Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της πυροδότησης της κυβερνητικής κρίσης, που όλο και πιο γοργά λαμβάνει χαρακτηριστικά αποδιάθρωσης και κατάρρευσης Η τρόικα με αποκαλυπτική και «επαγγελματική» ψυχρότητα καρφώνει την κυβέρνηση: «εμείς δεν ζητήσαμε άμεσα μαζικές απολύσεις». Εντάξει… Στη συνάντηση Μέρκελ και Σαρκοζί η Ελλάδα αναφέρθηκε ως «τμήμα της Ευρωζώνης» επί λέξει, ενώ δεν υπήρξε ούτε για τους τύπους αναφορά σε… «ελληνική κυβέρνηση», τη στιγμή που απεργάζονται την οριστική υποθήκευση της χώρας μέσω του ληστρικού κουρέματος του χρέους. Και η Β. Παπανδρέου μάς αποκάλυψε ότι κουμάντο στη χώρα κάνει η …τρόικα!
Τι προκύπτει από όλον αυτόν τον τραγέλαφο; Ο καταιγισμός της χρεολογίας και της σωτηριολογίας, τα εθνικά παραληρήματα του πρωθυπουργού και του πρωθυπουργεύοντος αντιπροέδρου, οι θριαμβολογίες για τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, όλα έχουν ξεσπάσει σε μία σαρωτική επίθεση στο σύνολο της κοινωνίας. Στις συμπληγάδες των συγκρούσεων και των λυκοσυμμαχιών της χρηματοπιστωτικής διεθνούς, της ευρωκρατίας και των ΗΠΑ, στη δίνη της παγκόσμιας ύφεσης που αναζωπυρώνεται απειλητικά, η Ελλάδα έχει προγραφεί ως πολύτιμο θύμα. Το έργο που εκτελεί με μανιακή συνέπεια η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου στοχεύει στην παράδοση μίας γόνιμης κοινωνικής ερήμου.
Το «σχέδιο σωτηρίας» του Μνημονίου αποκαθηλώθηκε με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και ενταφιάστηκε οριστικά με τον ορυμαγδό των μέτρων Βενιζέλου. Και λίγα είναι όσα διαδραματίζονται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και στην ίδια την κυβέρνηση από βουλευτές και υπουργούς που πασχίζουν μάταια να διαφοροποιηθούν. Πώς, άραγε, ενώ υπερψηφίζουν και υλοποιούν ένα προς ένα τα καταδικαστικά τελεσίγραφα;
Αντιμέτωπη η κυβέρνηση με την καταιγίδα των λαϊκών αντιδράσεων δεν μπορεί παρά να καταφεύγει στο μόνο όπλο που της έχει απομείνει. Τα πατριδοκάπηλα διαγγέλματα μεταφράζονται πλέον σε ωμούς εκβιασμούς προς τους κυβερνητικούς βουλευτές και το λαό. Κι όσο νοιώθουν απειλητικούς τους κλυδωνισμούς από τη λαϊκή οργή τόσο εκτραχύνονται: η έκτακτη εισφορά παρακρατείται από τους μισθούς, η καθαριότητα στους ιδιώτες, τα ΜΑΤ στις χωματερές, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ σε υπεργολαβία. Να τη η κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης που αναζητούν οι εγχώριοι κουκουλοφόροι της τρόικα.
Το βαθύ σύστημα προνοεί και κάνει τους υπολογισμούς του.
Θα κληθεί ένα άλλο κυβερνητικό σχήμα να διαχειριστεί την επικείμενη συμφωνία στην ολοένα και αναβαλλόμενη Σύνοδο Κορυφής, που θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή για την ελληνική κοινωνία; Θα ωθήσουν τις εξελίξεις σε ένα ολοκαύτωμα κρατικής βίας, θα χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά το δημοψήφισμα για να υφαρπάξουν τη λαϊκή βούληση, θα καταφύγουν σε κοινοβουλευτικές μηχανορραφίες ή θα ρισκάρουν εκλογικό αιφνιδιασμό; Σε κάθε περίπτωση η «σύμβαση έργου» αυτής της επικίνδυνης κυβέρνησης ακόμα και υπό διάλυση, ακόμα και σε αποσύνθεση πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία. Αυτή είναι η εντολή των μεγάλων αφεντικών.
Το ποιοι και πώς θα βάλουν φραγμό λαμβάνει σάρκα και οστά στους δρόμους, στις πλατείες και στους χώρους δουλειάς. Αν κανείς παρατηρούσε την πόλη από ψηλά αυτές τις ημέρες θα επεσήμαινε δεκάδες, ίσως εκατοντάδες εστίες αντίστασης κι αν «κολυμπούσε» στα ποτάμια των διαδηλωτών που όργωσαν την πόλη θα αφουγκραζότανε την αλληλεγγύη που ριζώνει και την κοινή στόχευση ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την τρόικα. Οι μαζικές αποσκιρτήσεις των οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ είναι άλλο ένα ισχυρό σήμα των γόνιμων διεργασιών στην κοινωνική βάση.
Η αποτίναξη του καθεστώτος, που στραγγαλίζει θανάσιμα την κοινωνία, συνειδητοποιείται πλατιά ως ζωτική απαίτηση για τη σωτηρία της χώρας. Κι ο λαϊκός ξεσηκωμός ψηλαφιέται, χτίζεται καθημερινά, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της προοπτικής και της θετικής διεξόδου. Πώς αλλιώς, ποιοι άλλοι;
Πάση θυσία εκτέλεση της σύμβασης έργου με την τρόικα
Θλιβερή κυβέρνηση σε σκηνικό γενικής διάλυσης. Του Δημήτρη Υφαντή.
Υπάρχει άραγε κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα; Αγανακτούν οι γραφίδες και τα μικρόφωνα της υπευθυνότητας μπροστά στο χάος και τη διάλυση της κρατικής μηχανής: πολυήμερες καταλήψεις σε νευραλγικά υπουργεία, ακίνητα τα Μέσα Μεταφοράς και αποκλεισμοί στις χωματερές από τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα και ζωντάνια συνελεύσεις και πρωτοβουλίες του ίδιου του εργαζόμενου κόσμου στους χώρους δουλειάς παρασύρουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και ανοίγουν νέους ορίζοντες: «όλοι ή κανένας», «να φύγουνε», «ή εμείς ή αυτοί».
Σχόλια
