Με το που μπήκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ, άρχισαν να ζητούν φορτικά κάθε είδους βοήθεια από το Μεξικό. Το οποίο ανταποκρίθηκε: Έστειλε πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες του στις ΗΠΑ για να αναπληρώσουν την έλλειψη εργατικών χεριών (το περίφημο πρόγραμμα «Μπράτσα»). Αύξησε την εξόρυξη πρώτων υλών και την παραγωγή προϊόντων, με τα οποία εφοδίαζε αποκλειστικά πλέον τις ΗΠΑ. Επέτρεψε στην Ουάσιγκτον να στρατολογήσει Μεξικανούς υπηκόους (1.500 Μεξικανοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ευρωπαϊκά και ασιατικά πεδία μαχών). Το 1942 κήρυξε τον πόλεμο σε Γερμανία και Ιαπωνία, και το 1944 έστειλε ένα πλήρες σμήνος επίλεκτων εθελοντών (τα περίφημα «Γεράκια των Αζτέκων») που διακρίθηκαν πολεμώντας στο πλάι των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες.
Υπήρξαν πολλές ακόμη συμφωνίες αυτών των δύο γειτόνων στα δύσκολα εκείνα χρόνια, όπου το Μεξικό συμπεριφέρθηκε γενναιόδωρα – κι ας είχαν καταλάβει και προσαρτήσει οι ΗΠΑ εδάφη του Μεξικού λιγότερο από έναν αιώνα πριν. Μία από αυτές, του 1944, όριζε ότι το Μεξικό θα στέλνει «για όσο καιρό χρειάζεται» στο κάποτε δικό του Τέξας νερό για την άρδευση των καλλιεργειών. Πολύ νερό: 2,16 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ανά πενταετία, δηλαδή τρεις φορές το νερό που θα περιείχε το φράγμα του Μόρνου αν ήταν πλήρες. Αυτή η «επ’ αόριστον» συμφωνία παραμένει εν ισχύ, κι ας τέλειωσε πολύ καιρό πριν ο πόλεμος. Και το Μεξικό την τιμά, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά…
Φτάνουμε στο σήμερα: η περιοχή που συνορεύει με το Τέξας έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια από μεγάλη ξηρασία. Οι Μεξικανοί αγρότες βλέπουν τις σοδειές τους να καταστρέφονται. Το καλοκαίρι χιλιάδες αγρότες κατέλαβαν το φράγμα Λα Μποκίγια απαιτώντας να κρατήσουν το νερό τους. Η κυβέρνηση, εκτιμώντας ότι δεν είναι ώρα για αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον, έστειλε την αστυνομία, έπειτα και τη στρατονομία, για να τους διώξει. Τον Σεπτέμβριο η σύγκρουση κλιμακώθηκε, όταν οι αγρότες (ενθαρρυμένοι και από την αντιπολίτευση) επανήλθαν μαχητικότεροι: το αποτέλεσμα των συγκρούσεων ήταν δύο νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Την περασμένη εβδομάδα οι αγρότες επέστρεψαν και πάλι ξαφνικά, διώχνοντας την αιφνιδιασμένη στρατονομία από το φράγμα. Αίμα εξακολουθεί να χύνεται για το νερό. Αλλά ο Μάικ Πομπέο, προσωποποίηση της αλαζονείας, της αχαριστίας και του κυνισμού των γιάνκηδων, προειδοποιεί ότι «το Μεξικό μας χρωστάει, και πρέπει να τιμήσει τις υποχρεώσεις του». Αλλιώς, τι;
