Είναι απολύτως κατανοητή η επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς τις διεργασίες για τη συγκρότηση εκλογικού, αντιμνημονιακού μετώπου, στην οποία πρωτοστατεί η Λαϊκή Ενότητα. Όποιος καεί από το χυλό (εν προκειμένω, τον χυλό του ΣΥΡΙΖΑ) φυσάει και το γιαούρτι. Ωστόσο, καλό είναι να ιεραρχηθούν οι προτεραιότητες. Και απόλυτη προτεραιότητα είναι να μη μείνει πολιτικά ορφανό το «όχι» της 5ης Ιουλίου.
Στις συνθήκες των εκλογών-fast track πρέπει να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Ειδάλλως, η νέα μεγάλη μνημονιακή πλειοψηφία θα μείνει χωρίς ουσιαστική αντίσταση. Φανταστείτε μια Βουλή με ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Χ.Α. και ΚΚΕ, άντε και Β. Λεβέντη, που πλασάρεται επίμονα ως ιδανικό αουτσάιντερ. Ποιος περιμένετε να κάνει αντιπολίτευση, χρήσιμη και απαραίτητη για την εκτός Βουλής κοινωνική αντιπολίτευση;
Φυσικά, οι συνθήκες των εκλογών-fast track αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για διάλογο σε βάθος και για παραγωγή ενός πλήρους ριζοσπαστικού κυβερνητικού προγράμματος, χωρίς σκιές και «δημιουργικές ασάφειες». Αυτό θέλει άνεση χρόνου, και μπορεί κάλλιστα να γίνει μετά τις εκλογές. Προς το παρόν, ολίγος τυχοδιωκτισμός δεν βλάπτει. Το εκλογικό μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί γύρω από μια διακήρυξη αρχών που να συνθέτει όλες τις «φυλές» του «όχι», χωρίς να αφηγείται μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια την εναλλακτική στον μνημονιακό μονόδρομο.
Πολύ απλά γιατί αυτή η αφήγηση έχει ακόμη μεγάλα κενά, που είναι αδύνατο να καλυφθούν από απλοϊκές βεβαιότητες. Αυτό είναι ο ένας όρος. Ο δεύτερος είναι μια έντιμη συμφωνία κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης όλων των εμπλεκόμενων δυνάμεων, με βάση όλα τα δυνατά σενάρια εκλογικής επίδοσης του μετώπου, και με δεδομένη την εκλογή με λίστα. Χρειάζεται ένας ιδανικός συνδυασμός μαθηματικών και δημοκρατίας, για να το πούμε ωμά. Αν κάθε συμπράττουσα δύναμη ξέρει ότι δεν θα την καταπιεί μια λεόντειος συμφωνία, έχει και κίνητρο να μην αποστασιοποιείται. Έστω κι αν μετεκλογικά το εγχείρημα σκαλώσει.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, ο κόσμος της Αριστεράς είναι μικρός, λίγο-πολύ όλοι γνωριζόμαστε, με τις ιδιομορφίες, τις ανεπάρκειες, τους ξερολισμούς, τα εγωιστικά μας κίνητρα, τους ναρκισσισμούς των ελάχιστων διαφορών. Αυτό είναι το ανθρώπινο υλικό, δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε νέο απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Εφόσον η Αριστερά και οι αριστεροί υπάρχουν υπέρ της κοινωνίας, ολίγος τυχοδιωκτισμός δεν βλάπτει, αν πρόκειται να υπάρχουν στην επόμενη Βουλή φωνές που θα την εκπροσωπήσουν ανιδιοτελώς, χωρίς να την εξαπατήσουν.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
