Το πόσο κακομεταχειρίζονται οι κυβερνήσεις τον χώρο της Παιδείας δεν λέγεται. Ακόμα και τα στελέχη που επιλέγονται να διευθύνουν τον χώρο αυτόν είναι ενδεικτικό της σημασίας και προτεραιότητας που δίδουν στον τομέα αυτό οι κυβερνήσεις. Ο πολύς κ. Γαβρόγλου, πονηρός και φαναριώτικης στόφας, κατάργησε τα ΤΕΙ και τα αναβάθμισε σε ΑΕΙ χρησιμοποιώντας όλη την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Και τώρα η απόμακρη της ελληνικής παιδείας κα Κεραμέως εισάγει την αστυνομία στα ΑΕΙ και μειώνει τους εισακτέους προσφέροντας «δώρο» στα ΙΕΚ και στα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Κι αυτά με κλειστά σχολεία και ΑΕΙ και πλήρη αδιαφορία για το «κάψιμο» μιας γενιάς, αυτής του κορωνοϊού, με ιδιαίτερα προβλήματα ψυχολογικής και ιδεολογικής κατεργασίας (τα συμπτώματα θα φανούν γρήγορα).
Η απάντηση των υπουργών αλλά και της κυβέρνησης είναι απλή και άκρως ελληνική: Σκορδοκαΐλα μας. Καλοζωισμένοι και ξενοσπουδαγμένοι δεν πονούν την ελληνική παιδεία, στην πράξη τη διαλύουν, αφού την κατασυκοφαντήσουν πολλαπλώς. Κυριευμένοι από τη μεταπρατική ιδεολογία, εφαρμόζοντας ότι έμαθαν στα ιδρύματα Λάτση (π.χ. Γαβρόγλου, επιμελητής της βιογραφίας του Λάτση και μέλους του Δ..Σ του ιδρύματος πριν αναλάβει υπουργός Παιδείας), ή έμαθαν στις θεόκλειστες θύρες της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ (η κα Κεραμέως, όπως παλιότερα η κα Διαμαντοπούλου ή ο Γ. Παπανδρέου που διετέλεσαν υπουργοί Παιδείας) συνεχίζουν να θέτουν τα «λιθαράκια» τους. Πετροβολούν ό,τι υπάρχει και μένει όρθιο και ονειρεύονται κάτι σαν τεχνοκρατική ισοπέδωση και απόλυτο χειρισμό μέσω της παιδείας για να ανοίξει καλύτερα η οδός των Επιχειρήσεων, των Χορηγών, των Προγραμμάτων, της Αγοράς, του Κέρδους. Στόχος τους είναι η διάλυση του μαζικού και δημοκρατικού Πανεπιστήμιου και η ισοπεδωμένη Παιδεία. Στόχος τους είναι να μορφώνονται διαρκώς και λιγότεροι, διαρκώς και λιγότερο.
Η επιβίωση της ελληνικής παιδείας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας δεν μπορεί να αποκοπεί από το πλαίσιο στο οποίο αυτή λειτουργεί. Το ζήτημα της γενικευμένης ιδιωτικοποίησης της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα περιεχόμενά της. Επομένως, η μόρφωση των νέων δεν μπορεί να επαφίεται στις ηγεσίες του υπουργείου που, αντί για τις πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες της κοινωνίας, νομοθετούν για την διάλυση της παιδείας και για την εναρμόνιση με τις ντιρεκτίβες της ξεχαρβαλωμένης Ε.Ε.
