Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η «περίπτωση Κασσελάκη» που ναρκοθέτησε και διέσπασε τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει τρεις όψεις που λειτούργησαν και λειτουργούν άκρως αρνητικά στην πορεία του κόμματος. Η πρώτη αφορά τη γενική εικόνα του. Η δεύτερη εντοπίζεται στις μεθοδεύσεις του νεόκοπου αρχηγού και η τρίτη αφορά την ιδεολογία που ενστερνίζεται η νέα αμφισβητούμενη ηγεσία. Ας εξετάσουμε και τις τρεις περιπτώσεις.
Η ΕΙΚΟΝΑ που δίνει ένα σοβαρό αριστερό κόμμα στους πολίτες έχει καίριο ρόλο. Στο πέρασμα του χρόνου η Αριστερά, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ή ευρεία με συνασπισμό δημοκρατικών δυνάμεων, πάντοτε ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των οπαδών. Ασχέτως ιδεολογικών διαφορών, διατηρούσε την εκτίμηση και των αστικών κομμάτων. Αντιπαλότητες μπορεί να υπήρχαν οξύτατες, αλλά όχι σε προσωπικό επίπεδο. Τι βλέπουμε σήμερα, σ’ ένα κόμμα που υποδύεται «αριστερό» ρόλο; Προέκυψε ένας νεαρός αρχηγός από την Αμερική, εφοπλιστής, άσχετος από την αριστερή ιστορία και κουλτούρα, χωρίς γνώση των πολυπλόκαμων εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων. Προσπάθησε να «εντυπωσιάσει» με τον «σύντροφό» του Τάιλερ και τον χολιγουντιανό παράδοξο γάμο τους στην πιο ακριβή συνοικία της Ν. Υόρκης. Λανσάρει νέα ήθη. Αυτή την εικόνα έδωσε στους ψηφοφόρους. Ο Κασσελάκης και οι πιστοί του θυμίζουν κακόγουστη αμερικάνικη κινηματογραφική κωμωδία των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, με τον… Τζέρι Λούις και τον Μπομπ Χοπ! Να θυμίσουμε κάτι για να δούμε διαφορές αντιλήψεων. Όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους, ο Λεωνίδας Κύρκος έπαιζε θαυμάσια φυσαρμόνικα. Ο ίδιος μου είχε αφηγηθεί κάποτε στην «αετοφωλιά» του, εκεί στην οδό Καλλιδρομίου, μια πικρία που δοκίμασε από τους συντρόφους του: «Κάποια μέρα, δέχθηκα τηλεφώνημα του Μάνου Χατζιδάκι, για να μου κάνει μια πρόταση: Ζήτησε να κάνουμε μαζί έναν δίσκο. Ο Χατζιδάκις θα έβαζε τη μουσική του κι εγώ θα έπαιζα φυσαρμόνικα. Με γοήτευσε η ιδέα του, αλλά οι σύντροφοί μου στο Κόμμα με κοίταξαν στραβά και μου το ξέκοψαν. “Ε, όχι κι έτσι βρε Λεωνίδα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά για ηγέτη της Αριστεράς!” Πικράθηκα, αλλά υπάκουσα…» Εάν, λοιπόν, δεν θεωρήθηκε «σοβαρό» η ωραία φυσαρμόνικα στα χείλη του αξέχαστου Λεωνίδα, τότε τι να πούμε για τους γάμους του νεόκοπου αρχηγού με τον Τάιλερ και τις γαμπριάτικες φιέστες;
ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ είναι οι μεθοδεύσεις του αμερικανόφερτου Στέφανου. Όσοι τον αμφισβητούν ως κατάλληλο για την ηγεσία, εκδιώκονται ή απειλούνται σαφώς με διαγραφές εάν δεν συμβιβαστούν μαζί του. Κριτικές απαγορεύονται. Αλλά, ακόμα και στη ρωσική επανάσταση γινόταν κριτική. Ο ίδιος ο Λένιν έγινε στόχος κριτικής πολλές φορές. Ο Τρότσκι θεωρούσε υποχρέωσή του να απαντάει σε επικρίσεις των αριστερών εσέρων. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ τόνιζε: «Είναι σφάλμα να φοβόμαστε ότι μια κριτική ανάλυση των δρόμων που ακολουθούσε η ρωσική επανάσταση θα μπορούσε να επισκιάσει επικίνδυνα το παράδειγμα των Ρώσων προλεταρίων…» Κι ο Γκράμσι είχε το σθένος να πει στον ίδιο τον Στάλιν: «Είμαστε μαζί σας, αλλά δεν συμφωνούμε να λαμβάνονται κατασταλτικά μέτρα εναντίον της μειοψηφίας.»
Να έλθουμε όμως και σε δικούς μας. Το 1978 ο Μίκης Θεοδωράκης, με κάποιες αναφορές του, είχε εξοργίσει το ΚΚΕ. Σε επιστολή του ο Μίκης προς τον Τάσο Βουρνά, έγραφε: «Τέλος πάντων, δεν έχει δικαίωμα κανείς να ’χει διαφορετική γνώμη. Αμέσως βαφτίζεται “διασπαστής”, “κωμικοτραγικός”, και άλλα κωμικοτραγικά…»
Ο Κασσελάκης όμως επιμένει για κατασταλτικά μέτρα. Δεν γνωρίζει, βέβαια, όσα προαναφέραμε, επειδή μάλλον η παιδεία του γύρω από την Ιστορία της Αριστεράς εξαντλείται στον Μπάτμαν!
