Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Το καλοκαίρι πάντα είναι μια μαγεία στη Μυτιλήνη.
Το φετινό όμως ήταν λίγο καταχνιά.
Αγωνία και σχέδια και κυρίως ερωτηματικά με τους συντρόφους.
Τόσο μεταλλάχτηκε τούτη η κοινωνία, τόσο βολεμένο έγινε τούτο «το κόκκινο νησί», τόσο αδιάφορος και συχνά εχθρικός έγινε τούτος ο κόσμος της προσφυγιάς, για τους σημερινούς πρόσφυγες;
Βροχή οι εκτιμήσεις και οι αναλύσεις και να τα σχέδια για «δομές αλληλεγγύης» και οι προτάσεις για «στέκια» και μορφές κινητοποιήσεων.
Μας έτρωγε τούτη η «κοινωνική άπνοια» και εμείς βιαζόμασταν να προλάβουμε να μην καταφέρει ο φόβος και ο «εαυτούλης μας», να ισοπεδώσουν μια κοινωνία ολάκερη.
Λίγους μήνες μετά γέμισε η πόλη από κατατρεγμένους και κολασμένους, από πρόσφυγες που τους αποκαλούν «παράνομους μετανάστες», λες και οι διώκτες είναι οι νόμιμοι και παράνομοι τα θύματά τους.
Ήρθαν και έβαλαν σε δοκιμασία την ανθρωπιά μιας κοινωνίας και τις αξίες των συντρόφων.
Γέμισε η πόλη, τα πάρκα, το λιμάνι, από ανθρώπινη απελπισία και απόγνωση, από ψυχές ρημαγμένες και από την αναλγησία της επίσημης πολιτείας που ήθελε να ξεφορτωθεί «το πρόβλημα».
Αμηχανία…
Και έρχεται το υπάνθρωπο φασιστοειδές και πετά μια πέτρα σε μια έγκυο προσφυγοπούλα, θέλοντας να στιγματίσει μια πόλη ολόκληρη, να διαγράψει αγώνες και ιστορία χρόνων.
Μια πέτρα που λες και αφύπνισε μια κοινωνία, που παραμέρισε σχεδιασμούς και «πλάνα» και έφερε στο προσκήνιο τη δράση της αλληλεγγύης.
Μπροστά οι σύντροφοι και από κοντά όλη η κοινωνία της πόλης, όλο το νησί, ένα μεγάλο και όμορφο «Χωριό του Όλοι Μαζί», να απαντήσουν σ’ εκείνους που προσπαθούν να σακατέψουν τη ψυχή και το μυαλό μας, να αφοπλίσουν όλους όσοι πάνε να κουρσέψουν την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά μας.
Πάνω από 140 πρόσφυγες έφτασαν στο νησί και οι δικοί μας άνθρωποι, οι Φίλοι μου, έκαναν τη νύχτα-μέρα, οι «εισηγήσεις και οι εγκύκλιοι» αποδείχτηκαν περιττοί και η ζωή επιβεβαίωσε πως τα πιο έγκυρα «προγράμματα» γράφονται με την αγάπη και την έγνοια στον άνθρωπο.
Ένα τσουνάμι αλληλεγγύης ενεργοποίησαν τα συντρόφια και νάναι καλά που κρατούνε ζωντανή και κοινωνικά χρήσιμη την Αριστερά.
Συλλογικότητες, παπάδες, καταστηματάρχες, πρόσκοποι, απλοί άνθρωποι, νοικοκυρές, σχολεία, επώνυμοι και ανώνυμοι, οι Γιατροί του Κόσμου, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, άνεργοι και εργαζόμενοι, έφτιαξαν στις εγκαταστάσεις του ΠΙΚΠΑ, όχι μόνο ένα χώρο φιλοξενίας, αλλά ένα ζωντανό παράδειγμα πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Ένας κόσμος που δεν ανέχεται συρματοπλέγματα και Γκουαντάναμο ψυχών και γκέτο, ένας χώρος ανοιχτός στη μεγαλοσύνη του λαού.
Ένα αυτοδιαχειριζόμενο χωριό του Όλοι Μαζί.
Αγωνία πως θα ταΐσουνε τόσους ανθρώπους και το φαγητό στο τέλος περίσσεψε.
Και πώς να μην περισσέψει όταν γυναίκες από τα χωριά, αντί για μνημόσυνο στους αγαπημένους που έχασαν, έφτιαχναν φαγητό για τους σημερινούς κατατρεγμένους;
Λούφαξαν τα κάθε είδους φασιστοειδή, φοβήθηκε και το σύστημα μήπως και η Μυτιλήνη γίνει παράδειγμα και βιάστηκαν να πάρουν τους μετανάστες από το νησί και τώρα βιάζονται να κλείσουν και το χώρο, να εξαλείψουν κάθε ίχνος της λαϊκής μεγαλοσύνης, να υπονομεύσουν τη δύναμη που αποκτούν οι προτάσεις της Αριστεράς, όταν ο λαός τις κάνει δική του υπόθεση
Όμως ο σπόρος έπεσε.
Ο συνεταιρισμός ελαιοτριβείων της Μόριας, πρότεινε να δώσουν κάποια ελαιοκτήματα καθώς και υλικά ελαιοσυλλογής να μαζευτούν οι ελιές και το λάδι να δοθεί σε ντόπιους που το έχουν ανάγκη.
Το λάδι στο νησί της ελιάς, δεν το έχουν όλοι σήμερα.
Η Μυτιλήνη είναι ένα ελπιδοφόρο παράδειγμα αλληλεγγύης, το οποίο δυστυχώς ούτε ο Τύπος της Αριστεράς το πρόβαλε όσο το άξιζε.
Είναι όμως και κάτι παραπάνω.
Δείχνει τι σημαίνει για την Αριστερά στη πράξη «γείωση στη κοινωνία», τι μπορεί να καταφέρουν οι Αριστεροί όταν αφήσουν τη «θεωρία» και ακολουθήσουν την «ψυχούλα» τους.
Συντρόφια, σας ζηλεύω και σας χαίρομαι και κρυφοκαμαρώνω που με διαλέξατε για «νονό» της σπουδαίας προσπάθειάς σας.
Εύχομαι να αποδείξετε πως Το χωριό του Όλοι Μαζί, δεν είναι απλά ένα παραμύθι.
