Κάποια καλοκαίρια, η θεια μου η Χριστίνα, με φιλοξενούσε στο σπίτι που είχε στον μπαχτσέ «τ’ Σκλάβου», εκεί στο Πληγόνι.
Όμορφα καλοκαίρια, αθώα χρόνια!
Μαζί με τα ξαδέρφια και 2-3 φίλους, είχαμε βρει ένα απλό και προσοδοφόρο παιχνίδι.
Χωριζόμασταν σε δυο ομάδες, πηγαίναμε το βραδάκι στο χωριό και κάναμε πως μαλώναμε.
Φασαρία, φωνές, τρεχάλες και καμιά «ψιλή» και χαμός στη πλατεία του χωριού.
Εκεί, μπαρμπάδες και χωριανοί, για να μας ξεφορτωθούν και να πιουν τα ρακιά τους με την ησυχία τους, φώναζαν τους δυο «αρχηγούς», τους έδιναν κάτι ψιλά και τους διαολοστέλναν.
Μαζευόμασταν τότε όλοι μαζί πίσω από το ιερό της εκκλησιάς, κάναμε τη μοιρασιά ακριβοδίκαια και πηγαίναμε οι μικροί για καραμέλες και οι πιο μεγάλοι για 1-2 τσιγάρα ΕΘΝΟΣ χύμα.
Την άλλη μέρα, πάλι σύναξη η «συμμορία» για να σκηνοθετήσουμε τον επόμενο «καβγά» μας.
Κάποια στιγμή μας μυρίστηκαν, οι φάπες πέσαν σύννεφο κι εγώ έκανα 2 χρόνια να ξαναπάω στη θειά μου.
Παραξενεύτηκα λίγο όταν είδα κοτζάμ πολιτικό σύστημα να αντιγράφει το παιδικό μας «παιχνίδι», όμως σκέφτηκα πως το «από μικρό και από λωλό μαθαίνεις…», έχει διαχρονική αξία και τα τωρινά «παιδιά», μαθαίνουν γρήγορα.
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…
Μόνο που εδώ, το «μεροκάματο» δεν είναι καραμέλες και τσιγάρα χύμα.
Το σκηνικό αναβαθμισμένο, η σκηνοθεσία, όμως, όπως τότε.
Για να λειτουργήσει το έργο, είναι απαραίτητα δυο βασικά συστατικά:
Δυο τουλάχιστον «ομάδες» που θα είναι στο κόλπο και δεύτερον ένας προσυμφωνημένος «καβγάς».
Από ’κει και πέρα, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα και όλα εξαρτώνται από το πόσο πειστικοί είναι οι «παίχτες» και πόσο οι «θαμώνες της πλατείας» θέλουν την ησυχία τους για να ευχαριστηθούν το ούζο τους.
Πάμε λοιπόν ν’ αρχίσει το παιχνίδι!
– Έχω στα κιτάπια μου το σπίτι του Βολτέρου της κυρίας Κούλη αδήλωτο, τσουπ, το βγάζω στη φόρα και τώρα να δούμε τι θα μας πουν οι δημοσκοπήσεις…
– Έτσι είσαι; Πάρε και συ, κυρ- Αλέξη, ένα αδήλωτο ταξίδι στο Παρίσι και να μας πεις τι λέγατε με τον κ. L’ OREAL.
Και άσε «το χωριό» να πίνει τα ρακιά του και οι συμφωνίες για μείωση συντάξεων και αφορολόγητου να περνάν στα «ψιλά των οκτώ».
Μαζεύονται τα «παιδιά», κάνουν τη σούμα τους και καταστρώνουν την καινούργια προσυνεννοημένη κόντρα τους.
– Για πες μας κυρ-Κούλη για τα χιλιάδες ευρώ του Κήρυκα Χανίων;
– Εσύ να μας πεις κυρ-Αλέξη για την Αυγή και τους χρηματοδότες της.
Άντε πάλι πέρασε η μέρα, άντε και πάλι κύλησαν οι ειδήσεις, άντε και τα τρακτέρ των αγροτών και οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, πέρασαν κι αυτές στο ντούκου.
Όλοι κερδισμένοι και χαρούμενοι και πάνε για «καραμέλες και τσιγάρα χύμα».
– Πες μας, τι είπες με τον Σόιμπλε στο Βερολίνο.
– Εσύ πρώτος, τι είπες με τον Rotchild στο Παρίσι.
– Να καταθέσεις το σχέδιο πτήσης.
– Εσύ πρώτος, το «πόθεν έσχες» της γυναίκας σου.
Και το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων συνεχίζεται, μόνο που τώρα δεν είναι πια παιχνίδι, ούτε τα «παιδιά» αθώα, ούτε το επίδικο «καραμέλες».
Τώρα οι «ομάδες» γίναν επιτελεία και τα «παιδιά» κυβερνήτες και θεσμοί και το «δώρο» του στημένου καβγά είναι οι ζωές και το μέλλον μας.
Και η πλατεία του χωριού;
Τούτη απλά μεγάλωσε, έγινε μια χώρα.
Μια πλατεία-χώρα που πίνει τα ρακιά της και δυσκολεύεται να πιάσει στις φάπες τούτους που με τα καμώματά τους δεν την αφήνουν να χαρεί και να ζήσει.
Και κάποιες «παρέες» που διαμαρτύρονται, απλά επιβεβαιώνουν τη νιρβάνα της.
Πάρτε τους στο κυνήγι, βρε, γιατί αλλιώτικα…
Γιατί αλλιώτικα, η μόνη επανάσταση που θα μας απομείνει, θα είναι να παίρνουμε τηλέφωνο τον Φλαμπουράρη, τον «εφιάλτη των ανάλγητων» στην «καθημερινότητα», για να παραπονιόμαστε.
Τελικά, τα πιο μεγάλα πολιτικά κόλπα, τα πιο πειστικά, τα πιο αποδοτικά, είναι πολύ απλά.
Σαν παιδικά παιχνίδια.
