Για «Συμφωνία και όχι ρήξη» ξελαρυγγιάζονται καθημερινά τα συστημικά ΜΜΕ. Ρήξη και όχι μνημόνιο ζητά μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς να διαπραγματευθείς αν δεν διανοηθείς τη ρήξη, έλεγε και ο Έλληνας υπ. Οικονομικών. Κι όσο πλησιάζει η αποπληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ την άλλη βδομάδα, αναμένεται η… ρηξολογία να δώσει ρέστα. Μια επικοινωνιακή απάτη χαρακτηρίζει τη «ρήξη» ο Γιώργος Καλαντζόπουλος (enosy.blogspot.gr): «Χρησιμοποιείται ως ένας αμφίσημος αξιολογικός προσδιορισμός, ο οποίος στοχεύει να επενδύσει είτε με την ελπίδα, είτε με τον φόβο, στην αβεβαιότητα που εμπεριέχουν συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις (όπως μονομερής ενέργεια, στάση πληρωμών, έξοδος από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. κλπ.)».
Και παρακάτω: «Η “πολιτική σκηνή” είναι ένας χώρος γεμάτος από επικοινωνιακές απάτες που κάνουν το “μαύρο” “άσπρο” και αντίστροφα, αποδομώντας/αναδομώντας “σχέσεις εμπιστοσύνης”. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προβολή της κοινής θέσης, τόσο από μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από πολιτικούς εκπροσώπους του μνημονιακού στρατοπέδου, ότι “δεν μπορεί να κυβερνά τη χώρα το 4% του ΣΥΡΙΖΑ”. Όλοι αυτοί, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την πραγματικότητα, η οποία όπως καλά γνωρίζουν είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που προβάλλουν. Κατασκευάζουν έναν φανταστικό κίνδυνο για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές απόψεις: Στις πολιτικές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης και στη μορφή της διακυβέρνησης δυστυχώς δεν ηγεμονεύει η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 4% που τον ανέδειξε στην κυβερνητική εξουσία, αλλά ηγεμονεύει η ταυτότητα του ενιαίου ΣΥΝασπισμού (με την ΔΗΜΑΡ μέσα) του 3%, που χρόνια βολόδερνε για την κοινοβουλευτική επιβίωση. Με την πολιτική ταυτότητα αυτού του “συνασπισμού” τα πάνε μια χαρά! Η αποδόμηση λοιπόν της εμπιστοσύνης προς το “νέο” που έφερε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή είναι ταυτόχρονα αναδόμηση της εμπιστοσύνης προς την μακρόχρονα δοκιμασμένη πολιτική ανεπάρκεια του παλιού ΣΥΝασπισμού.
Αντίστοιχη επικοινωνιακή απάτη είναι τα περί “ρήξης” στην οποία συμμετέχει σχεδόν όλο το εύρος των πολιτικών δυνάμεων, από τον σκληρό μνημονιακό πυρήνα του πολιτικού συστήματος μέχρι τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, που έχουν κάνει σημαία τους τη “ρήξη” και φαντασιώνονται ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα επαναστατικών ανατροπών. Οι μεν την χρησιμοποιούν για να διαχειρίζονται το “φόβο” και να διαμορφώσουν τη συναίνεση στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, οι δε για να συντηρούν τα πολιτικά τους ακροατήρια, χωρίς μάλιστα κάποια ιδιαίτερη επιτυχία.
Σήμερα η Αριστερά μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά ως “αντάρτικο” απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό. Στο πεδίο των κρατικών πολιτικών διαχείρισης η ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας είναι δεδομένη. Η Αριστερά δεν μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά σε αυτό το πεδίο χωρίς να έχει συγκροτηθεί πρώτα εντός της κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δίνει και εκεί της μάχες της. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση εναλλακτικών σχεδίων κρατικής διαχείρισης αλλά η οργάνωση των αντιστάσεων στο εσωτερικό της κοινωνίας. Αυτό όμως απαιτεί, εκτός από την ανάγνωση της συγκυρίας και μια άλλη αντίληψη για την πολιτική…»
