι αυτό λύση;
Μπορεί η Ελλάδα να ξαναφτιάξει παραγωγή; Να ξαναχτίσει ΑΕΠ με δικό της πλούτο. Ή όχι.
Πριν από λίγα χρόνια ο υπουργός Σταθάκης είχε πει: «Δεν έχει νόημα το ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα. Είτε παράγει τραπεζικές υπηρεσίες, είτε τρόφιμα, είτε υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας, και είτε οι υπηρεσίες αυτές παράγονται στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον, είναι πλέον ένα και το αυτό». Όχι κύριε. Το όραμα θα πρέπει να είναι να καλύψει η χώρα όσον το δυνατόν τις ενδογενείς της ανάγκες. Έστω και αν μερικά προϊόντα είναι πιο φθηνά στο εξωτερικό. Γιατί όταν τα παράγεις εδώ, δημιουργείς πλούτο εδώ και θέσεις εργασίας. Ενώ όταν τα εισάγεις πρέπει να έχεις παράξει πλούτο από αλλού ή να δανειστείς.
Νόμισα ότι όταν το βιβλίο μου θα εκδιδόταν θα μπορούσα να δημιουργήσω μια έστω υποτυπώδη συζήτηση.
Θέλει πολύ δρόμο ακόμη.
Για αυτό που λέμε παραγωγική ανασυγκρότηση που την προηγούμενη δεκαετία το λέγαμε ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη; και για ποιον; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος των πανεπιστημίων;
Δύσκολα θέματα ε;
Εγώ, πάντως, θα συνεχίζω. Ίσως κάποτε…
(από f/b) Δημήτρης Κουρέτας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