«Λείπουν οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να διαθέτουν γενναία οργή, μια οργή που δίνει τη βαθιά οργανική δύναμη για επαναστάσεις του πνεύματος»
ΤΡΙΤΟ ΘΕΜΑ είναι η ιδεολογία και πολιτική του κόμματος. Ο νεόκοπος αρχηγός δήλωσε: «Θέλω να γίνω πρωθυπουργός…» Εάν ήταν γνήσιος ιδεολόγος, θα έπρεπε να πει: «Φιλοδοξώ να ηγηθώ της Αριστεράς…» Ποιας «Αριστεράς» όμως; Εκείνος έζησε στην Αμερική, εργάσθηκε στην Goldman Sachs, όπου δεν παίρνουν οποιονδήποτε εάν δεν διαθέτει τη «σφραγίδα» που η εταιρεία θέλει. Έγινε εφοπλιστής, εργάσθηκε στα επιτελεία του Τραμπ και του Μπάιντεν, και είχε διατυπώσει σε άρθρο του τις «αριστερές» απόψεις του για την οικονομία της Ελλάδας: «Τα 15.000 άτομα που αποφάσισαν να απολύσουν από το Δημόσιο μέσα στο 2012, μου φαίνονται πάρα πολύ λίγα. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είχαν απολύσει πολλά περισσότερα άτομα…» Επικροτώντας μάλιστα τις τροϊκανές μειώσεις μισθών επέμενε ότι: «Αυτό το επίπονο μέτρο πρέπει να θεωρηθεί θετικό, επειδή όντως κάνει τη χώρα ανταγωνίσιμη…» Κι όταν του έδειξαν εκείνες τις έγγραφες απόψεις του, ο Στέφανος είπε αδιάφορα: «Δεν θυμάμαι τι έγραφα τότε, ήμουν πολύ νέος…»! Τον λωτοφάγο Κασσελάκη χειροκροτούν τώρα οι πιστοί του σαν τον Πολάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, με Κασσελάκη ή και χωρίς αυτόν, έχει χάσει το ιδεολογικό παιχνίδι και την εμπιστοσύνη των πολιτών, επειδή αποφεύγει να θίξει την υφιστάμενη δικτατορία των Βρυξελλών. Κανείς δεν τολμά να πει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο εγκέφαλος της κατοχικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, που ετοιμάζει τώρα το ψηφιακό ευρώ για πλήρη υποδούλωση των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να τα έχει καλά με τους ξένους κηδεμόνες, δεν θέλει να πει ευθαρσώς ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι δομημένο στη βάση της αυστηρά ολιγαρχικής λογικής. Το γεγονός ότι την άσκηση της εξουσίας δεν την αναλαμβάνει απ’ ευθείας η τάξη της ολιγαρχίας, αλλά πολιτικοί της εκπρόσωποι, δεν αναιρεί τον χαρακτήρα της. Ο Κασσελάκης και οι Συριζαίοι βουβάθηκαν όταν αφίχθη εδώ η μαντάμ Λαγκάρντ με το επιτελείο της. Πρόκειται για την ηγεσία του νέου στρατού Κατοχής, που ήλθε να δει εάν τηρούμε τις διαταγές του. Από την επόμενη μέρα, δόθηκε «πράσινο φως» για χιλιάδες νέους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, και όχι μόνο. Εάν ο λωτοφάγος αρχηγός, αλλά και οι άλλοι, ήταν Αριστεροί, θα όφειλαν να καταγγείλουν στον λαό ότι η παγκοσμιοποίηση είναι η ηγεμονία των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα. Να πουν στις μάζες ότι η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει σύνορα, δεν θέλει εθνικές ταυτότητες, δεν θέλει επί μέρους κρατικά συμφέροντα. Επιθυμεί έναν «κοινωνικό χυλό» που εύκολα χειραγωγείται. Ο νέος φασισμός εφαρμόζει την προοδευτική αποδυνάμωση των κρατών, τη μεταφορά μέρους της κυριαρχίας τους σε υπερεθνικές δομές και τον εγκλωβισμό τους μέσα σε διεθνείς οικονομικές συμφωνίες, ώστε να προετοιμαστεί η εγκαθίδρυση της παγκόσμιας διακυβέρνησης του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ιδιαίτερα από την ευρωζώνη. Πολλές βασικές αρμοδιότητες των κυβερνήσεων έχουν –βάσει των ευρωπαϊκών συνθηκών– εκχωρηθεί στη διαβόητη Κομισιόν και στην αδιαφανή γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Όσον αφορά τη χαμένη νομισματική ανεξαρτησία, αυτή έχει παραχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η απώλεια της νομισματικής ανεξαρτησίας καθιστά την ευρωζώνη το πιο εξελιγμένο εργαστήριο της παγκοσμιοποίησης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πώς να τα πουν αυτά οι Κασσελάκηδες και οι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού –όπως έλεγε ο Ζωρές– «η σοσιαλιστική χάρη δεν τους άγγιξε…»
ΛΕΙΠΟΥΝ οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να διαθέτουν γενναία οργή, μια οργή που δίνει τη βαθιά οργανική δύναμη για επαναστάσεις του πνεύματος. Αμερικανοί και Βρυξέλλες, προσφέρουν καρέκλες εξουσίας σε πρόθυμους «διεκπεραιωτές» των σκοπών τους. Οι ψηφοφόροι συχνά αργούν να καταλάβουν την πλάνη στην οποία έπεσαν. Όπως έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του: «Κάθε φορά που μου προσέφεραν μια καρέκλα, έπεφτα στην παγίδα. Έτσι στέκομαι χρόνια τώρα όρθιος, σα ν’ ακούω τη Διεθνή…»
