από τον Δημήτρη Ουλή
Ο πατριάρχης του ελληνικού τραγουδικού κύριος Καλλιμάρμαρος, μου προκαλεί αλλεπάλληλα κύματα ναυτίας με την μεταλλαγμένη του εθνικοφροσύνη, την αλλοπαρμένη του ορθοδοξία, τις γεροντίστικες κορώνες του για το κίνημα «όλοι μαζί μπορούμε» –μα πάνω απ’ όλα, με την ανυπόφορη υποκρισία του. Αυτός, που μας ανεβάζει και μας κατεβάζει «κωλοέλληνες». Αυτός, ο δοξασμένος εκδρομέας του εξήντα, που ακούει φωνές της μεταπολίτευσης, «αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού, του νέου εγωισμού». Αυτός, που μας είπε ότι πρέπει να μαντρώσουμε τους μετανάστες σε ένα ξερονήσι και να τους βάλουμε να δουλεύουν για μας. Αυτός, ο αργόμισθος και αργόσχολος, που ο ίδιος ομολογεί σε κάποιο τραγούδι του (απευθυνόμενος, νομίζω, στον Μάνο Χατζιδάκι) ότι κατσικώθηκε σε μια εκπομπή της ΕΡΤ «για να μην κάνει τίποτα». Αυτός, λοιπόν, μας καλεί τώρα σε εθνική συναδέλφωση και ομοψυχία. Μας προτρέπει να ανακράξουμε «ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Και ακονίζει πάνω στα νεύρα μας ένα ξυράφι, επαναλαμβάνοντας σε όλους τους τόνους και τα ημιτόνια ότι (κωλο)έλληνες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι.
Επιτέλους, τι θα πει «όλοι μαζί μπορούμε»; Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι «όλοι μαζί;» Οι λούμπεν, μαζί με τους μικροαστούς, τους μικρομεσαίους και τους μεγαλοαστούς; Οι λίγες δεκάδες κάτοικοι του ασήμαντου χωριού της Αργολίδος στο οποίο παραθερίζω αυτήν τη στιγμή, μαζί με τον κόσμο των εφοπλιστών; Η οικογένειά μου, μαζί με την οικογένεια Βαρδινογιάννη; Εγώ, μαζί με τον κύριο Κούλη; Η Αριστερά, μαζί με την Χρυσή Αυγή; Οι αναρχικοί και αντι-εξουσιαστές, μαζί με τους μπασκίνες; Η Ηριάννα, μαζί με την αντι-τρομοκρατική;
Και τι ακριβώς «μπορούμε» εμείς οι όλοι μαζί; Να τα «βρούμε;» (μέσα από κάποια αμοιβαία επωφελή διαπραγμάτευση, ενδεχομένως;) Να εναρμονίσουμε τα συμφέροντά μας; Να αντισταθούμε απέναντι σε έναν υποτιθέμενο κοινό «εξωτερικό» εχθρό; Και ποιος προορίζεται να καρπωθεί τα οφέλη αυτής της κοινής αντίστασης; Όλοι μας ανεξαιρέτως; Ως πότε η εγχώρια αστική τάξη (ή ό,τι έχει απομείνει, τέλος πάντων, από αυτήν) θα μας πουλάει το παραμύθι της εθνικής ενότητας; Πού είναι η εθνική ενότητα τα τελευταία επτά μνημονιακά χρόνια; Πόσο η Εκάλη «μπόρεσε» να βοηθήσει το Κερατσίνι και την Κοκκινιά; Πότε η Δραπετσώνα συγκατένευσε αλληλέγγυα προς τη Γλυφάδα;
Δεν γίνεται να δουλεύεις σε δύο κυρίους, λέει το Ευαγγέλιο. Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί, λέει επίσης το Ευαγγέλιο (αν μη τι άλλο, η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του κυρίου Καλλιμάρμαρου, θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό). Δεν «μπορούμε» να υπηρετούμε ταυτόχρονα «όλους μαζί», πόσο μάλλον, σε συνθήκες έκτακτης μνημονιακής ανάγκης. Αναγκαστικά θα πρέπει να επιλέξουμε. Είτε με τον Ιησού, είτε με τον Βαραββά. Είτε με τον Γιάννη Αγιάννη, είτε με τον Ιαβέρη. Είτε με τη γριά, είτε με το Ρασκόλνικοφ.
Όλα τα υπόλοιπα, ηχούν στ’ αυτιά μου μονάχα σαν φτηνή τουριστική μουσική.
