Σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσκολίες, η αιτιολόγηση των πολιτικών επιλογών συνιστωσών του, έχει τη σημασία της.
Το Κόκκινο, σε μακροσκελή ανακοίνωσή του, αναλύει την επιλογή του να υπερψηφίσει τον κ. Μητρόπουλο.
Κατ’ αρχήν συνδέει την επιλογή Μητρόπουλου, ως επιβεβαίωση της Αριστεράς που θέλουμε: «Μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις, όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης». Δεν νομίζω πως ο κ. Μητρόπουλος αντιστοιχεί και σηματοδοτεί αυτή την Αριστερά. Αναφέρει η ανακοίνωση ότι η Αριστερά πρέπει «να συναντηθεί με πολιτικούς όρους και να επιδράσει στο χώρο των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ. Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει μονόπλευρα με όρους διπλωματίας προσώπων, ούτε πρέπει να είναι απλώς ένα εκλογικό πρότζεκτ κορυφής […]». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με ό,τι συνέβη με την ανάδειξη του κ. Μητρόπουλου.
Κατηγορεί το Μέτωπο για «σταλινική παράδοση του τριτοπεριοδισμού, που κρατάει από το Μεσοπόλεμο, όταν τα σταλινικά Κ.Κ. θεωρούσαν κύριο εχθρό τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κι όχι το φασισμό […]».
Επιχειρηματολογώντας για την ορθότητα της επιλογής του ΣΥΝ, αναφέρει ότι «στην τακτική του ενιαίου μετώπου δεν επιλέγουμε εμείς την ηγεσία των συμμάχων» και ότι είναι λάθος «η λεγόμενη “αρχή του διαφωτισμού”: αν έχεις τις σωστές ιδέες και τη σωστή γραμμή, αυτές θα πείσουν και θα ελκύσουν τον κόσμο […]».
Αναφερόμενο στην ανάγκη κάθε πολιτική συνεργασία να βασίζεται σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο, μας λέει: «Για πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, το περίφημο “πλαίσιο”, δηλαδή το “τι λέμε”, θεωρείται ύψιστο κριτήριο αριστερής πολιτικής. Προφανώς, δεν είναι αδιάφορο τι λες, ούτε τα πλαίσια και οι προγραμματικές συμφωνίες. Αλλά ο μαρξισμός είναι πάνω απ’ όλα η “φιλοσοφία της πράξης” […]. Αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη σήμερα είναι το ελάχιστα επαρκές […]».
Μας υπενθυμίζει το Κόκκινο, ότι «δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε στις πραγματικές δυναμικές που μπορεί να αναπτυχθούν από το “ρήγμα ΠΑΣΟΚ”» και φέρνει ως παράδειγμα «πώς πυροδοτήθηκε η επανάσταση του 1905 στη Ρωσία: με το ματοκύλισμα, από τον τσάρο, διαδήλωσης που οργάνωσε -μέσα στην αφέλειά του- ο παπα-Γκαμπόν», διευκρινίζοντας πως δεν ταυτίζει τον Γκαμπόν με τον Μητρόπουλο.
Τελειώνοντας η ανακοίνωση, εκτιμά πως η επιλογή αυτή, είναι «άσκηση στα αντιγραφειοκρατικά – ταξικά κριτήρια…» και «κριτήριο της “διευρυμένης αναπαραγωγής του κινήματος” κι όχι της δικής μας αναπαραγωγής». Αφού τελειώνει η ανακοίνωση, υπάρχει μια σημείωση όπου αφού διευκρινίζει ότι λάθος κατηγορείται για σύμπλευση με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, δηλώνει: «Τέλος, η υποστήριξη – υπερψήφιση του ψηφοδελτίου Μητρόπουλου είναι φυσικά κριτική, για τους λόγους που αναφέρθηκαν εκτενώς παραπάνω».
Γεια χαρά.
Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης
Κατ’ αρχήν συνδέει την επιλογή Μητρόπουλου, ως επιβεβαίωση της Αριστεράς που θέλουμε: «Μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις, όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης». Δεν νομίζω πως ο κ. Μητρόπουλος αντιστοιχεί και σηματοδοτεί αυτή την Αριστερά. Αναφέρει η ανακοίνωση ότι η Αριστερά πρέπει «να συναντηθεί με πολιτικούς όρους και να επιδράσει στο χώρο των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ. Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει μονόπλευρα με όρους διπλωματίας προσώπων, ούτε πρέπει να είναι απλώς ένα εκλογικό πρότζεκτ κορυφής […]». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με ό,τι συνέβη με την ανάδειξη του κ. Μητρόπουλου.
Κατηγορεί το Μέτωπο για «σταλινική παράδοση του τριτοπεριοδισμού, που κρατάει από το Μεσοπόλεμο, όταν τα σταλινικά Κ.Κ. θεωρούσαν κύριο εχθρό τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κι όχι το φασισμό […]».
Επιχειρηματολογώντας για την ορθότητα της επιλογής του ΣΥΝ, αναφέρει ότι «στην τακτική του ενιαίου μετώπου δεν επιλέγουμε εμείς την ηγεσία των συμμάχων» και ότι είναι λάθος «η λεγόμενη “αρχή του διαφωτισμού”: αν έχεις τις σωστές ιδέες και τη σωστή γραμμή, αυτές θα πείσουν και θα ελκύσουν τον κόσμο […]».
Αναφερόμενο στην ανάγκη κάθε πολιτική συνεργασία να βασίζεται σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο, μας λέει: «Για πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, το περίφημο “πλαίσιο”, δηλαδή το “τι λέμε”, θεωρείται ύψιστο κριτήριο αριστερής πολιτικής. Προφανώς, δεν είναι αδιάφορο τι λες, ούτε τα πλαίσια και οι προγραμματικές συμφωνίες. Αλλά ο μαρξισμός είναι πάνω απ’ όλα η “φιλοσοφία της πράξης” […]. Αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη σήμερα είναι το ελάχιστα επαρκές […]».
Μας υπενθυμίζει το Κόκκινο, ότι «δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε στις πραγματικές δυναμικές που μπορεί να αναπτυχθούν από το “ρήγμα ΠΑΣΟΚ”» και φέρνει ως παράδειγμα «πώς πυροδοτήθηκε η επανάσταση του 1905 στη Ρωσία: με το ματοκύλισμα, από τον τσάρο, διαδήλωσης που οργάνωσε -μέσα στην αφέλειά του- ο παπα-Γκαμπόν», διευκρινίζοντας πως δεν ταυτίζει τον Γκαμπόν με τον Μητρόπουλο.
Τελειώνοντας η ανακοίνωση, εκτιμά πως η επιλογή αυτή, είναι «άσκηση στα αντιγραφειοκρατικά – ταξικά κριτήρια…» και «κριτήριο της “διευρυμένης αναπαραγωγής του κινήματος” κι όχι της δικής μας αναπαραγωγής». Αφού τελειώνει η ανακοίνωση, υπάρχει μια σημείωση όπου αφού διευκρινίζει ότι λάθος κατηγορείται για σύμπλευση με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, δηλώνει: «Τέλος, η υποστήριξη – υπερψήφιση του ψηφοδελτίου Μητρόπουλου είναι φυσικά κριτική, για τους λόγους που αναφέρθηκαν εκτενώς παραπάνω».
Γεια χαρά.
Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης
Σχόλια
