Κάποτε ο Μάο έλεγε ότι πριν απ’ όλα πρέπει να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι οι εχθροί μας. Τι γίνεται, όμως, αν οι φίλοι είναι χειρότεροι από τους εχθρούς; Θυμίζω ότι ο Κίσινγκερ σχολίασε αυτό το ερώτημα με το περίφημο «είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός των ΗΠΑ αλλά είναι μοιραίο να είσαι φίλος τους». Με άλλα λόγια: «Όταν δεν μπορείς να φας τους εχθρούς, τρως τους φίλους σου». Οι ΗΠΑ το συνηθίζουν τελευταία.
Οι εσωτερικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ είχαν ανέκαθεν ένα χαρακτήρα ηρωικό και τελεσίδικο, μιλούσαν τα πιστόλια, γουέστερν στην άγρια Δύση, π.χ. οι δολοφονίες των Κένεντι, η απόπειρα κατά του Ρήγκαν και πιο παλιά η δολοφονία του Λίνκολν. Οι λαϊκές μάζες έμεναν αμέτοχες. Έως τώρα. Το «βαθύ κράτος» στις ΗΠΑ αποδίδει δημοσίως σχεδόν παντοδυναμία στην εξουσία του Προέδρου, αλλά αυτό που καταλαβαίνουμε, επί Μπάιντεν, είναι ότι μένοντας στην αφάνεια, κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Ο πρόεδρος στρατηγός Αϊζενχάουερ πρώτος κατήγγειλε το «στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα» για τις εξουσίες που διέθετε παρασκηνιακά. Και το απόδειξε με την ανεξιχνίαστη δολοφονία των Κένεντι.
Η αδυναμία του καθεστώτος στις ΗΠΑ έγκειται στο ότι η πραγματική εξουσία, το «βαθύ κράτος», βγαίνει πλέον στην επιφάνεια, όπως στον διδακτικό μύθο «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Μετά και από τις τελευταίες αποτυχίες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν το «βαθύ κράτος» εκτίθεται και χάνει την αίγλη του. Η νέα εποχή, μετά την περίοδο του λεγόμενου απομονωτισμού, άρχισε με τη νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε εγκαινιάστηκε τυπικά η περίοδος της ιμπεριαλιστικής επέκτασης, όπως την χαρακτηρίζουν εχθροί και φίλοι.
Αλλαγή σκηνικού
Το πρόβλημα είναι ότι η δυνατότητα επέκτασης έχει στομώσει. Οι ΗΠΑ αδυνατούν να συνεχίσουν, απτόητες και αήττητες, να κατατροπώνουν όσους θεωρούν εχθρούς. Με αποτέλεσμα να αρχίσουν να τρέφονται από τις σάρκες των φίλων, όπως το είπε ο Κίσινγκερ. Το οξύ πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ότι τώρα στρέφονται κατά της Ευρώπης, τον ύστατο σύμμαχο. Την Ευρώπη βάζουν τώρα οι ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία, λέγοντας ότι ο κίνδυνος είναι εξ Ανατολών. Δεν θα καταστραφεί μόνο η Ουκρανία, αλλά όλη η Ευρώπη μετατρέπεται στην τελευταία γραμμή άμυνας των ΗΠΑ.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο εμφανίζεται ο Τραμπ και προκαλεί πανικό. Δεν τολμούν να τον δολοφονήσουν διότι φοβούνται μήπως, για πρώτη φορά, η δολοφονία ενός πολιτικού προκαλέσει εμφύλιο. Ο κόσμος είναι κινητοποιημένος. Οπότε, είτε κερδίσουν είτε χάσουν, το τραίνο της παγκόσμιας ηγεμονίας θα έχει πετάξει. Αλλά ακόμα και αν πιάσουν τα νομικά εμπόδια κατά της υποψηφιότητας Τραμπ, τα αδιέξοδα και η οργή του πλήθους εναντίον τους δεν θα σιγήσουν. Επειδή δεν έχουν, ούτε ξέρουν, ούτε μπορούν να ασκήσουν άλλη πολιτική.
Οι κάτοχοι της εξουσίας στις ΗΠΑ είναι φυλακισμένοι στην πολιτική τους. Αυτό αποδεικνύεται από την εμμονή τους στην ίδια αποτυχημένη πολιτική με τελευταία το Αφγανιστάν και τώρα την Ουκρανία. Ο Τραμπ προτείνει κάτι άλλο, ίσως όχι πολύ σαφές, αλλά πάντως διαφορετικό, μια ελπίδα απέναντι στο προφανές αδιέξοδο. Οι Ευρωπαίοι είναι σε στάδιο αποσύνθεσης με τελευταίο δείγμα τον Νίγηρα, όπου η Γαλλία έφυγε κλωτσηδόν. Ενώ η Γερμανία κλαίγεται ότι δεν έχει λεφτά για τους αγρότες, διαθέτει 100 δισ. για ανασυγκρότηση του στρατού της! Επειδή, λέει, κινδυνεύει από τη Ρωσία!
Πολλοί λένε ότι το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι η Κίνα. Ναι, αλλά αν δεν καθαρίσεις πρώτα την αυλή σου, πας χαμένος. Αν δεν σμπαραλιάσεις πρώτα τη Ρωσία, έχεις εξασφαλίσει την καταστροφή σου. Οπότε άρχισαν να λένε στη Δύση για πόλεμο, αυτός θα είναι ο Γ΄ Παγκόσμιος. Έως και ο Τραμπ είπε ότι ίσως δεν γίνουν εκλογές στις ΗΠΑ επειδή θα γίνει πόλεμος. Οι Γάλλοι λένε: «Όποιος ζήσει θα δει». Θα δούμε, λοιπόν…
