του Γιώργου Κυριακού
1. Η στρατιωτικού τύπου επιχείρηση της κοσοβάρικης αστυνομίας στο Βόρειο Κόσοβο πραγματοποιήθηκε με πρόσχημα την ασφάλεια της περιοχής, μετά τη σύλληψη του Σέρβου αξιωματικού της Αστυνομίας Ντέγιαν Πάντιτς, και προκάλεσε την οργή των Σέρβων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η σχετική απόφαση λήφθηκε μόλις μετά τη Σύνοδο Ε.Ε.-Δυτικών Βαλκανίων και μετά τη συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου της πινακίδας. Φαίνεται ότι ο Κοσοβάρος πρωθυπουργός Κούρτι, ο πρώτος προβοκάτορας των Βαλκανίων, αποβλέπει σε μια βήμα-βήμα ουκρανοποίηση της περιοχής, προκαλώντας κι επιζητώντας την επίθεση των σερβικών δυνάμεων. Αλλά, ενώ αυτή η στάση του δεν είναι σύμφωνη με την ευρωαμερικανική πολιτική για τη διευθέτηση του ζητήματος, οι δυνάμεις της Ε.Ε. και των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ δεν παρεμβαίνουν – πέρα από το να θυμίσουν και στις δυο πλευρές τις ευθύνες τους, εξισώνοντας τον σημερινό θύτη με το θύμα. Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στο ότι, πρώτον, οι ΗΠΑ έχουν στο Κόσοβο τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους στην Ευρώπη και, δεύτερον, ο Κούρτι είναι ο πλέον φιλικός προς αυτές ηγέτης στα Βαλκάνια την περίοδο που διανύουμε.
Αντίθετα, ο επίγονος του Μιλόσεβιτς, ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσιτς, φαίνεται ότι επιδιώκει τη στήριξη των ΗΠΑ εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον του για την παρουσία της KFOR με 1.000 Σέρβους στρατιώτες. Βασίζει αυτό το αίτημά του σε άρθρο του ψηφίσματος 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο όμως ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ Εσκομπάρ αρνείται να εφαρμόσει. Η πίεση που ασκούν επί της Σερβίας από τη μια ο Κοσοβάρος πρωθυπουργός κι από την άλλη η Δύση (αφού επιδεικνύει ανοχή στις εμπρηστικές ενέργειες της κοσοβάρικης κυβέρνησης), δείχνει πως επιδιώκουν να αποσπάσουν από το Βελιγράδι αποφάσεις για την εφαρμογή κυρώσεων στη Ρωσία και, προφανώς, και για την αναγνώριση του Κοσόβου. Η καθυστέρηση άλλωστε της εφαρμογής της συμφωνίας για την ίδρυση της Ένωσης Σερβικών Δήμων στο Κόσοβο εκεί οφείλεται. Μια πιθανή επιβεβαίωση για τη σημερινή αδικία που υφίσταται η σερβική πλευρά είναι επίφοβη για τη Δυτική συμμαχία. Κάποιες αντιδράσεις εκ μέρους των Σέρβων διαδηλωτών στο Κόσοβο είναι το κερασάκι στην τούρτα. Άλλωστε η περίπτωση της λεγόμενης σφαγής του Ράτσακ το 1999, την οποία σκηνοθέτησε ο Αμερικανός «παρατηρητής» Γουίλιαμ Γουόκερ, ακόμα στοιχειώνει την ανυποληψία των αντιπροσώπων της διεθνούς κοινότητας.
2. Δεύτερος προβοκάτορας ο κ. Ράμα, ο οποίος δεν υπέγραψε συνυποσχετικό για την ελληνοαλβανική ΑΟΖ, δεν ζήτησε συγγνώμη για τα προσβλητικά λόγια που ανέφερε για την Ελλάδα, και μετά τη Σύνοδο επισκέφθηκε τους Αζέρους και την Τουρκία, δείχνοντας και το ποιοι άλλοι –πέραν των Δυτικών– είναι τα αφεντικά της χώρας του. Ο Ράμα προέβη σε προκλητικές δηλώσεις για τον… σταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας («η Τουρκία είναι το κλειδί για τη σταθερότητα της Ευρώπης»), την ίδια στιγμή που η Άγκυρα ασκεί μια επιθετική πολιτική σε όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις και, δια στόματος των πιο υψηλών αξιωματούχων της, καθημερινά βομβαρδίζει με δηλώσεις (προς το παρόν) τη χώρα μας. Ο κ. Ράμα δεν έκρυψε, για μια ακόμα φορά, ότι έχει το ένα χέρι απλωμένο στην Ε.Ε. για τις χρηματοδοτήσεις, ενώ με το άλλο αγκαλιάζει τον Ερντογάν.
Ας τους χαίρονται, τους δυο ηγέτες-προβοκάτορες, οι διπλωμάτες-υποχείρια των διαφόρων ευρωπαϊκών λόμπι. Οι αναπάντητες προκλήσεις των Κούρτι και Ράμα υπενθυμίζουν τον ρόλο που έχει η Ε.Ε., να είναι ακόλουθος της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ. Υπογραμμίζουν επίσης και τη στάση των εκπροσώπων της χώρας μας, που υπονομεύουν την παρουσία και τη ζωή της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία προκειμένου να αποτελέσουν τον αποφασιστικό βραχίονα αυτής της πολιτικής. Έτσι η Αλβανία είναι χώρα που «πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στην Ε.Ε.», ενώ και το Κόσοβο αυτήν την εβδομάδα υπέγραψε την αίτησή του με τον ίδιο ισχυρισμό. Μόνο οι καρεκλοκένταυροι και οι «επενδυτές» χαίρονται με την πολεμική οικονομία της ευρωπαϊκής αποικίας των ΗΠΑ. Όσο για τον μικροελλαδισμό, αυτός καλά κρατεί, αρκεί που χαίρονται οι υπεργολάβοι της ενέργειας.
