«Με τη συναίσθηση πως είχε την αμέριστη Θεία Χάρη και πως απολάμβανε αποδεδειγμένα τη Θεία ευλογία, ο αστός επιχειρηματίας, όσο παρέμενε μέσα στο πλαίσιο της τυπικής νομιμότητας, όσο η ηθική του διαγωγή ήταν ανεπίληπτη κι ο σκοπός για τον οποίο χρησιμοποιούσε τα πλούτη του δεν ήταν αξιόμεμπτος, μπορούσε να ακολουθεί ξένοιαστος τα χρηματικά του συμφέροντα και να νιώθει πως έτσι εκπλήρωνε ένα καθήκον.
Η δύναμη του θρησκευτικού ασκητισμού του προμήθευε επιπρόσθετα σοβαρούς, ευσυνείδητους και ασυνήθιστα φιλόπονους εργάτες, που αφοσιώνονταν στη δουλειά τους σαν ένα σκοπό της ζωής τους που τον θέλησε ο Θεός». Έτσι περιγράφει ο Μαξ Βέμπερ την προτεσταντική ηθική ως πνεύμα τού καπιταλισμού στο (περίπου) ομότιτλο βιβλίο του. Και αυτή περίπου την ηθική προβάλλει ως πνεύμα του γερμανικού καπιταλισμού η Άνγκελα Μέρκελ, σε αντίθεση με τον «ανήθικο» ελληνικό καπιταλισμό. Αλλά ο Διάβολος παραμονεύει παντού, σε όλα τα δόγματα…
Ο καταιγισμός αποκαλύψεων για τα μαύρα ταμεία της Siemens συμπληρώθηκε από τρεις ακόμη καυτές υποθέσεις: Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Daimler προθυμοποιείται να πληρώσει στο αμερικανικό Δημόσιο πρόστιμο 180 εκατ. δολαρίων για να κλείσει ποινική έρευνα για μίζες που μοίραζε σε 22 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η γερμανική εταιρία ΜΑΝ ελέγχεται για μίζες που διευκόλυναν την προμήθεια 140 ολυμπιακών τρόλεϊ από την Ελλάδα, την περίοδο 2002-2005, αλλά και 6.500 τζιπ από τον ελληνικό στρατό. Τέλος, η Ferrostaal, θυγατρική της ΜΑΝ μέχρι το 2008, που πέρασε στα χέρια της Abu Dhabi Mar, ελέγχεται για υπέρογκες προμήθειες
σε Έλληνες αξιωματούχους για την αγορά των περίφημων 4 υποβρυχίων –μεταξύ των οποίων και ο…λοξός «Παπανικολής».
Οι περισσότερες αποκαλύψεις υπηρετούν τον υποβόσκοντα αμερικανο-γερμανικό βιομηχανικό ανταγωνισμό και, φυσικά, δεν πρόκειται να αποδώσουν κανέναν ένοχο. Καταδεικνύουν ότι η διαφθορά δεν είναι η «απόκλιση», αλλά ο ενδημικός κανόνας λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής.
Δεν είναι η «παιδική αρρώστια» των χωρών της υπανάπτυκτης περιφέρειας, αλλά βρίσκεται στο DNA των χωρών του κέντρου. Τέλος, οι αποκαλύψεις αυτές αποδεικνύουν πως η ακατάσχετη ηθικολογία και οι εκστρατείες «αυτοκάθαρσης», εξαντλούνται σε ένα είδος μαζικής ύπνωσης και καταστολής της κοινωνικής δυσφορίας για τη θλιβερή διαπίστωση ότι, πέρα από τα σκάνδαλα του καπιταλισμού, το σκάνδαλο είναι πλέον ο ίδιος ο καπιταλισμός.
