Για τη θεατρική παράσταση Λυσιστράτη σε σκηνοθεσία Ιωάννη Παπλωματά
Συνέντευξη στην Ειρήνη Βοσκάκη
Μιλήσαμε με την Ίριδα Δασκαλοπούλου, ηθοποιό της παράστασης Λυσιστράτη η οποία ανεβαίνει στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη σε σκηνοθεσία Ιωάννη Παπλωματά. Μας είπε για το θέατρο στις σημερινές συνθήκες και τον ρόλο του, για την παράσταση και για τη διαχρονικότητα του έργου
Έχει παρατηρηθεί ότι ο κόσμος σε μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες όπως η σημερινές, στρέφεται προς την τέχνη είτε αυτή είναι το θέατρο είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή της. Θεωρείτε ότι αυτό είναι κάτι το οποίο συμβαίνει σήμερα; Ο κόσμος, αναζητά να έρθει σε επαφή με την τέχνη, στην προκειμένη περίπτωση με το θέατρο και γιατί;
Δυστυχώς, στην εποχή μας και υπό τις συνθήκες που ζούμε η τέχνη θεωρείται πολυτέλεια. Ο πολιτισμός ευτελίζεται και το θέατρο δεν υποστηρίζεται από την πολιτεία. Μια οικογένεια είναι δύσκολο να δει θέατρο. Το ευτυχές της κατάστασης είναι ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι, «εραστές» του θεάτρου που αγωνίζονται να δημιουργήσουν παραστάσεις, όπως η Λυσιστράτη, οι οποίες στόχο έχουν τον προβληματισμό και την τροφή για σκέψη πάνω σε καίρια ζητήματα της εποχής. Ο κόσμος, λοιπόν, τις δουλειές αυτές, ευτυχώς τις υποστηρίζει.
Η Λυσιστράτη είναι ένα έργο που μιλάει για την ειρήνη και το πώς αυτή μπορεί να επιτευχθεί με κάθε μέσο, έστω κι αν το μέσο ισούται (σε μία πιο κωμική εκδοχή του) με αποχή σε μία βιολογική ανάγκη, όπως φαίνεται να παρουσιάζεται το σεξ. Σήμερα, που κοινωνίες ολόκληρες παγκοσμίως, πασχίζουν να επιβιώσουν από συνεχείς, έμμεσους και άμεσους πολέμους, τι θα μπορούσε να μας διδάξει ο Αριστοφάνης μέσα από τα έργα του;
Ο κωμικός τρόπος με τον οποίο ο Αριστοφάνης επιλέγει να θίξει τα πιο σοβαρά ζητήματα είναι, νομίζω ένα πολύ έξυπνο μέσο να διδάξει και να προβληματίσει χωρίς να «κουνάει το δάχτυλο». Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, πέραν της αποχής από τη σεξουαλική πράξη που είναι το πιο γνωστό όπλο της Λυσιστράτης, είναι η κατάληψη του δημόσιου ταμείου της Αθήνας. Όπως έγραψε ο Β. Ραφαηλίδης: «Όπως, όλα τα ζώα, έτσι και το ζώον άνθρωπος σκοτώνει μόνο για την τροφή του». Όπου τροφή εγώ βάζω τη λέξη «χρήμα». Γι’ αυτό γίνονταν και θα συνεχίσουν να γίνονται οι πόλεμοι, όσο εμείς δεν δρούμε για να σταματήσουν. Η Λυσιστράτη με συμμάχους τις γυναίκες που θεωρούν ότι είναι «άριστες μόνο στο να βάφονται, να φτιάχνονται και να ανοίγουν τα πόδια τους», όπως εμείς σήμερα θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τα γεγονότα και να αλλάξουμε τον κόσμο, καταφέρνει να διεκδικήσει και να κερδίσει την ειρήνη. Ο Αριστοφάνης μας διδάσκει τούτο: «Πάλεψε, Αγωνίσου, Στάσου δυνατός».
