Η αλήθεια είναι πως προ συγκυβέρνησης «εθνικής ευθύνης», όπως την αποκαλεί, δεν ήταν τόσο… Τώρα, κάθε φράση του είναι «περιβόλι». Είπε ο Θ. Μαργαρίτης, γνωστό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ. «Είμαστε η αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης», δηλαδή οι άλλες συνιστώσες τι είναι; Είπε ακόμη: «Δεν χρειάζεται να αλλάζουν οι διοικητές των νοσοκομείων, όταν αλλάζει η κυβέρνηση». Σωστό, όταν δεν αλλάζει ακριβώς, αλλά προστίθενται νέες συνιστώσες τότε τι γίνεται; Και είπε, τέλος: «Η αξιοποίηση του Ελληνικού δεν θα μείνει διακήρυξη. Το Ελληνικό κάθεται και μας περιμένει. Δεν μπορεί να γίνει ένα πάρκο πιο μεγάλο κι από της Ν. Υόρκης…». Οπότε, τσιμέντο να γίνει… Εννοείται πως αντιμέτωποι με τόσο πρωτότυπες πολιτικές τοποθετήσεις είμαστε συνειδητά κακοήθεις.
Ταυτότητα: Αλαφουζαίος
Είμαι μορφωμένος, εκλεπτυσμένος, εκπολιτισμένος, ευαίσθητος αλλά και αμείλικτος με τους «λαϊκιστές». Λατρεύω τον ήχο ενός κουαρτέτου εγχόρδων καθώς οδεύω στην (παπαΓα(λ)λική) δουλειά, με το υβριδικό μου αμάξι. Φρίκη και όλεθρος πλυμμυρίζει την ευρωπαική ψυχή μου μπροστά στα δεινά της πατρίδας μου. Πατρίδας είπα; Συγγνώμη, παρασύρθηκα από τους λαϊκιστές. Ταυτότητά μου μια: Ευρωπαίος… Ποιος είμαι;
Χμ, καλά μάντεψες. Είμαι ο Μπογδάνος, του ευγενούς ιδρύματος του Σκάι Στο τελευταίο μου άρθρο, τιτλοφορούμενο «Ταυτότητα: Ευρωπαίος», εξυμνώ την μεγαλύτερη ορίζουσα της ψυχής μου, την Ευρώπη (δηλαδή την Ε.Ε.). Ιδού ένα απόσπασμα, για τη Γερμανία: «Με τα βουνά των συμφωνικών ονείρων πίσω από αιώνιες θάλασσες γραμμάτων κι αριθμών, με τις βαυαρικές τρυφερότητες και τον τρόμο των Φραντσέζων. Με τα χρόνια έμαθα ότι είμαστε από την ίδια πάστα»… Συμβουλή προς άνεργους, εργαζόμενους αλλά απλήρωτους ή εργαζόμενους και πληρωμένους, αλλά με τέτοιον μισθό που λοιμοκτονούν: Όταν ψάχνετε να βρείτε αν θα κόψετε το βραδινό, προκειμένου να πληρώσετε τη ΔΕΗ, σκεφτείται τα βαυαρικά υψίπεδα. Άλλωστε, καλοκαίρι είναι, χρειάζεται μια ανάσα δροσιάς. Καταληκτικά, γράφω στην κατάθεση της (ευρωπαϊκής) ψυχής μου: «Ψελλίζω λεονταρισμούς βρυχώμενος νιαουρίσματα περί εξόδου από την Ευρωζώνη, μη διανοούμενος τον τραχύ βιασμό που ετοιμάζω στην ψυχή μου. Την οργή και την έχθρα που κατόπιν θα πνίξει τη χώρα, την ενοχή και την πίκρα υπό ζούγκλα κι ανέχεια. Κι από την άλλη, να δεχτώ τον εκβιασμό; Έτσι που τα ’κανα, όμως, ναι. Ευθέως, ναι. Μέχρι να καταφέρω να βάλω το σπίτι μου σε τάξη, τα λαμόγια πίσω από τα σίδερα, τα παιδιά στα θρανία και τα χέρια ξανά στις λαβές των εργαλείων. Να ξαναγίνω ο κύριος του τόπου μου. Να μην τον αφήσω βορά δραχμοπώλητη στην ξεφτίλα». Μετά το «ναι σε όλα», το νέο σουξέ είναι «ευθέως, ναι». Ευθέως «ναι σε όλα», λοιπόν!
