Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Από το τραγούδι «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Δ. Σαββόπουλου
Τα παρεάκια! Οι παρέες. Οι κολλητοί, οι κουμπάροι κι οι ξάδερφοι. Οι δικοί μας. Έτσι συγκροτείται ολόκληρη η κρατική και κοινωνική δομή. Κάθε δραστηριότητα, νόμιμη ή παράνομη (έτσι φτιάχνονται κι οι νόμοι άλλωστε). Αν θες κι εσύ να μπεις στο (οποιοδήποτε) κόλπο, πρέπει να πας με τα νερά της (εκάστοτε) εξουσίας. Μη μιλάς πολύ. Έτσι είναι τα πράγματα. Μη μιλάς, θα το φας το κεφάλι σου. Ή αν μιλάς να λες αυτά που θέλουν να ακούσουν τα κατάλληλα αυτιά. Έτσι μπορεί όχι μόνο να επιβιώσεις αλλά να πας και μπροστά. Εννοείται ότι οι εξαγγελίες για το σπάσιμο των πάσης φύσεως κυκλωμάτων στους διάφορους χώρους θα συνεχίσουν να εκφωνούνται μεγαλοστόμως στρώνοντας το έδαφος για το ακριβώς αντίθετο, τη συνέχισή τους ή την επαναστελέχωσή τους με άλλα πρόσωπα, πρόθυμα και βολικά. Διότι όλα στην πράξη κρίνονται, όχι στα λόγια.
Όντως «φτιάχνουν ιστορία οι παρέες». Γι’ αυτό το λόγο δεν συμπάθησα ποτέ το παραπάνω τραγούδι. Διότι έχει μια αίσθηση εξωραϊσμού αυτής της κατάστασης. Μια αίσθηση «τι να κάνουμε μωρέ, άνθρωποι είμαστε!». Συμφωνούμε απόλυτα λοιπόν, ότι είμαστε άνθρωποι! Και όντως είναι πάρα πολύ ανθρώπινο να θέλει κάποιος να συνεργάζεται με ανθρώπους που είναι κοντινοί του. Λογικό κι ανθρώπινο. Όμως δεν φτάνει αυτό για να διασφαλιστεί η αξιοκρατία και διαμέσου αυτής η αποτελεσματικότητα των (διακηρυγμένων) στόχων. Όπου, στην περίπτωση της χώρας μας, οι στόχοι είναι κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία που θα φέρουν και άνοδο του επιπέδου διαβίωσης. Επειδή λοιπόν συμφωνούμε ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι κάτι σημαντικό, λογικό και αναπόφευκτο και δεν μπορούν να διαγραφούν, θα προτείναμε να τις δεχτούμε. Με μία μικρή αλλά σημαντική προσθήκη. Η προτεραιότητα για να επιλεγεί κάποιος για μία θέση (από κλητήρας ως υπουργός) να είναι η ικανότητά του γι’ αυτή τη θέση και όχι οι γνωριμίες του. Καλούμαστε λοιπόν όλοι να περιφρουρήσουμε τη θέλησή μας για αλλαγή και έτσι να γίνουμε από παρέες, μια μεγάλη παρέα που να λέγεται κοινωνία. Προϋποθέτει ωρίμανση, ατομική και συλλογική. Μπορούμε;
Υ.Γ. Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο ήταν η οργή μιας φίλης που εξαναγκάστηκε να πάρει ένα μάθημα άσχετο με το αντικείμενό της (αφού δεν πραγματοποιήθηκαν τα σχετικά), σε ένα μεταπτυχιακό ενός ελληνικού πανεπιστημίου με έδρα την Αθήνα (είδατε; Ποτέ δεν λέμε ονόματα!), διότι ο υπεύθυνος του προγράμματος ήθελε να στηρίξει την καθηγήτρια του συγκεκριμένου μαθήματος (που καπάρωσε κάπως θολά και βιαστικά θέση στο πανεπιστήμιο). Η λεπτομερειούλα είναι ότι η καθηγήτρια είναι η καινούργια γυναίκα του υπεύθυνου. Το νόστιμο αυτό παράδειγμα μας λέει ότι εκτός από σαρωτικές αλλαγές στις γενικές κατευθύνσεις στην Παιδεία (και σε όλους τους τομείς βέβαια) πρέπει να υπάρξει βαθιά κάθαρση από τέτοια φαινόμενα που υποσκάπτουν την όποια προσπάθεια συνολικότερης αλλαγής. Κι εδώ θέλει πολιτική βούληση για διαφάνεια και αξιοκρατία από τη μια και πρακτική σύγκρουση από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, στον εκάστοτε χώρο, από την άλλη.
Αχιλλέας Σταύρου
