Τι θέλει μωρέ ο Έλληνας δημοσιογράφος για να χαρεί; Να χαρεί ο ίδιος αλλά και ο προϊστάμένός του, φυσικά – γιατί αυτά, όπως και να το κάνεις, είναι σετ∙ φούστα-μπλούζα. «Ηλικιωμένη, από το υστέρημά της, χάρισε ασθενοφόρο στο κράτος», ειδησάρα που συνοδευόταν από πυροτεχνήματα αισιοδοξίας, ευδαιμονίας και επιβεβαίωσης πως όταν «ο λαός θέλει, μπορεί κιόλας», «συγχαρητήρια στην κυρία που προσέφερε στο κοινό καλό», «μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν κι αυτήν» και πολλά παρόμοια και ενδιαφέροντα.
Έρχεται όμως ακόμα μία χαρμόσυνη και ελπιδοφόρα είδηση: ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από τη Βόρεια Ελλάδα δωρίζει 100.000 ευρώ στο Νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Θα πείτε πως ο καθένας ορίζει την περιουσία του και τη διαθέτει κατά πώς νομίζει. Το θέμα είναι το πώς το κράτος όχι απλώς δέχεται αυτή την κατάσταση, αλλά τη γιορτάζει με τυμπανοκρουσίες, προσπαθώντας να την παρουσιάζει ως παράδειγμα προς μίμηση, προβάλλοντας μόνο τη μία πλευρά της υπόθεσης.
Το γεγονός πως ηλικιωμένοι άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν νιώσει στο ελάχιστο την παρουσία του κοινωνικού κράτους στη ζωή τους, αλλά έχουν ταλαιπωρηθεί κιολας, αποφασίζουν να προβούν σε μια τόσο μεγαλοπρεπή κίνηση, προσωπικά δεν με χαροποιεί. Ντρέπομαι για την κατάντια αυτού του αδηφάγου κράτους που καταβροχθίζει με απίστευτη βουλιμία τα πάντα, έχοντας μάλιστα την ικανότητα να προβάλει την εκμετάλλευση των πολιτών του ως πράξη αλληλεγγύης.
Ντρέπομαι για την κοινωνία που ζούμε που θεωρεί φυσιολογικό να χαρίζουν οι πολίτες ασθενοφόρα στο κράτος, ενώ εκείνο έχει καθήκον να στηρίζει τράπεζες, επιχειρηματίες, καναλάρχες, να διαγράφει δάνεια ημετέρων και να διασπαθίζει δημόσιο χρήμα. Ντρέπομαι για τον ξεπεσμό αυτής της χώρας όπου τα αυτονόητα συνεχίζουν να είναι ζητούμενα. Ντρέπομαι που καταδεχόμαστε να αρπάξουμε από τους αδύναμους και αντί σιωπής υψώνουμε σημαία εθνικής περηφάνειας. Ντρέπομαι να αντικρίσω τους ευεργέτες στα μάτια…
