Οι εκλογές στο Ισραήλ υπήρξαν ιστορικές όχι μόνο λόγω της απρόσμενης νίκης του Νετανιάχου.
Τον Ιανουάριο, το Χαντάς, η Ενωμένη Αραβική Λίστα, το Μπάλαντ και το Ταάλ, μαζί με το νότιο κομμάτι του Ισλαμικού Κινήματος, συνασπίστηκαν ενόψει των εκλογών. Η συμμαχία ονομάστηκε επισήμως Κοινή Λίστα για να τονίσει ότι πρόκειται για κοινή «εβραιο-αραβική» συνεργασία, παρά απλώς ένα όχημα πολιτικής συμμετοχής των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ. Αλλά, στην πραγματικότητα, οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ αποτελούν το βασικό κορμό. Οι εκλογές στο Ισραήλ γίνονται με λίστα και σε αυτήν, στις εκλόγιμες θέσεις υπήρχε μόνο ένας εβραίος Ισραηλινός, ο Ντοβ Χενίν, του κόμματος Χαντάς (επίσης μια συμμαχία στην οποία συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ).
Η Κοινή Λίστα, όπως αναμενόταν, αναδείχθηκε τρίτο κόμμα στην ισραηλινή Bουλή, εκλέγοντας 13 βουλευτές, δύο περισσότερους απ’ ό,τι είχαν πετύχει αθροιστικά τα ίδια κόμματα στις εκλογές του 2013 – αν και δεν κατάφεραν τελικά να εκλέξουν και 14ο όπως ήλπιζαν.
Βεβαίως, η Κοινή Λίστα δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως μια ενιαία πολιτική δύναμη καθώς αποτελεί συνασπισμό αριστερών, ισλαμιστών, και άλλων, προερχόμενων μάλιστα από διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες (Mουσουλμάνοι, Xριστιανοί, Δρούζοι) που δεν έχουν πολλά κοινά πέραν από την εθνοτική καταγωγή και το ζήτημα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Έτσι κι αλλιώς, το ίδιο το Ισλαμικό Κίνημα είναι διασπασμένο, με το νότιο κομμάτι να συμμετέχει στην Κοινή Λίστα και το βόρειο, με ηγέτη τον συνεχώς διωκόμενο Ραέντ Σάλαχ, να απέχει καταγγέλλοντας την όλη διαδικασία.
Οι κύριες διαφορές εντός της Κοινής Λίστας είναι μεταξύ ισλαμιστών και αριστερών, σε ζητήματα εργατικά, των δικαιωμάτων των γυναικών κ.ά. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να πετύχουν συσπείρωση. Η ειρωνεία είναι ότι αυτή η συμμαχία προήλθε εξαιτίας της ρατσιστικής κίνησης των μεγαλύτερων ισραηλινών κομμάτων να ανέβει το όριο για την είσοδο στην Κνεσέτ ώστε να αποκλειστούν τα κόμματα της παλαιστινιακής μειονότητας. Εντούτοις, αυτά θα μπορούσαν να είχαν συσπειρωθεί σε δύο διαφορετικά ψηφοδέλτια, και πάλι να πετύχουν την είσοδό τους, όμως πέτυχαν την ενότητα, που οδήγησε σε αύξηση της συμμετοχής των ψηφοφόρων τους. Μια ενότητα, πάντως, που από κάποιους χαρακτηρίζεται ευκαιριακή και εύθραυστη.
Το σημαντικό, όμως, είναι ότι υπενθύμισαν σε όλους τις αντιφάσεις του υποτιθέμενου «εβραϊκού δημοκρατικού» κράτους, δεδομένων και των εκατομμυρίων Παλαιστινίων υπό ισραηλινή κατοχή, που αν δεν τους δοθεί επιτέλους παλαιστινιακό κράτος, όπως απέκλεισε προεκλογικά ο Νετανιάχου, αργά ή γρήγορα ενδέχεται να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα εντός του ισραηλινού. Ακόμα και ο Τόμας Φρίντμαν στους New York Times έγραψε πως το Ισραήλ είτε θα γίνει «μια μη-εβραϊκή δημοκρατία είτε μια εβραϊκή μη-δημοκρατία».
Σύλλογος Ιντιφάντα
