Με αφορμή την κριτική μας στη στάση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στην διαδήλωση της 15ης Δεκέμβρη ξεκίνησε μια «συζήτηση» ανάμεσα στο Ριζοσπάστη και στον Δρόμο. Εκείνο που στην πραγματικότητα έγινε, είναι κυρίως ότι ο Ριζοσπάστης μας έλουσε και μέσα από αλλεπάλληλα κατακεραυνωτικά άρθρα απέδειξε ότι οι απόψεις του Δρόμου είναι φιλοκαπιταλιστικές (γιατί «προτείνει σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα»), φιλοπασοκικές, βαλτές συνειδητά ή ασυνείδητα, ακίνδυνες για το σύστημα και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Πράγματι, δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ πως το σύνθημα να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η τρόικα, η έξοδος από το ευρώ είναι φιλοκαπιταλιστικά, γιατί στη θέση τους δεν θα έρθει η λαϊκή εξουσία, αλλά μια άλλη καπιταλιστική δύναμη! Θα το σκεφτούμε, θα αναρωτηθούμε για τη χαμηλή μας κατάρτιση, θα μελετούμε περισσότερο τας γραφάς και φυσικά τον Ριζοσπάστη.
Προς το παρόν, όμως, αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί ενδιάμεσα αιτήματα πρέπει να είναι μόνο όσα εξυπηρετούν την αγωνιστική γυμναστική. Δηλαδή, να τίθενται για να μην επιτυγχάνονται ποτέ. Γιατί κάθε αίτημα που αφορά αυτή τη ζωή, όχι την άλλη τη σοσιαλιστική, που είναι επιτεύξιμο, που τελικά μετά από αγώνες επιβάλλεται, είναι κατακριτέο, είναι αστικό, γιατί είναι ενσωματώσιμο τέλος πάντων; Προφανώς στο σήμερα δεν υπάρχουν συσχετισμοί, δεν υπάρχουν δυνατότητες υπεράσπισης κάποιων πραγμάτων ή επιβολής κάποιων άλλων. Όλα αυτά είναι αστικά.
Ίσως όσα ξέραμε για φάσεις, περιόδους, τακτική και στρατηγική, αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, πολιτική γραμμή, αντικυβερνητικό αγώνα, συμμαχίες, συνεργασίες, μέτωπα, κοινωνικά μπλοκ, συγκρότηση ηγεμονίας και άλλα τέτοια, να μην έχουν καμία σχέση ή να είναι επιζήμια, όταν δεν τίθεται άμεσα το θέμα της λαϊκής εξουσίας. Σύμφωνα με τη λογική του Ριζοσπάστη ποτέ δεν πρέπει να λες «κάτω αυτή η κυβέρνηση», αν δεν έχεις έτοιμη μία σοσιαλιστική, επαναστατική να τη διαδεχθεί. Γιατί τότε, παίζεις το παιχνίδι του αστισμού.
Φαίνεται πως αυτά τα στερεότυπα που μαθαίναμε παλιά στα πρώτα μαθήματα διαλεκτικής, ότι τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπεις στατικά, αλλά στην κίνηση κ.λπ., πρέπει να ξεχαστούν. Πρέπει και αποτελεί επιταγή να πάψουμε να σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, πως η πάλη για την πτώση της κυβέρνησης, θα αναδείξει και το τι θα τη διαδεχτεί. Χωρίς αυτή την πάλη, ποτέ δεν θα βρεθεί αυτό που θα τη διαδεχτεί.
Έρχονται μπόρες, μεγάλες αναστατώσεις στις οποίες τα όσα διαμείβονται ανάμεσα στα έντυπα της Αριστεράς θα μοιάζουν ασυνάρτητα σκιτσογραφήματα.
Κατά τα άλλα «περαστικά!», σε όλα τα σόγια της Αριστεράς…
Προς το παρόν, όμως, αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί ενδιάμεσα αιτήματα πρέπει να είναι μόνο όσα εξυπηρετούν την αγωνιστική γυμναστική. Δηλαδή, να τίθενται για να μην επιτυγχάνονται ποτέ. Γιατί κάθε αίτημα που αφορά αυτή τη ζωή, όχι την άλλη τη σοσιαλιστική, που είναι επιτεύξιμο, που τελικά μετά από αγώνες επιβάλλεται, είναι κατακριτέο, είναι αστικό, γιατί είναι ενσωματώσιμο τέλος πάντων; Προφανώς στο σήμερα δεν υπάρχουν συσχετισμοί, δεν υπάρχουν δυνατότητες υπεράσπισης κάποιων πραγμάτων ή επιβολής κάποιων άλλων. Όλα αυτά είναι αστικά.
Ίσως όσα ξέραμε για φάσεις, περιόδους, τακτική και στρατηγική, αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, πολιτική γραμμή, αντικυβερνητικό αγώνα, συμμαχίες, συνεργασίες, μέτωπα, κοινωνικά μπλοκ, συγκρότηση ηγεμονίας και άλλα τέτοια, να μην έχουν καμία σχέση ή να είναι επιζήμια, όταν δεν τίθεται άμεσα το θέμα της λαϊκής εξουσίας. Σύμφωνα με τη λογική του Ριζοσπάστη ποτέ δεν πρέπει να λες «κάτω αυτή η κυβέρνηση», αν δεν έχεις έτοιμη μία σοσιαλιστική, επαναστατική να τη διαδεχθεί. Γιατί τότε, παίζεις το παιχνίδι του αστισμού.
Φαίνεται πως αυτά τα στερεότυπα που μαθαίναμε παλιά στα πρώτα μαθήματα διαλεκτικής, ότι τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπεις στατικά, αλλά στην κίνηση κ.λπ., πρέπει να ξεχαστούν. Πρέπει και αποτελεί επιταγή να πάψουμε να σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, πως η πάλη για την πτώση της κυβέρνησης, θα αναδείξει και το τι θα τη διαδεχτεί. Χωρίς αυτή την πάλη, ποτέ δεν θα βρεθεί αυτό που θα τη διαδεχτεί.
Έρχονται μπόρες, μεγάλες αναστατώσεις στις οποίες τα όσα διαμείβονται ανάμεσα στα έντυπα της Αριστεράς θα μοιάζουν ασυνάρτητα σκιτσογραφήματα.
Κατά τα άλλα «περαστικά!», σε όλα τα σόγια της Αριστεράς…
Φ.Λ.
Σχόλια