Πώς δικαιολογείτε ότι τα έργα που έρχονται από άλλη εποχή, όπως το συγκεκριμένο, έχουν άμεση σχέση με το σήμερα και ορισμένες φορές είναι σαν να το προβλέπουν κιόλας; Τελικά έχουμε κάνει προχωρήματα από τότε σαν άνθρωποι και κοινωνία ή μήπως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο;
Από την εποχή του Αριστοφάνη ως σήμερα, οι κοινωνίες έχουν προχωρήσει. Μπορούμε πια να βρίσκουμε πληροφορίες μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μπορούμε να επικοινωνούμε πιο εύκολα, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από απλές αρρώστιες. Ή μήπως όχι; Δυστυχώς, από την εποχή του Αριστοφάνη τα πράγματα μένουν ίδια. Τα πολλά για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Το σύστημα είναι το ίδιο. Μπορεί εμείς, πέφτοντας στην παγίδα του καπιταλισμού να θεωρούμε ότι προχωρήσαμε, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πολύ σημαντική φράση του έργου, κατά τη γνώμη μου, που έρχεται στο σήμερα μέσω της διασκευής της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη είναι: «όλοι οι άνθρωποι, νέοι-γέροι, άνδρες-γυναίκες, ελεύθεροι και δούλοι να φτιάξουμε μια μεγάλη κάπα που να καλύψει όλη την πόλη, όλες τις πόλεις της Ελλάδας, όλον τον κόσμο». Θίγονται έτσι ζητήματα σεξισμού, ρατσισμού, εργασιακά θέματα που υπάρχουν στις μέρες μας.
Τι σημαίνει η φράση που ακούγεται στο τέλος της παράστασης «κι εμείς ξεμείναμε στο χθες κι αυτοί τα παιδιά μας ονειρεύονται»; Τι συναισθήματα ή σκέψεις προσπαθεί να δημιουργήσει στον θεατή;
Διάλεξες έναν υπέροχο στίχο του Γιάννη Παπλωματά, μια στιγμή του έργου που σε κάθε παράσταση με συγκινεί. Η τέχνη είναι ο δρόμος μου, το βήμα για να πω όσα με ταλανίζουν. Αυτή η φράση σημαίνει όλα όσα σκέφτομαι για τη ζωή. Στην Ελλάδα, έχουμε επαναπαυθεί σε παλιές, πολύ παλιές δόξες. Αυτές είναι το όχημά μας για το σήμερα; Αρκούν; Εμείς σήμερα τι κάνουμε; «Δημιουργούμε» τη νέα γενιά σύμφωνα με τα δικά μας στερεότυπα και τις δικές μας παρωπίδες. Τα παιδιά μας παίζουν με όπλα, αποστηθίζουν στείρες γνώσεις για να γίνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, μαθαίνουν να «συνηθίζουν το τέρας», όπως έλεγε και ο Χατζιδάκις. Το σύστημα ονειρεύεται τα παιδιά μας, όπως ονειρευόταν κι εμάς κάποτε. Εμείς, μέσω αυτής της παράστασης παλεύουμε να γινόμαστε καλύτεροι, να αγωνιζόμαστε. Αυτό θέλουμε να περάσουμε ως μήνυμα και στον θεατή.
INFO
Μετάφραση – Διασκευή: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Σκηνοθεσία: Ιωάννης Παπλωματάς
Πρωτότυπη μουσική-στίχοι: Ιωάννης Παπλωματάς
Χορογραφίες: Ίρις Παυλοπούλου
Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Μάρα Χαρμαντά
Διάρκεια: 80 λεπτά
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κέλλυ Ανυφαντή, Γωγώ Βογάσαρη, Ίριδα Δασκαλοπούλου, Γιώργος Δάσκαλος, Μικαέλα Ζούστη, Βασίλης Ζώης, Άγγελος Θεοφίλου, Θεοδώρα Παπαϊωάννου, Μαριάννα Σφακιανάκη, Βασίλης Τριανταφύλλου, Γιώργος Τσουρουνάκης
Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή
Αθανασίου Διάκου & Τζιραίων 13, Ακρόπολη. (Μετρό Ακρόπολη)
Τηλέφωνο: 210 922 2300
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 9 μ.μ.
Γενική Είσοδος: 12€
