Βρεθήκαμε πάλι θεατές –αυτοί δηλαδή που παρακολουθούμε αμέτοχοι ένα θέαμα–, εμείς οι πολίτες –αυτοί δηλαδή που έχουμε πλήρη πολιτικά δικαιώματα– σε ένα ακόμη υπό διερεύνηση σκάνδαλο, αυτό της ελβετικής πολυεθνικής εταιρείας Novartis, που προκάλεσε ζημιά στο ελληνικό Δημόσιο μεγαλύτερη από τα 3 δισ. ευρώ.
Θεατές στο θέαμα που προσέφεραν οι «άρχοντες» που διαθέτουν ή διέθεταν κατά το παρελθόν εξουσία.
Το θέαμα των αρχόντων-εξουσιαστών είχε πομπώδες τίτλο στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν –όπως γίνεται χρόνια τώρα– λέξεις ή φράσεις όπως «κάθαρση», «διαφάνεια», «το μαχαίρι στο κόκκαλο», «θα το φτάσουμε μέχρι τέλους», «θα αποκαλυφθεί η σκευωρία».
Οι άρχοντες-εξουσιαστές ανέβηκαν στο Βήμα (της Βουλής) και ξεδίπλωσαν την «ατράνταχτη» επιχειρηματολογία τους η οποία είχε ως γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας και ως επίδικο το γεγονός ότι οι ίδιοι ενδιαφέρονται μόνον για το δημόσιο καλό και τη δημοκρατία.
Ένας εκ των αρχόντων, ονόματι Αντώνης Σαμαράς, μας είπε πως το θέαμα στο οποίο συμμετείχε ήταν η «σύγχρονη ύβρις για τη δημοκρατία μας» και ένας άλλος, ονόματι Ευάγγελος Βενιζέλος, μας διαβεβαίωσε πως ο αγώνας που δίνει «είναι αγώνας για τη δημοκρατία». Ένας τρίτος σε έξαλλη κατάσταση, κύμβαλον αλαλάζον, ονόματι Άδωνις Γεωργιάδης, διέρρηξε τα ιμάτια του –και τη λογική μας– τσιρίζοντας «θέλω να πάω στο δικαστήριο και να δικαστώ».
Το θέαμα κατέληξε –όπως γίνεται χρόνια τώρα– με τη φράση «είμαι αθώος».
Οι θεατές χάσαμε λίγο τη μπάλα καθώς διαπιστώσαμε το «μεγαλείο» των αρχόντων που έβαλαν τα δυνατά τους για να μας σώσουν από την οικονομική κρίση και εν τέλει τα κατάφεραν σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, ενώ εμείς –αδαείς και επιπόλαιοι– δεν πήραμε χαμπάρι τα κατορθώματά τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν εκτιμήσαμε το μέγεθος του έργου τους.
Αυτά μάθαμε από το θέαμα που παρακολουθήσαμε από τηλοψίας.
«Βλέποντας το τυπικά η κυρίαρχη τάξη πρέπει να αναπαράγει τις υλικές, πολιτικές και ιδεολογικές συνθήκες ύπαρξης της (το να υπάρχει σημαίνει να αναπαράγεται). Ο αγώνας για την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι ένας διαρκής ανολοκλήρωτος αγώνας, που πρέπει διαρκώς να αναλαμβάνεται εκ νέου και ο οποίος είναι πάντα υποταγμένος στην πάλη των τάξεων».
Ο Λουί Αλτουσέρ θέτει το δάκτυλον επί των τύπων των ύλων.
Η πάλη των τάξεων ξεχάστηκε και αποτελεί πια για το επίσημο πολιτικό προσωπικό που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, μια παλιομοδίτικη ιστορία.
Το μεγάλο σκάνδαλο της Novartis είναι η αναπαραγωγή της ιδεολογίας της κυρίαρχης τάξης.
Μένει οι θεατές-πολίτες να αντιληφθούμε ποιος είναι ο κυρίαρχος στο θέαμα που παρακολουθήσαμε και ποιος πρέπει να παλέψει για την ανατροπή της ιστορίας.
* Η Ζηνοβία Σαπουνά είναι δημοσιογράφος
